ေဟာ... မိုးေတြရြာျပီ။
“ဒီကေန့ရြာတဲ့မိုးဟာ
အတိတ္မွာရြာတဲ့မိုးနဲ့ ဆင္တူေလမလား..”
မ်က္ခြံေလးေတြကိုပိတ္လို့ေတြးေတာ့
ပါးေပၚမွာ သူ႔ထြက္သက္ေလး လွစ္ခနဲျဖတ္ေျပးသြားသလိုလို
ဒီလိုမ်ိဴးမိုးေတြေအာက္မွာ
ငု၀ါေရာင္ပန္းခိုင္ေတြေအာက္မွာ
ကန္ေဘာင္ရိုးတေလွ်ာက္မွာ
သူ နဲ႔ က်ြန္မ ..
(အင္းေလ) တိတိက်က်ေျပာရေၾကးဆို က်ြန္မဘက္က
ေမ့မရတဲ့ ေကာက္ေၾကာင္းတစ္စ
ရွိတယ္ ..ရွိခဲ့တယ္ ။
တကူးတက သူျပန္မလာခဲ့ရင္ေတာ့
ျပန္ဆံုလို႔မွ မသိနိုင္ေတာ့တဲ့ သူ႔မ်က္နွာ
ဆယ္စုနွစ္တစ္ခုစာ အလြန္မွာ
တေရးေရးျပန္ေတြးေတာ့လည္း ၀ိုးတ၀ါးပါပဲ..
မ်က္ခံုးနက္နက္တစ္စံု
ျပီးေတာ့ .. နွုတ္ခမ္း
(အားး) မွတ္မိျပီ !!
ေသခ်ာတာတစ္ခုက
“သူရယ္လိုက္ရင္ လွတယ္ ”
ေဟာ.. မိုးေတြသည္းလာျပီ။
သူ ကြ်န္မကို လြမ္းပါ့မလား..
က်ြန္မရဲ့ ခြင့္လႊတ္ျခင္းေတြကိုမ်ား ေတာင့္တေန၇ွာမလား
(ျဖစ္နိုင္ေခ် သိပ္နည္းေပမယ့္)
ကြ်န္မရဲ့ ငယ္နာမည္ေလးကို ခ်စ္စနိုး သူေရရြတ္ေနနိုင္ေသးရဲ့
ျဖဴသြယ္သြယ္ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြရဲ့ ဦးထိပ္မွာ
ဘယ္ဆိုးေဆးမွ အေရာင္တင္မခံခဲ့တာက
ကြ်န္မ သူ႔စည္းကမ္းေတြကို လိုက္နာေနဆဲ.. ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္
သူမွတ္မွတ္ထင္ထင္၇ွိေနမွာက
ေနာက္ဆံုးညေနအခ်ိန္မွာ
စကားတစ္ခြန္း မ်က္ရည္တစ္ေပါက္မွ မပါ၀င္ခဲ့တဲ့
သူ႔ရင္ခြင္ထဲက က်ြန္မရဲ့ နာက်င္မွု
(ဒါကိုပဲ နာက်ည္းမွုလို့ လြဲမွားစြာ သူထင္ေကာင္းထင္မယ္)
အစကတည္းက နကၡတ္ေတြလြဲမွားခဲ့တယ္ ရွင္ရယ္..
ေမေမေျပာသလို အတိတ္ကို
အတိတ္မွာထားခဲ့ဖို့.. က်ြန္မလည္း ၾကိဳးစားခဲ့ဖူးတယ္။
တရားမွ်တမွုမဲ့စြာနဲ့
သူ ေမ့ေလ်ာ့ေပ်ာ္ရႊင္ေနမွာကိုေတာ့
အထိတ္တလန့္ ျငင္းဆန္ေနမိခဲ့
စိတ္ကူးနဲ့ေတာင္ ခါးသီးလွပါရဲ့.. ရွင္ရယ္
ရွင္ရယ္..
ရွင္ဟာ က်ြန္မငယ္ဘ၀ရာဇ၀င္မွာ
ျပည့္ေစ..ဆုေတြေပးတတ္တဲ့ သိၾကားမင္းလည္းျဖစ္တယ္။
ဆယ္နွစ္စာေဆာင္းညခ်မ္းေတြမွာ
အလူးလူးအလိမ့္လိမ့္ မ်က္ရည္၀ွက္ေတြအတြက္
ေရစိမ္ထားတဲ့ ၾကိမ္တံတစ္ေခ်ာင္းလည္းျဖစ္တယ္။
က်ြန္မရဲ့ “သူ” လည္းျဖစ္ပါတယ္။
ရွင္ရယ္..
ေက်းဇူးျပဳျပီး
ကြ်န္မရဲ့ အမုန္းရည္စိမ္အလြမ္းမ်ားကို
စိတ္မေကာင္းစြာ လက္ခံပါ။
အစြန့္ပစ္ခံတစ္ေယာက္ရဲ့ သိုသို၀ွက္၀ွက္ကဗ်ာအတြက္
နားလည္စြာ ၀မ္းေျမာက္ပါ။
အနည္းဆံုး
ေသသည္အထိ
ေက်းဇူးျပဳျပီး ကြ်န္မကို လြမ္းေနစမ္းပါကြယ္..။
ေဟာ.. မိုးစဲသြားခဲ့ျပီ။
ဟိုးအတိတ္မွာရြာတဲ့မိုး ဒီကေန့မိုးထက္သာတယ္။
အဲဒီတုန္းက
နွစ္ေယာက္ အတူရွိဖူးတယ္။
ျမတ္နိုးျဖဴ
(၂၀၀၈-မေန့က ဧည့္သည္.. မွ)
No comments:
Post a Comment