မေနေပ်ာ္တဲ့ဘ၀ၾကီးရဲ႕ မီးပြိဳင့္ေတြမွာ ငါတို႔ဟာ အျမဲတမ္း မီးနီမိေနတယ္ ။( ရင္ခြင္ရွိန္း)

ဟိုးအေ၀းက လိႈင္းေတြေတြပစ္ခတ္ထုတ္ေနတာ ေတာင္တန္းေတြပဲမွတ္လား ။
ဒဏ္ရာဟာ အခ်ိန္အၾကာၾကီး ထုပ္ပိုးသိမ္းဆည္းထားေပမယ့္လည္း လတ္ဆတ္ဆဲ
မျမင္ရတဲ့ လမ္းေတြမွာ ကိုယ္ ရွဴရွိဳက္ခ်င္တဲ့ လတ္ဆတ္တဲ့ေလႏုေအးေတြရွိေကာင္းရွိႏိုင္ပါတယ္။
အသက္ရွင္ေနထိုင္မႈကို မခ်စ္ျမတ္ႏိုးေတာ့ဘူးဆိုရင္ ေသဆံုးျခင္းကိုေရြးခ်ယ္ရမွာပဲ။
ခုဆို Tag ခလုတ္ကို အရင္လို ယံုၾကည္မႈမရွိပဲနဲ႔ မႏွိပ္ပစ္ရဲေတာ့ဘူး။
မင္းတို႔ ငါတို႔စိတ္ေတြ ေရခ်ိဳးခန္းထဲအခ်ိန္အၾကာၾကီး၀င္ျပီး ေနမေကာင္းျဖစ္တယ္
တစ္ေယာက္ေယာက္ က *နင္* လို႔ေခၚတဲ့ အခါ နာက်င္ရင္ နာက်င္မွာေပါ့ ။စိတ္မေကာင္းစရာသက္သက္မွန္းသိသင့္တယ္။
ကားဂိတ္ေတြဟာ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕စိတ္ဓာတ္က်မႈကို ေႏြးေထြးေပးေနရတဲ့ မိသားစုပဲ။
သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး ။ ျပန္ေကာက္ရစရာဆိုလိုလည္းကိုယ္ဘာမွက်မေပ်ာက္ခဲ့ရဘူး။
မလံုျခံဳမႈဟာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုေမွ်ာ္လင့္ေနတုန္း ေသာက္သံုးရတဲ့ေဆး၀ါးေတြပါပဲ။
မျဖစ္ႏိုင္မွန္းသိတယ္။ ဒါေပမယ့္ေပ်ာ္ရႊင္မႈ စကၠဴငွက္ေလးေတြတစ္ကယ္ပ်ံ၀ဲသြားတာျမင္ခ်င္တာပဲ။
Homo sapiens အျဖစ္ဟာ ငယ္ငယ္က  စားရတဲ့သရဲသၾကားလံုးပဲ ။ ေနာက္ဆံုးမွက်ိန္စာကို ငါတို႔ကိုက္၀ါးမိတယ္။
ေမွာင္ေနတဲ့အခန္းေထာင့္မွာ ထိုင္ျပီး ဆိုက္ကို ကားေတြၾကည့္မိ
လူ႕ျဖစ္အင္မွာ ငါတို႔ ေမတၱာတရားကို ဆာငတ္ရတယ္။ ကဗ်ာေကာင္းေတြကို ဆာငတ္ရတယ္။
အျခားသူေတြရဲ႕ အားလပ္မႈကုိဆာငတ္ရတယ္။
ေန႔စဥ္ၾကားေနရတဲ့ သတင္းေတြမွာ လူအဖြဲ႕အစည္းနဲ႕ငါတို႔ဟာ ခ်ဥ္းကပ္ပံုျခင္းမတူညီၾက
Be so good, they can't ignore you ဆိုတဲ့ စာသားကို မီးရိႈ႕ပစ္လိုက္ခဲ့ျပီ
လိင္အသားေပးဇာတ္လမ္းေတြကို စိတ္မပါဘဲ ဟန္ေဆာင္ၾကည့္ေနရတယ္။
မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ Level 6  က *ဟုတ္ပါတယ္ အားလံုးက်မ အမွားပဲထားလိုက္ပါေတာ့*လို႔သံုးခါေျပာျခင္းပဲ။
သူစိမ္းေတြဟာ ငါတို႔ေလွ်ာက္မဲ့ လမ္းတိုင္းမွာကလုန္းပြားျပီးအသင့္အေနအထားနဲ႕ေစာင့္ေန။
လူအဖြဲ႕အစည္းဟာ အပယ္ခံသက္သက္ပါ ။ သူတို႕မၾကားႏိုင္တဲ့ သီခ်င္းေတြ ငါတို႔သီဆိုေနျပီ
၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာက ငါတို႔မွာလည္း အမွန္တစ္ကယ္လိုခ်င္မိတဲ့ လက္မွတ္ေတြရွိပါတယ္။
ငါတို႕အျပင္သြားရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္တယ္။
5’ 8’’ ၊ 135  နဲ႕ 22 ႏွစ္သက္တမ္းရွိတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ေနထိုင္ရတာပ်င္းရိျငီးေငြ႕စရာသက္သက္။

ငါတို႔နဲ႕မဆိုင္တဲ့ကိစၥေတြမွာ ငါတို႔ဟာ နာမည္ၾကီး ။
ကိုယ္ေနခ်င္တဲ့ ျမိဳ႕ေတြမွာ စီးပြားေရးက်ဆင္းသံေတြၾကားတယ္။ ဘားေတြမွာ လူေတြျပည့္လွ်ံေနတယ္။
ဒီပရက္ရွင္မနက္ ဒီပရက္ရွင္ည ။ စိတ္ဟာ အရည္ေပ်ာ္ျပီး လမ္းၾကိဳလမ္းၾကားေတြအထိစီးဆင္းသြား
ေခတ္ေပၚလူသားဟာ ေခတ္ေပၚဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ။ ေဆးရံုနံရံမွာ လက္သည္းနဲ႔ နာမည္တစ္ခုကိုေရးျခစ္ထားခဲ့။
လူေတြဟာ ပိုလာ၀က္၀ံေတြပါ ။ ေသြးခဲမွာ ထိုးစိုက္ထားတဲ့ ဓါးသြားကို တစိုက္မတ္မတ္လ်က္ေနၾက။
အမ်ားနဲ႔မို႕ ကိုယ္မေဆာ့ခ်င္တဲ့ fellowship ဂိမ္းေတြေဆာ့ခဲ့ရတယ္ ။ ကိုယ္ရြံရွာတယ္။
အိမ္ကလူေတြမသိေအာင္ ငယ္ငယ္တုန္းက ေသြးထြက္ဒဏ္ရာကို လက္နဲ႔အုပ္ကိုင္ထားခဲ့ဖူးတယ္။
ကိုယ္ဟာ Generation တစ္ခုခုကို ဆက္ခံသူမဟုတ္ဘူး။
ကိုယ္ဟာ သတ္မွတ္ခ်က္တစ္ခုခုကို အတည္ျပဳသူမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ဟာ ဓာတ္ျပယ္ ။
အျမင့္ပ်ံငွက္ေတြ ရွိတာ ကိုယ္ၾကားဖူးပါတယ္ ။ သူတို႔ကို ကိုယ္မယံုၾကည္ဘူး ။
Apple တံဆိပ္မွာ ပဲ့ေနတဲ့ပန္းသီးအသားဟာ ကိုယ္ကိုက္ထားခဲ့တဲ့ အရာ မဟုတ္ပါဘူး ။
တစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာရတဲ့ အရသာ ဟာ ခ်ိဳမွန္း ကိုယ္ယံုၾကည္ရတဲ့လူေတြ ကိုယ့္ကိုပစ္ခ်ထားခဲ့တဲ့အခါ
ကိုယ္သိလာတယ္။
တစ္စံုတစ္ရာကို စတင္လိုက္ရမွာ ကိုယ္သိပ္ေၾကာက္ရြံ႕ေနျပီး
တစ္ေယာက္ေယာက္က အဆံုးသတ္စကားေတြ ကိုယ့္ေရွ႕မွာေျပာေနျခင္းကိုလည္း
ကိုယ္ခံႏိုင္ရည္မရွိ ။
လိင္စိတ္ျပင္းထန္ေနခ်ိန္ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ္မဟုတ္တဲ့တျခားသူတစ္ေယာက္နဲ႔ အိပ္သြားမလား။
ကိုယ္ အရာအားလံုးကို မႏွစ္ျမိဳ႕ေတာ့ဘူးကြယ္ ။

ရင္ခြင္ရွိန္း