ေစာက္သံုးမက်တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းၾကားထဲမွာ ဒီကမၻာၾကီးကို အေဟာင္းအတိုင္းထားခဲ့မယ္

ရင္ခြင္ရွိန္း၊ ဇက္ကၾကိဳး၊ မွဴးသစ္

မေသခင္တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္သြားရမယ္ဆိုတဲ့ ဘာမွန္းမသိတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြ
ေသေနတဲ့ အေတြးအေခၚ ခံစားခ်က္ေတြ မယံုၾကည္မႈနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာ
ေနထိုင္ ရွင္သန္ ရတာ မြန္းၾကပ္လြန္းတယ္
တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေတြ႔တိုင္း ျပံဳးျပေနရတာမွာ အႏၱာရယ္ အေငြ႔အသက္ေတြရရွိ
လႊတ္ခ်ခဲ့ရမွာေတြ သိပ္မ်ားေနတယ္ ။
တန္ဖိုးထားမႈေတြဟာ အယံုအၾကည္ကင္းမဲ့စရာေကာင္းလာတာနဲ႔အမွ်
လႊတ္ခ်ခဲ့ရမွာေတြ သိပ္မ်ားလာတယ္ ။
စီးကရက္ေတြကို ဖြာရိႈက္ရင္း ေလာင္ၿမိဳက္သြားတဲ့ အခိုက္အတန္႔ဟာ
အေရျပားလန္ေနတဲ့ စိတ္ကို သပ္လွ်ိဳ ရိုက္သြင္းလိုက္တာေပါ့
လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို ဂရုစိုက္ေနေပးျခင္းဟာ ရူးျခင္းကိုျဖစ္ေစတယ္
လြတ္ေနတဲ့ ေနရာေတြထဲက ရွိရွိသမွ် ယံုၾကည္မႈကို ဆြဲထုတ္
ဘာေတြကို ဂရုစိုက္ျပီးေတာ့မ်ား လူ႔ဘ၀ၾကီးကို ေရြးခ်ယ္လိုက္ရမလဲ
အသစ္အဆန္းလိုလို တံဆပ္ကပ္ထားတဲ့ လူမႈ႔ဆက္ဆံေရးအေဟာင္းေတြကိုပဲ တစ္စတစ္စ ရြ႔ံရွာလာ

"မင္းဟာ ဘာသားနဲ႔မ်ားထုစစ္ထားတဲ့ လူလဲ" လို႔ဘယ္သူကမွ  ငါ့ကို ေမးဖို႔ အခြင့္အေရးမရွိ
လူမႈ႔ဆက္ဆံေရး နဲ႔ အသက္ရွင္ေနထိုင္မႈ ေရြ႔လ်ား ေပ်ာ္ရႊင္မႈ
ပံုစံခြက္ေတြ ေဘာင္ေတြ အားလံုးကို ငါရိုက္ခ်ိဳးပစ္လိုက္ခ်င္ေနတယ္
အိမ္ေမြးေခြးကေလးေတြ ၊ အလွေမြးငါးကန္ထဲက ငါးေလးေတြ၊ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲကငွက္ေလးေတြနဲ႔
လူဟာ အေလွာင္ခံေလးေတြရဲ႕ဘ၀ကိုၾကည့္ၿပီးစိတ္ခ်မ္းသာတယ္ ။ ေက်နပ္မႈျဖစ္တယ္။
လူဟာ တိရိစာၦန္ထက္ ဘယ္ေနရာမွာ အဆင့္ျမင့္ေနခဲ့ပါသလဲ ။
တစ္ပါးသူရဲ႕မ်က္ရည္က်တာေလးကိုမွ မျမင္ရရင္ အရသာမရွိတဲ့ေနထိုင္မႈေတြ။
စကားလံုးေတြခ်ည္းပဲသက္သက္ဆို လူေတြဟာ ယံုၾကည္စရာလည္းသိပ္ေကာင္း
ကိုယ္ မအန္ခ်ႏိုင္ေတာ့ဘူး ။မအန္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ။ ကိုယ့္ကို အန္လို႔ရေအာင္ ေနေပးၾကပါ။
လက္၀ါးျခင္းရိုက္ထားတာ ထက္ မပိုတဲ့ လက္ခုပ္သံေတြကို ကိုယ့္နား ကိုယ့္အာရံုေတြမွာ
လက္ခံ ခံစားၾကည့္လို႔မရ တစ္ေယာက္ထဲ သီးခ်င္ေတြနားေထာင္ေနမိတယ္ "သက္ျငိမ္"
ျငိမ္သက္ေနရတာဟာ အရသာပဲ လူေတြရဲ႕ အျပင္ဘက္ကို ေရာက္ရွိေနသလို အရသာရွိရွိ ခံစားရ
ကမၻာနဲ႔အတူ အေတြးအေခၚအယူအဆ အဆိပ္တက္ေနတဲ့ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈေတြဟာ
တစ္စတစ္စ ေဟာင္းႏြမ္းလာျပီး လူအဖြဲ႔အစည္းကေတာ့ တစ္စတစ္စ သစ္လာေနတယ္ ။
မယံုၾကည္ေတာ့ဘူး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ျပံဳးျပေနရတာ
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လက္ဆြဲႏူတ္ဆက္ေနရတာ
တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေပြ႔ဖက္ေနၾကတာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္
လက္ခုပ္ေတြ တီးေပးေနၾကတာ ဘာကိုမွ ကိုယ္မယံုၾကည္ေတာ့ဘူး
မီးမလင္းတဲ့အခန္းေတြ ၊ အေရျပားလန္ အနာရင္းေနတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြ
ေရေသာက္လိုက္မိတာ လည္ေခ်ာင္းမွာ က်ည္ဆံခြံေတြစူးသြားတယ္။
ယံုေပးခ်င္ပါတယ္ ... ယံုခ်င္စရာေလး တစ္ခုခုေလာက္ ရွိေနရင္ေပါ့ ။
အသက္ဇီ၀ေတြကို လမ္းႀကိတ္စက္နဲ႔ဖိႀကိတ္ပစ္ၿပီးမွ ရတဲ့
ပန္းခင္းလမ္းေတြကိုလည္း ခင္ဗ်ားတို႔လူ႕အဖြဲ႕အစည္းႀကီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေလွ်ာက္ၾကပါ။
လူသားတစ္ဦးခ်င္း ရပ္တည္မႈကို ေစာက္တန္ဖိုးမထားတဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ေတြလည္း ေစာက္တန္ဖိုးမရွိ။
စိတ္ေတြကို သတ္ပစ္ေနၾကတယ္ ။ ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ စိတ္ခံစားမႈေတြကိုသတ္ပစ္ေနၾကတယ္။
မီးရွဴးမီးပန္းေတြ ပစ္ေဖာက္လိုက္ၾကပါဦး ။ အေသြးအသားေတြကို စားသံုးလိုက္ၾကပါဦး ။
(၉၆) ပါးေသာေရာဂါေတြကို ခံစားရင္း ေသဆံုးသြားလိုက္ၾကပါဦး။
အဓိပၸာယ္ရွိေသာ ေနထိုင္ျခင္းလို႔ ျမည္တမ္းခဲ့လိုက္ၾကပါဦး ။
ေ၀လငါး အႀကီးႀကီးေတြကို ဖမ္းခဲ့ၾကတယ္လို႔ ေရးထားခဲ့လိုက္ၾကပါဦး ။
ေမွ်ာ္စင္အျမင့္ႀကီးေတြေဆာက္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ ကဗ်ည္းေတြ ထိုးခဲ့လိုက္ၾကပါဦး။
ကေလးငယ္ေတြစီးဖို႔ ဒန္းေတြ၊ ျမင္းရုပ္ေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ ဂုဏ္ယူလိုက္ၾကပါဦး ။
ေဘးအခန္းက လူငယ္တစ္ေယာက္ တိုက္ေပၚကခုန္ခ်သြားတဲ့သတင္းကို
မိသားစု ထမင္းစားပြဲေလးမွာ အံ့ၾသမႈ ၁၀၀ % အျပည့္နဲ႕ ေျပာလိုက္ၾကပါဦး ။
ေလာင္းထားတဲ့ အသင္းဂိုးသြင္းသြားလို႔ Shake လိုက္ပါဦး ။
အေပ်ာ္စီးသေဘာၤေတြနဲ႕ပင္လယ္ေလညွင္းေတြကို ခံစားလိုက္ၾကပါဦး ။
ဟက္ ! မ်က္ရည္အတုေတြနဲ႔ ဆုေတာင္းမႈေတြျပဳလုပ္လိုက္ပါဦး ။
ကိုယ္ အန္ခ်င္ပါတယ္ ။ အန္လို႔မရေတာ့ဘူး ။ ကိုယ့္ကို အန္ႏိုင္ေအာင္ ကူညီေပးပါ ။
စိတ္အကြဲႀကီးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တတြဲဆိုတာေတြ လိုက္ဆြဲျဖဲေနျပစ္တယ္။
လူကစလိုက္တာက အစ လူကမႏိုင္ေတာ့တာအထိ ထမ္းထားတဲ့ကမၻာကို
မႀကာ မႀကာ ခါးထစ္ခြင္ ေျပာင္းခ်ီရင္း Don't go ေတြဘာေတြနဲ႔ အိပ္မက္ေတြ အထိ ေလ ထြက္ေနတယ္
အခုလူက ယဥ္ေက်းမွဳ႕အသစ္နဲ႔။ခင္ဗ်ားတို႔သိလား။
လူေသရင္ေတာင့္သြားသလို စိတ္ေသေတာ့လည္း မရယ္ျဖစ္ မငိုျဖစ္ မေပ်ာ္ရႊင္ မတုန္လႈပ္ျဖစ္သလို ေသျပီးေတာင့္လာတယ္။သံသယစိတ္နဲ႔ႏိုးျပီး မလံုျခံဳမွဳ႕နဲ႔ အိပ္ေနရသလို
ထမင္းထဲက ေညွာ္နံ႕ေတြ အလာပ သလာပ ညစ္ေထးမွဳ႕ေတြနဲ႔
တစ္စတစ္စ ဆက္လာရင္း နာက်င္စရာေတြ ရွည္လ်ား
အေပ်ာ္ေလးေတြေသသြားတာျမင္ႀကလား။ တခ်က္ေတာ့ လွည့္ျပံဳးျပပါဦး
အလြယ္တကူ အစစအရာရာ ျငီးေငြ႔ေနတယ္ လူေတြဟာ အသံုးမက်တဲ့တန္းဖိုးထားမႈေတြမွာပဲ
အေရးတၾကီးေသြးပ်က္ေျခာက္ျခား ဟိုနားတစ္ဖြဲ႔ ဒီနားတစ္ဖြဲ႔ စုစု နဲ႔ စုစည္းေနတဲ့
ေစာက္တလြဲ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအေၾကာင္းကို ကဗ်ာေတြထဲမွာ ထပ္ျပီး ထည့္ေျပာေနရမယ္။
ဘာမွမေရးဘူး ေစာက္အသံုးမက်တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းၾကားထဲမွာ ဒီကမၻာၾကီးကို အေဟာင္းအတိုင္းထားခဲ့မယ္
အတၱတရားနဲ႔ ကမၻာပတ္ဖို႔ၾကိဳးစားေနတဲ့ လူရႊင္ေတာ္ေတြလို ျငီးေငြ႕တယ္
အေငြ႔တစ္လူူလူျဖစ္ေအာင္ ဘာေတြကို စျပီး ရိႈ႕ပစ္လိုက္ရမလဲ
ငါတို႔ဟာ ငါတို႔ေလာက္ပဲ  ရိုးသားႏိုင္မယ္ ငါတို႔ဟာ ငါတို႔ေလာက္ပဲ တန္ဖိုးရွိႏိုင္မယ္
တစ္စံုတစ္ရာ သတ္မွတ္ခ်က္မွန္သမွ် အေသခံတိုက္ပြဲေတြလို
လူ႔အဖြဲဲ႕အစည္းကို အျမဲတေစ တိုက္ခိုက္ ေတာ္လွန္ေနရမွာပဲ
အထြက္ပဲရတဲ့ လြတ္လပ္ျခင္းျပတင္းေတြကို အစိမ္းေရာင္သုတ္ထားတယ္။
စိမ္းစိမ္းကားကားနဲ႔ အေစာ္ကားခံလူသားေတြကို ထည့္ေပးထားမယ္။
လနဲ႔ျငိျပီး ညမွာက်န္ေနရစ္တဲ့ ေငးသူတစ္ေယာက္ရဲ႔အဆိပ္တက္မွဳ႕ကို ခင္ဗ်ားတို႔က အဆဲစကားအျဖစ္ႀကားမယ္။လက္ေမာင္းမွာထင္းေနတဲ့သြားကိုက္ရာအျဖစ္ျမင္တယ္။
စကားလံုးေတြမရိွေတာ့ဘူး ခင္ဗ်ားတို႔ေအာ္ေနတယ္ေပါ့။ခင္ဗ်ားတို႔နားေတြ ကန္းကုန္ႀကတာ မေပ်ာ္ဘူးလား။ဒီဘက္ေခတ္ရဲ႔ေရနစ္ေနတဲ့ေခြးေလးေသျပီ။
စိတ္နစ္ေနတဲ့အရက္သမားကားဂိတ္မွာ ႏွစ္ရာကားေတြ ေငးရင္း ေသျပီ။ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ေရခဲတံုးေလးေတြ
ေရာျပီးလွဳပ္လိုက္တဲ့အခါ ခင္ဗ်ားတို႔အားလံုး ဒဏ္ရာကို ခနေလးအတြင္းမွာပဲ ျပန္ရွာလို႔ရမွာပါ။
ေလထဲမွာ ေရြ႕ေနတဲ့ အသံလိွဳင္းေတြကို ယံုႀကည္လာမွာပါ။
ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ကိုးျပီးေတာ့သုညလာတယ္ဆိုလည္း ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႔ အကန္းအသိနဲ႔ လက္ခံႏိုင္လာမွာပါ။
အေလာတၾကီး ဘာကို လက္မခံပစ္လိုက္နဲ႔
ေစာက္သံုးမက်တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းၾကားထဲမွာ ဒီကမၻာၾကီးကို ငါတို႔က အေဟာင္းအတိုင္းထားခဲ့ျပီးျပီ။