လြန္းဆက္ႏုိးျမတ္၏ “လာပါျပီ ဗမာျပည္လူမႈလိင္တစ္ပုဒ္”ကို ခ်ဥ္းကပ္ျခင္း - (တည္တံ႔)

မွတ္မွတ္ရရ ကဗ်ာေ၀ဖန္ေရးမိတ္ဆက္နဲ႔စတင္ရင္းနွီးျပီးဒီစာေပအမ်ိဳးအစားကို ႏွစ္လိုသေဘာေတြ႔တဲ႔ခံစားမႈမ်ိဳး ရခဲ႔တာ (ဆရာ)ေအာင္ခင္ျမင္႔ေၾကာင္႔ပဲ။ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးစအခ်ိန္ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွတိတိပပမပါဘဲ စာေပအမ်ိဳးအစားစံုေအာင္ လက္လွမ္းမီသမွ်ရွာေဖြျမည္းစမ္းတဲ႔ကာလမွာ သူ႔ရဲ႕ကဗ်ာေလ႔လာခ်က္ေဆာင္းပါးေတြကို ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္စြဲဖတ္ခဲ႔ဖူးတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာ ပုိျပီးက်ယ္ျပန္႔ေအာင္ ခ်ဲ႕ထြင္ရွာေဖြလာျဖစ္ခဲ႔တာကေဇာ္ေဇာ္ေအာင္၊ မင္းခက္ရဲ၊ သူရနီ စသျဖင္႔ .. ။ ရွာရင္းဖတ္ရင္းပဲ ေ၀ဖန္ေရးစာေပအမ်ိဳးအစားဟာအေရအတြက္အားျဖင္႔ေရာ အရည္အေသြးအားျဖင္႔ပါ က်ဲပါးတာကိုလည္း သတိျပဳမိတယ္။ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ခ်င္းအေနနဲ႔သာအေတြ႔ရမ်ားျပီး တစ္စုတစ္စည္းထဲ ေတြ႔ရေလ႔မရွိတာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ စုိင္း၀င္းျမင္႔ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္ထဲကေမာင္သာႏုိး၊ ေအာင္ခင္ျမင္႔၊ မုိးေ၀းနဲ႔ ေမာင္ယုပုိင္ရဲ႕လက္ရာေကာင္းေတြလုိ အမွာစာက႑ထဲမွာေပၚလာတတ္လာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုေနာက္ပိုင္းမွာ အြန္လိုင္းကဗ်ာေလာကပိုက်ယ္ျပန္႔လာတာနဲ႔အမွ် လိုင္းေပၚမွာဆုိရင္လည္း ကဗ်ာေရးသူေတြမ်ားလာသလို တစ္ဖက္က ကဗ်ာေ၀ဖန္ေရးဘက္မွာေမာင္ခ်ာလီ၊ ေမာင္တီးတုိ႔လို ကဗ်ာေ၀ဖန္ေရးသမားေတြရွိလာျပီး သူ႔တုိ႔လက္ရာေတြကို ကဗ်ာဆရာေတြနဲ႔ကဗ်ာပရိသတ္ေတြ ေလးစားအသိအမွတ္ျပဳလာရျပီ။
အရင္ကေတာ႔ ကဗ်ာနဲ႔ ကဗ်ာေလ႔လာခ်ဥ္းကပ္တဲ႔ ေ၀ဖန္ေရးေဆာင္းပါးပံုစံကိုသေဘာက်ႏွစ္သက္ျပီး စြဲျမဲဖတ္ရႈတာကလြဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔မသက္ဆုိင္တဲ႔အရာလို႔ပဲ ခံယူထားခဲ႔တာ။ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကဗ်ာဆရာမဟုတ္၊ ေ၀ဖန္ေရးသမားလည္း မဟုတ္တဲ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္႔တာ၀န္က ဖတ္ရႈရုံသက္သက္ပဲ။ပရင္႔မီဒီယာေပၚမွာျဖစ္ေစ အြန္လုိင္းမွာျဖစ္ေစ ကဗ်ာဆရာေတြဟာ ကဗ်ာေရးသားျခင္းအမႈ ဆက္လက္ျပဳလုပ္ေနၾကမွာျဖစ္သလို ေ၀ဖန္ေရးသမားေတြဘက္ကလည္း သူတုိ႔တာ၀န္အတုိင္း ေလ႔လာခ်က္ေဆာင္းပါးေတြ ဆက္လက္ေရးသားဖုိ႔ၾကိဳးစားေနမွာပါ။စာဖတ္သူတစ္ဦးအေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔တာ၀န္က ဒါေတြကို လက္လွမ္းမီသေလာက္ ဖတ္ရႈဖုိ႔သက္သက္ပဲ။

သုိ႔ေသာ္ လြန္းဆက္ႏုိးျမတ္ရဲ႕“လာပါျပီ ဗမာျပည္ လူမႈလိင္တစ္ပုဒ္” ကဗ်ာ/ကဗ်ာအေရးအသားကို ဖတ္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ႔ ပထမဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ဒီကဗ်ာရဲ႕အတြင္းသားနဲ႔ အျခားကြယ္ျမွဳပ္ထားတဲ႔အစိတ္အပုိင္းေတြအထိ ဆက္လက္တူးဆြၾကည္႔လိုစိတ္ေပၚလာတယ္။ ကဗ်ာဟာ ဖတ္သူေနရာကကၽြန္ေတာ္႔ကို ထင္မွတ္မထားတဲ႔ ေရွာ႔ခ္တစ္ခုနဲ႔ရုိက္ခတ္လိုက္တယ္။ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဖတ္ရႈ၊ အနက္ျပန္၊ ဆြြဲဆန္႔ေတြးေတာ၊ ျပီးေတာ႔ ႏွစ္သက္သေဘာက်/မက် ဆံုးျဖတ္စတဲ႔ လုပ္ရုိးလုပ္စဥ္အစီအစဥ္အတုိင္း ဒီကဗ်ာကို ခ်ဥ္းကပ္ရုံနဲ႔ မလံုေလာက္ေတာ႔ဘူး။ ကဗ်ာနဲ႔ပတ္သက္ျပီးေျပာစရာရွိလာတယ္၊ ေျပာခ်င္တာေတြရွိလာတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ ဒီအတြက္ ကဗ်ာနဲ႔စပ္လ်ဥ္းျပီးတစ္စံုတရာထုတ္ေဖာ္ေရးသားရေတာ႔မယ္။ ကိုယ္႔အေတြးအျမင္နဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ပံုကို ထည္႔၀င္ျပရေတာ႔မယ္။ေနာက္ျပီး လႈိက္ခနဲျပဳတ္က်သြားခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာတြင္းနက္ထဲမွာ ဘာေတြကိုမ်ားဖမ္းဆုပ္ရယူႏုိင္မလဲဆုိတာပင္လယ္ဓားျပတစ္ေယာက္ရဲ႕ေလာဘမ်ိဳးနဲ႔ ရွာေဖြရေတာ႔မယ္။
…………………………………………………………………………………………………………………......

တစ္ခါတုန္းက အသိအကၽြမ္းကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ကသူ႔ကဗ်ာတစ္ပုိဒ္ကို ဘယ္လိုအနက္ျပန္သလဲ ေ၀ဖန္ေပးပါလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးျပီးျငင္းပယ္ခဲ႔ဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ကေတာ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ စတင္သေနၶတည္ခ်ိန္မွာ ကဗ်ာဟာ ေရးသူနဲ႔သက္ဆုိင္တယ္။
ကဗ်ာသားေလာင္းအဆင္႔မွာလည္းေရးသူနဲ႔သက္ဆုိင္တယ္။ ပီပီျပင္ျပင္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အျဖစ္ လူလားေျမာက္ျပီး အမ်ားဆီခ်ျပလိုက္တဲ႔အခါမွာေတာ႔ကဗ်ာဟာ ဖတ္သူနဲ႔သာ ပိုမုိသက္ဆုိင္သြားျပီ။ ကဗ်ာကိုအေျချပဳျပီး ေရးသူနဲ႔ဖတ္သူအၾကား ဆက္ႏြယ္မႈတစ္စံုတရာက်န္ရွိဦးမယ္လို႔ေျပာရင္ဒါကို ကၽြန္ေတာ္မယံုၾကည္ဘူး (ကၽြန္ေတာ္မယံုၾကည္ဘူးလို႔ ဆုိတဲ႔အတြက္ ယံုၾကည္သူမ်ားလည္းလြတ္လပ္စြာယံုၾကည္ႏုိင္တာျဖစ္တယ္)။ ေရးသူက ကဗ်ာထဲမွာ သူဘာကိုဆုိလိုခဲ႔တာပါလို႔ ထုတ္ေဖာ္ရွင္းျပေနမွာမဟုတ္သလိုရွင္းျပဖုိ႔လည္းမလိုအပ္ဘူး၊ ဖတ္သူဘက္ကလည္း သူ႔အနက္ျပန္မႈဟာ ေရးသူဆုိလိုတာနဲ႔ ကိုက္ညီမညီတုိက္ဆုိင္အတည္ျပဳစရာမလိုဘူးလို႔ပဲ ျမင္တယ္။ ကဗ်ာဖတ္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မူရင္းကဗ်ာဆရာေပးလိုတဲ႔မတ္ေဆ႔ခ်္တစ္ခုခုကို ရွာေဖြတူးဆြျခင္းျဖစ္စဥ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ကဗ်ာရည္ရြယ္ရင္းကိုအတိအက်ဖမ္းဆုပ္ႏုိင္တာရွိေကာင္းရွိမယ္၊ အျခားတစ္ဖက္မွာ မိမိခံစားေတြးေတာမႈအျမင္နဲ႔ကြဲျပားျခားနားစြာ အနက္ေကာက္ယူတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ “ကုိက္လမ္း”ကဗ်ာကို ေ၀ဖန္ေရးဆရာသံုးဦးက အဓိပၸါယ္သံုးမ်ိဳးအထိ ကြဲျပားျခားနားစြာအနက္ျပန္ႏုိင္တာမ်ိဳးပဲ။အဆုိပါသံုးမ်ိဳးမွာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ေျပာခ်င္ခဲ႔တဲ႔မတ္ေဆ႔ခ်္နဲ႔ အတိက်ဆံုးတုိက္ဆုိင္တာတစ္ခုသာရွိမွာျဖစ္ေပမယ္႔ အျခားႏွစ္ခုကိုလည္း မွားယြင္းတယ္လို႔ မဆုိလုိႏုိင္ဘူး။ ကဗ်ာဟာဒါေပးလို႔ ဒါယူပါဆုိတဲ႔ ေဘာင္ကန္႔ထားတဲ႔အႏုပညာမ်ိဳးမဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ ဒီလိုပဲ ကဗ်ာေ၀ဖန္သူတစ္ေယာက္ဟာမူရင္းကဗ်ာဆရာက ဒါကိုဆုိလိုပါတယ္လို႔ အတိအက်ေျပာခြင္႔မရွိဘဲ ကဗ်ာဆရာေျပာခ်င္တာကို ကၽြန္ေတာ္ကဒါလို႔ျမင္ပါတယ္လို႔ “သူ႔ရဲ႕ကုိယ္ပုိင္အနက္ျပန္ျခင္းျဖစ္စဥ္” ထဲကသာ ေ၀ဖန္ခြင္႔ရွိမွာျဖစ္တယ္။

ဒါေၾကာင္႔ လြန္းဆက္ႏုိးျမတ္ရဲ႕ “လာပါျပီ ဗမာျပည္ လူမႈလိင္တစ္ပုဒ္” ကဗ်ာမွာလည္း ကဗ်ာဆရာ ဘာေျပာခဲ႔သလဲဆုိတာထက္ကဗ်ာဆရာေျပာသြားတဲ႔အထဲက ဘာေတြကိုကၽြန္ေတာ္ျမင္ခဲ႔သလဲဆုိတာကို အဓိကထား သံုးသပ္သြားမွာပါ။
…………………………………………………………………………………………………………………………

ကဗ်ာဆီ စတင္ခ်ဥ္းကပ္ၾကပါစုိ႔။

ကၽြန္မလို႔ပဲ ေျပာပါရေစ

ပထမဆံုးအဖြင္႔စာေၾကာင္းမွာပဲ ကဗ်ာဆရာဟာ ေတြးစရာတစ္ခ်ိဳ႕ စတင္ေပးတယ္။ဘာေၾကာင္႔ “ကၽြန္မ ေျပာပါရေစ” လို႔ ရိုးရုိးရွင္းရွင္းသံုးႏႈန္းႏုိင္ပါရက္နဲ႔ “ကၽြန္မလို႔ပဲေျပာပါရေစ” လို႔ ေရးရသလဲ။ ဒီ၀ါက်ႏွစ္ခုဟာ အဓိပၸါယ္အားျဖင္႔ အတုိင္းအတာတစ္စံုတရာကြာဟမႈရွိေနတာျဖစ္ျပီးဒီကြာဟမႈၾကားမွာ ကဗ်ာဆရာဟာ သူေပးခ်င္တဲ႔ သတင္းအခ်က္အလက္မတ္ေဆ႔ခ်္တစ္ခု ျပထားခဲ႔တာလို႔ရိုးစင္းစြာေတြးႏုိင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔အဓိပၸါယ္ဖြင္႔ဆုိမႈအရေတာ႔ (ကၽြန္မလို႔ပဲ ေျပာပါရေစ) ဟာ အဓိပၸါယ္ႏွစ္ခြယူလာတယ္။ပထမတစ္ခုက ကဗ်ာထဲက “ကၽြန္မ” ဟာ ကၽြန္မရဲ႕အေၾကာင္းစတင္ေျပာျပဖို႔ ခြင္႔ေတာင္းတာ။ ဒီေနရာမွာအဲဒီ “ကၽြန္မ” ေျပာခ်င္ခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္မအေၾကာင္းဟာ ဂုဏ္ယူရမယ္႔အေၾကာင္းမ်ိဳး၊ ၀မ္းသာေ၀မွ်ရမယ္႔အေၾကာင္းမ်ိဳးလိုအေပါင္းလကၡဏာျပ အခ်င္းအရာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မဟာ ၀မ္းနည္းစရာ၊ စိတ္ထိခိုက္စရာတစ္ခုခု ေျပာေတာ႔မွာ။ကၽြန္မဟာ အဲဒီအတြက္လည္း အားတင္းထားရတယ္။ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ကၽြန္မဟာ ဒါကၽြန္မရဲ႕အျဖစ္အပ်က္မဟုတ္ပါဘူး၊အျခားတစ္ေယာက္အေၾကာင္းပါလို႔ လႊဲဖယ္ေကြ႔ပတ္လိုက္ရမလား စဥ္းစားေကာင္းစဥ္းစားမိေနမယ္။ေနာက္ဆံုးမွာေတာ႔ အမွန္အတုိင္းပဲေျပာျပေတာ႔မယ္လို႔ အားယူလုိက္ရင္း ဒါဟာ တကယ္ေတာ႔ကၽြန္မရဲ႕အျဖစ္အပ်က္ပါ၊ကၽြန္မကိုေတာ႔ ကၽြန္မအျဖစ္နဲ႔ပဲ သိထားပါဆုိျပီး ဘယ္သူဘယ္၀ါဆုိတဲ႔ကိုယ္ပုိင္သီးျခားလကၡဏာကိုေရွာင္ရွားလိုတဲ႔သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ (ကၽြန္မလို႔ပဲေျပာပါရေစ)လို႔ အစခ်ီလိုက္တာပဲ။ ဒုတိယတစ္ခုကေတာ႔ ကၽြန္မဆုိတဲ႔ နမ္စားဟာရင္႔က်က္မႈ၊ ၾကီးရင္႔မႈတုိ႔ကို ညႊန္းျပေနတယ္။ ကၽြန္မဟာ သူ႔ကုိ ငယ္ရြယ္တဲ႔မိန္းမပ်ိဳတစ္ဦး၊ျမီးေကာင္ေပါက္တစ္ဦးအျဖစ္မဟုတ္ဘဲ အရြယ္ေရာက္မိန္းမသားတစ္ဦးအျဖစ္ ရႈျမင္ေစလိုတဲ႔သေဘာနဲ႔သံုးႏႈန္းတာမ်ိဳးျဖစ္တယ္။

ကၽြန္မကို သူတို႔ မႀကိဳဆိုၾကဘူး။
ကၽြန္မကို သူတို႔ ရြံရွာစက္ဆုပ္တ့ဲ အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္တယ္။
ကၽြန္မကို သူတို႔ ပါးစပ္ကေန မၾကားတၾကား ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္တယ္။

ကၽြန္မဟာ စကားေတြဆက္ေျပာျပီ။ဒီ၀ါက်သံုးေၾကာင္းစလံုးမွာ ကၽြန္မဟာ ျပဳလုပ္ခံ (Object) ေနရာက ရွိေနတာသတိထားမိတယ္။ကၽြန္မဟာ တစ္ ၾကိဳဆုိျခင္းမခံရဘူး၊ နွစ္ ရြံရွာစက္ဆုပ္စြာအၾကည္႔ခံရတယ္၊ သံုး ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္ခံရတယ္။ရြံရွာစက္ဆုပ္သည္နဲ႔ ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္သည္ဆုိတဲ႔ ၾကိယာနွစ္ခုဟာ အဓိပၸါယ္အားျဖင္႔အျပန္အလွန္ေထာက္ခံညီညြတ္မႈရွိၾကျပီးတူညီတဲ႔ေခါင္းစဥ္တစ္ခုေအာက္မွာ ထည္႔ထားလုိ႔ရေပမယ္႔ ၾကိဳဆုိသည္ကေတာ႔ အနည္းငယ္ကြဲျပားမႈရွိေနတယ္။(ကၽြန္မကို သူတို႔ မႀကိဳဆိုၾကဘူး) ဆုိတဲ႔၀ါက်ရဲ႕ေလသံကိုေကာက္ယူရင္မူလအစမွာေတာ႔ ကၽြန္မဟာ သူတုိ႔ၾကိဳဆုိၾကလိမ္႔မယ္လို႔ ယူဆထားခဲ႔တယ္၊ သုိ႔မဟုတ္ မၾကိဳဆုိျခင္းခံရေလာက္စရာအျပစ္တစ္ခုခုလုိ႔ ေတြးထင္မထားခဲ႔ဘူး။ သို႔ေသာ္လက္ေတြ႔မွာေတာ႔ ကၽြန္မဟာ ၾကိဳဆုိျခင္းမခံရတ႔ဲ႔အျပင္ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ ရြံရွာစက္ဆုပ္စြာအၾကည္႔ခံရျခင္း၊ ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္ခံရျခင္းတုိ႔နဲ႔ပါရင္ဆုိင္ခဲ႔ရတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္မရဲ႕ ထိခိုက္ေၾကကြဲရိပ္ထဲမွာ အနည္းငယ္အံ႔အားသင႔္သံစြက္ေနခဲ႔တယ္။

မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး ကၽြန္မကိုသူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္
မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး ကၽြန္မကို သူတို႔အားလံုးပဲ

ကဗ်ာဆရာရဲ႕ေရးဖြဲ႔မႈဟာႏွစ္လုိစရာပဲ။ ပထမတစ္ေၾကာင္းမွာ (မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး)လို႔ ကၽြန္မဟာ ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။ကၽြန္မကို ေလွာင္ေျပာင္တာ၊ ရြံရွာစက္ဆုပ္စြာၾကည္႔တာ “သူတုိ႔” အထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္လု႔ိကၽြန္မ ထင္ေနေသးတယ္။ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းမွာေတာ႔ ကၽြန္မဆီက (မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး)ဆိုတာကိုပုိမုိျပင္းထန္တုန္ရီတဲ႔အသံတစ္ခုအျဖစ္ ျမင္ၾကည္႔လိုက္တယ္။ ကၽြန္မကို ေလွာင္ေျပာင္သူေတြ၊ရြံရွာစက္ဆုပ္သူေတြဟာ “သူတုိ႔ထဲကတစ္ေယာက္ေယာက္” သာမကေတာ႔ဘဲ “သူတုိ႔အားလံုး” ျဖစ္ေနတာကိုကၽြန္မ သိသြားခဲ႔လို႔ပဲ။ (ဒီေနရာမွာ “သူတုိ႔” ဟာ ဘယ္သူဘယ္၀ါဆုိတာ ေရရာစြာမသိရေပမယ္႔ဒီေနရာမွာေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ကၽြန္မရွင္သန္ေနထုိင္ရာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအျဖစ္သာပံုေဖာ္ယူဆရမယ္လု႔ိျမင္တယ္။ လက္ရွိအထိမွာေတာ႔ ကဗ်ာဆရာဟာ ကၽြန္မနဲ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းၾကားကပဋိပကၡတစ္စြန္းတစ္စကို စတင္ပံုေဖာ္ေနပါျပီ)

ကၽြန္မ အျပာကားေတြ ႀကိဳက္တယ္။ 
ကၽြန္မ အျပာကားေတြ မၾကာခဏ ၾကည့္ျဖစ္တယ္။
ကၽြန္မ မိန္းခေလးသူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ေခၚျပျဖစ္တယ္။

ဒီစာေၾကာင္းေတြက ကဗ်ာဖတ္သူကိုေရွာ႔ခ္တစ္ခု စတင္ေပးေတာ႔တာပဲ။ ကၽြန္မဟာ အျပာကားေတြၾကိဳက္တယ္ဆုိတဲ႔ စာေၾကာင္းဟာ တစ္ေလွ်ာက္လံုးအစပ်ိဳးလာခဲ႔သမွ်အတြက္အေျဖတစ္ခုထုတ္ေပးလုိက္တယ္။

အထင္မလြဲပါနဲ႔။ 
ကၽြန္မဟာ ဗမာမိန္းခေလးပါ။
ကၽြန္မဟာ မိေကာင္းဖခင္သားသမီးပါ။
ကၽြန္မဟာ သာမန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူတစ္ဦးပါ။
ကၽြန္မအသက္ ၁၈ ႏွစ္လည္း ၿပည့္ၿပီးပါၿပီ။

ဒီေနရာမွာ ေတြးစရာေတြ တသီတသန္းၾကီးရွိလာျပီ။ ကၽြန္မအေနနဲ႔ ဘာေၾကာင္႔ အထက္ပါစာေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပခဲ႔ရတာလဲ။ ေျပာျပဖို႔တကယ္လုိအပ္ပါရဲ႕လား။ သုိ႔ေသာ္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပပံုကိုေထာက္ရင္ ကၽြန္မအတြက္ကေတာ႔ ဒီအခ်က္ေတြကိုအသိေပးဖို႔လိုအပ္တယ္လုိ႔ထင္ေနဟန္တူခဲ႔သလုိ ကဗ်ာဖတ္သူအေနနဲ႔လည္း ဒီအေၾကာင္းအရာေတြကိုအေျချပဳျပီး ဆက္လက္ခ်ဲ႕ထြင္စဥ္းစားဖို႔အလြန္သတိျပဳလာရေတာ႔တယ္။ ဒီစာေၾကာင္းငါးေၾကာင္းဟာ ကၽြန္မရင္ဆုိင္ေနရတဲ႔အက်ပ္အတည္းကိုအနီးကပ္ဆံုးေအာက္ေျခအထိ တူးဆြၾကည္႔ႏုိင္ဖို႔အတြက္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လံုးမွာ အေရးပါဆံုးစာေၾကာင္းေတြျဖစ္ခဲ႔တယ္။ တစ္နည္းအားျဖင္႔ ကၽြန္မကို ျပန္လွန္ေမးခြန္းထုတ္ရေတာ႔မွာ။ ကၽြန္မရဲ႕ဆန္႔က်င္ဘက္အထိေရာက္ေအာင္သြားၾကည္႔ရေတာ႔မွာ။ ကၽြန္မဟာ ဗမာမိန္းကေလးမဟုတ္ခဲ႔ရင္ေရာ၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူမဟုတ္ခဲ႔ရင္ေရာ၊မိေကာင္းဖခင္သားသမီးမဟုတ္ခဲ႔ရင္ေရာ ထူးျခားေျပာင္းလဲခ်က္တစ္စံုတရာရွိမွာလား ဆုိတာ ထည္႔သြင္းစဥ္းစားစရာေကာင္းလာတယ္။

တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္မဟာ ဇီ၀ေဗဒရႈေထာင္႔၊လူမႈသိပၸံရႈေထာင္႔နဲ႔ စိတ္ပညာရႈေထာင္႔တုိ႔ကၾကည္႔ရင္ ဆီေလ်ာ္မႈမရွိလွတဲ႔ ဒီစာေၾကာင္းေတြဟာတစ္ဆင္႔ပဲသူ ရင္ဆုိင္ေနရတဲ႔ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာမလံုျခံဳမႈကို ဖြင္႔ဟသြားတယ္။ “အထင္မလြဲပါနဲ႔” လုိ႔ တုိးလွ်ိဳးခဲ႔တဲ႔ကၽြန္မဟာ ဖယ္ထုတ္ခံရျခင္း (Marginalization) နဲ႔ တံဆိပ္ကပ္အသေရဖ်က္ခံရျခင္း(Stigmatization) တုိ႔ကို စုိးရြံ႕ေၾကာက္လန္႔ေနခဲ႔တဲ႔ အရိပ္လကၡဏာျပတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္မဟာအမ်ားထဲကတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ပံုမွန္ရွိျခင္း (Normalcy) ကို သက္ေသျပႏုိင္ဖုိ႔ၾကိဳးစားေနတာပဲ။သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မရဲ႕ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈနဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြဟာ က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္မႈကင္းမဲ႔ေနခဲ႔တယ္။ဥပမာ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူ ျဖစ္ျခင္းမျဖစ္ျခင္းနဲ႔ လိင္ေဖ်ာ္ေျဖေရးရုပ္ရွင္ၾကည္႔တာလိုလိင္ပိုင္းဆုိင္ရာေစ႔ေဆာ္ႏႈိးဆြမႈရွိျခင္းျဖစ္စဥ္ဟာ သပ္သပ္စီပဲ။ မိေကာင္းဖခင္သားသမီးဟုတ္မဟုတ္ဆုိတာကိုလည္းလိင္မႈဆုိင္ရာစာေပ၊ ရုပ္ရွင္စတဲ႔ မီဒီယာေတြနဲ႔ထိေတြ႔မႈရွိမရွိအေပၚ အေျချပဳျပီး ဆံုးျဖတ္လုိ႔ရႏုိင္တာမဟုတ္ဘူး။“မိေကာင္းဖခင္သားသမီး” ဆိုတဲ႔ ေ၀ါဟာရကိုယ္တုိင္က အျငင္းပြားစရာအမ်ားအျပား ရွိေနတာပါ။

ကၽြန္မရဲ႕စကားေတြဟာ တကယ္႔ျဖစ္ရပ္နဲ႔ က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္ဆက္စပ္မႈကင္းေနတယ္လုိ႔ဆုိခဲ႔တယ္။ ဒါဟာ ကဗ်ာကိုဖတ္ရႈျပီးေနာက္ ကဗ်ာျပင္ပမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ဘာသာ ခ်မွတ္လိုက္တဲ႔ေကာက္ခ်က္သက္သက္ပဲ။ ကဗ်ာထဲက ကၽြန္မအတြက္ကေတာ႔ ဒါကိုဆီေလ်ာ္မႈမရွိလို႔ မေတြးဘူး၊ မေတြးတဲ႔အျပင္ဒါေတြကို ေရနစ္ရာမွာဆြဲတဲ႔ ေကာက္ရုိးမွ်င္ေတြလုိပါ ယူသံုးခဲ႔တာ။ ဒီျဖစ္စဥ္မွာ တစ္စံုတရာခ်ိဳ႕ယြင္းလြဲမွားခ်က္ေတာ႔ရွိေနခဲ႔ျပီ။ ကၽြန္မ ေပးခဲ႔တဲ႔ဆင္ေျခေတြဟာ က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္မႈမရွိပါလို႔ဆုိရင္အဆုိပါက်ိဳးေၾကာင္းမဆီေလ်ာ္မႈေတြကို ထုတ္လုပ္ေပးခဲ႔တဲ႔ သူရဲ႕သိမႈအေဆာက္အံုအေပၚ အျခားထပ္ဆင္႔လႊမ္းမုိးထားတဲ႔လူမႈထံုးတမ္း (Social Customs) နဲ႔ စံႏႈန္းသတ္မွတ္ခ်က္ (Norms) ေတြကိုပါ ထည္႔သြင္းဆက္စပ္ရေတာ႔မွာ။အေၾကာင္းရင္းကေတာ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုအတြင္းက အဆုိပါထံုးတမ္းနဲ႔စံႏႈန္းေတြဟာ အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕တည္ဆဲမွ်ေျခနဲ႔ပံုမွန္တသမတ္လည္ပတ္ေရးအတြက္ တာ၀န္ယူထားၾကတာျဖစ္ျပီး လူသားတစ္ဦးခ်င္းစီကုိ ဖိႏွိပ္လႊမ္းမုိးမႈနဲ႔ပံုသြင္းမႈျပဳထားရုံမကအဆုိပါလူသားကိုလည္း သူတုိ႔ရဲ႕ကန္႔သတ္ခ်က္ေဘာင္ထဲက ေက်ာ္လြန္ထြက္မသြားဖို႔ အျမဲမျပတ္သတိေပးေနတယ္။
ေက်ာ္လြန္ထြက္သြားတဲ႔အခါမွာလည္း အဆုိပါလူသားကို တံဆိပ္(Stigma)တစ္ခုကပ္ျခင္း နည္းလမ္းနဲ႔တံု႔ျပန္ေတာ႔မွာ။ စာေရးဆရာနဲ႔ လူမႈသိပၸံပညာရွင္ အာဗင္ေဂါ႔ဖ္မဲန္းကေတာ႔ အမွတ္အသားတံဆိပ္ကပ္ျခင္းဆုိတာ“တစ္စံုတစ္ေယာက္ဟာ အျခားသူေတြနဲ႔ကြဲျပားျခားနားေၾကာင္း ေဖာ္ထုတ္ျခင္းျဖစ္ျပီး အဆုိပါလူကိုလည္းမႏွစ္ျမိဳ႕စရာအမ်ိဳးအစားအျဖစ္ ရႈျမင္လာေစတယ္” လို႔ ဆုိတယ္။ တံဆိပ္ကပ္ျခင္း (Stigmatization) ေနာက္မွာလည္း ထုိသူကို အမ်ားၾကားမွ ဖယ္ထုတ္ျခင္း (Marginalization) လည္း ပါလာေတာ႔မွာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းက လူသားေတြဟာတံဆိပ္ကပ္ခံရျခင္းကိုေရွာင္ရွားဖို႔ သူတုိ႔ဟာ လႈမႈထံုးတမ္းနဲ႔ စံေတြကို ေသြဖီသြားျခင္းမရွိေၾကာင္းေဖာ္ထုတ္သက္ေသျပေရး ၾကိဳးစားေနရတယ္။ ကဗ်ာထဲက “ကၽြန္မ” ေျပာသြားခဲ႔တဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြဟာသူ႔ကိုယ္သူ ျပန္လည္ႏွစ္သိမ္႔ဖုိ႔ထက္စာရင္ သူေနထုိင္တဲ႔ပတ္၀န္းက်င္က လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဆုိင္ရာေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြ (Societal Expectations) ကို ျပည္႔မီေအာင္ ၾကိဳးပမ္းခ်က္အျဖစ္သာေကာက္ခ်က္ခ်လိုတယ္။

ကၽြန္မမွာ ေယာက်ာ္းေလးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္။
သူနဲ႔ ကၽြန္မ ေက်ာင္းကင္တင္းအတူထိုင္တယ္။
သူနဲ႔ ကၽြန္မ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ား တြဲသြားတြဲလာတယ္။
သူနဲ႔ ကၽြန္မ စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာတယ္။ 

ဒီေနရာမွာ ကၽြန္မက အျခားဇာတ္ေကာင္တစ္ဦးျဖစ္တဲ႔ ေယာက္်ားေလးသူငယ္ခ်င္းကိုကဗ်ာထဲေခၚသြင္းလာခဲ႔ျပီ။ ကၽြန္မဟာ သူနဲ႔ ေယာက္်ားေလးသူငယ္ခ်င္းအၾကားက ဆက္သြယ္ခ်က္ကိုေျပာျပတယ္။

ဒါေပမယ့္ သူနဲ႔ ကၽြန္မဘာမွ မဟုတ္ဘူး။
သူနဲ႔ ကၽြန္မ အျပာကားလည္း အတူမၾကည့္ဖူးဘူး။
ကၽြန္မဟာ မိေကာင္းဖခင္သားသမီးေလ။

ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မနဲ႔ ေယာက္်ားေလးသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ဆက္သြယ္မႈအတုိင္းအတာမွာ လိင္မႈကိစၥမပါ၀င္ေၾကာင္း ရွင္းလင္းအသိေပးတယ္။ မိေကာင္းဖခင္သားသမီးဆုိတဲ႔အသံုးအႏႈန္းကုိလည္းဒုတိယအၾကိမ္ ထပ္ေက်ာ႔အသံုးျပဳတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ကၽြန္မက သူဟာ လိင္ေဖ်ာ္ေျဖမႈဇာတ္ကားေတြကိုႏွစ္သက္ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင္႔ ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္ခံရေၾကာင္း၊ ရြံရွာစက္ဆုပ္စြာအၾကည္႔ခံရေၾကာင္းတုိ႔ေျပာခဲ႔အျပီးမွာသူ႔ကိုယ္သူ မိေကာင္းဖခင္သားသမီးအျဖစ္ ဆက္လက္ယူဆထားဆဲလို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ႏုိင္တယ္။

သူရည္းစားရသြားေတာ့ ကၽြန္မဘယ္လိုမွမခံစားခဲ့ရဘူး။
သူနဲ႔လည္း ကၽြန္မ အရင္လို သိပ္မတြဲျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္မ အျပာကားေတြ ႀကိဳက္လို႔ ၾကည့္တာ၊
ကၽြန္မရဲ႕ ေယာက်ာ္းေလးသူငယ္ခ်င္း ရည္းစားရသြားလို႔
ကၽြန္မတို႔ သိပ္မတြဲျဖစ္ေတာ့တာ၊ စတဲ့ စတဲ့ ျဖစ္စဥ္ေတြဟာ
ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ထမင္းစားေရေသာက္ သမာရိုးက်ျဖစ္စဥ္ေတြပဲ။
ဒါေပမယ့္ အားလံုးက ကၽြန္မအစား ၀ိုင္းခံစားၾကတယ္။
အားလံုးက ကၽြန္မကို ၀ိုင္းသနားၾကတယ္။

ကၽြန္မရဲ႕စကားေတြက ထပ္ဆင္႔အနက္ျပန္စရာမလုိေလာက္ေအာင္ရွင္းလင္းေနခဲ႔ပါျပီ။ ကၽြန္မက ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ထမင္းစားေရေသာက္ သမာရုိးက်ျဖစ္စဥ္ေတြလို႔ေျပာျပသြားတယ္။ သုိ႔ေသာ္ “အားလံုး” ကေတာ႔ ဒါကိုလြဲမွားစြာအနက္ေကာက္တယ္(ဒီေနရာမွာ “အားလံုး” ဆုိတဲ႔စကားလံုးဟာ အထက္မွာသံုးခဲ႔တဲ႔ “သူတုိ႔”နာမ္စားနဲ႔အတူတူျဖစ္တယ္လုိ႔ယူႏုိင္စရာရွိတယ္)။ အားလံုးက ကၽြန္မအတြက္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲၾကတယ္၊ အားလံုးက ကၽြန္မကိုသနားခဲ႔ၾကတယ္။ ဘာေၾကာင္႔လဲ။ အားလံုးအျမင္မွာ ေယာက္်ားေလးသူငယ္ခ်င္းဟာ ကၽြန္မရဲ႕လိင္ႏႈိးဆြမႈေတြအေၾကာင္းသိသြားခဲ႔လို႔စြန္႔ပစ္ခဲ႔ျပီး ခ်စ္သူရသြားတာလုိ႔ ယူဆထားတာေၾကာင္႔ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္တယ္။

အားလံုးက ကၽြန္မကို ၀ိုင္းသနားၾကတယ္။
ကၽြန္မ ဘာတစ္ခုမွ မခံစားေနမွန္းသိေတာ့
သူတို႔အားလံုး ကၽြန္မအေပၚ အခ်ိဳးေျပာင္းသြားျပန္တယ္။
ကၽြန္မအေပၚ သူတို႔အားလံုး ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္
တစ္ဖက္သတ္ေကာက္ခ်က္ဆြဲလိုက္တယ္။
ကၽြန္မဟာ "စံ"လြဲေနတယ္။ ကၽြန္မဟာ "တစ္ခု"လိုေနတယ္။

ဒီစာေၾကာင္းေတြအားလံုးဆံုးသြားတဲ႔အခါကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ထဲအရင္ဆံုး ၀င္လာတာက “ကၽြန္မ”ေနထုိင္ရာလူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ လိင္ကြဲျပားမႈအလိုက္ “အပုိေဆာင္းမ်က္ႏွာေပးမႈ”တစ္မ်ိဳး (Idiosyncrasy Credit) ရွိေနျခင္းကိုသတိျပဳမိတာပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မေနထုိင္တဲ႕ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းသည္ မဟာပုရိသအျမင္လႊမ္းမုိးတဲ႔အဖြဲ႔အစည္း(Patriarchal Society) လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ အထက္မွာ အပိုေဆာင္းမ်က္ႏွာသာေပးျခင္းလို႔ဆုိခဲ႔တဲ႔ အီဒီယုိဆင္ကရာစီခရက္ဒစ္ကို ရွင္းလင္းရရင္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းအလိုက္ လူမႈစံႏႈန္းေတြဆီကေနေသြဖီႏုိင္ခြင္႔ကိုဆုိလိုတယ္။
ဥပမာအားျဖင္႔ ေယဘူယ် စာေတာ္တဲ႔ေက်ာင္းသားနဲ႔ ညံ႔ဖ်င္းတဲ႔ေက်ာင္းသားအုပ္စုႏွစ္မ်ိဳးရွိမယ္ဆုိပါစုိ႔၊ အဆုိပါအုပ္စုႏွစ္ခုဟာ တူညီတဲ႔ျပစ္မႈတစ္ခုကို က်ဴးလြန္တဲ႔အခါဆရာေတြအေနနဲ႔ျပစ္ဒဏ္ခ်ရာမွာ စာေတာ္တဲ႔ေက်ာင္းသားအုပ္စုထံ အနည္းငယ္မ်က္ႏွာသာေပးမႈရွိမွာျဖစ္တယ္။ည႔ံဖ်င္းတဲ႔ေက်ာင္းသားအုပ္စုအတြက္ေတာ႔ လိုအပ္သည္ထက္ အနည္းငယ္ပုိကဲတဲ႔ တံု႔ျပန္႔မႈမ်ိဳးရႏုိင္တယ္။
အလားတူဘဲ မဟာပုရိသအျမင္လႊမ္းမုိးတဲ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုမွာလည္း လူမႈစံႏႈန္းနဲ႔တန္ဖိုးအျမင္ေတြဟာဖုိ၀ါဒအေပၚ အေျချပဳထားတာျဖစ္ျပီး နယ္ပယ္အမ်ားစုတုိ႔မွာ အမ်ိဳးသမီးအသံ (Women’sVoice) လစ္ဟာေနခဲ႔တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ လႊမ္းမုိးၾကီးစုိးဆဲစံေတြက လိင္အရတူညီမႈကိုပစ္ပယ္ျပီးလိင္ကြဲျပားမႈအလုိက္ မတူညီတဲ႔အတုိင္းအတာမ်ားနဲ႔ စံေသြျခင္းျဖစ္စဥ္ကို ကိုင္တြယ္ေတာ႔မွာ။ဒီျဖစ္စဥ္ကို ေဟာင္း၀ပ္ဘက္ကာက သူ႔ရဲ႕နာမည္ေက်ာ္ တံဆိပ္ကပ္ျခင္းသီအုိရီ (LabellingTheory) မွာ “လႊမ္းမုိးဆဲအုပ္စုေတြက လႊမ္းမုိးခံအုပ္စုအတြက္ ဘယ္အျပဳအမူမ်ိဳးဟာ လက္ခံႏုိင္တယ္၊ဘယ္အျပဳအမူမ်ိဳးက မေလ်ာ္ညီဘူးစတာေတြကို သတ္မွတ္ဆံုးျဖတ္ႏုိင္တဲ႔ပါ၀ါကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတယ္”လို႔ ဆုိတယ္။ ကၽြန္မေနရာမွာ ေယာက်္ားေလးတစ္ဦးသာျဖစ္ခဲ႔မယ္ဆုိရင္ ကြဲျပားတဲ႔တံု႔ျပန္မႈတစ္မ်ိဳးေပၚထြက္လာမွာအေသအခ်ာပဲ။

“အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဟာ ေမြးဖြားလာတာမဟုတ္ဘူး၊ အမ်ိဳးသမီးအျဖစ္ျပဳလုပ္ျခင္းခံရတာ။ အဆုိပါျပဳလုပ္ျခင္းျဖစ္စဥ္မွာပဲ သူ႔ရဲ႕လူသားဆန္မႈကိုဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရတယ္။သူဟာ ‘အမ်ိဳးသမီး’ တံဆိပ္နဲ႔ အမွတ္သေကၤတေတြ ျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ သူမဟာ ကမာၻၾကီးရဲ႕မိခင္ျဖစ္မယ္၊ဒါမွမဟုတ္ရင္ စၾက၀ဠာရဲ႕အဆုိးရြားဆံုး မိန္းမပ်က္တစ္ဦး ျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္။ သုိ႔ေသာ္ သူမစစ္စစ္ျဖစ္ပုိင္ခြင္႔ကိုေတာ႔ ပိတ္ပင္တားဆီးခံထားရတယ္”

အထက္ပါစကားေတြကိုေျပာခဲ႔သူကေတာ႔ ကၠုတၳိယ၀ါဒီျဖစ္တဲ႔ အန္ဒရီယာဒြါကင္ပါ။အလားတူသေဘာေဆာင္တဲ႔အျမင္မ်ိဳးကို ဆုိင္မြန္ဒီဗူဗြားလည္း ေျပာခဲ႔ဖူးတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြဟာလူမႈျပဌာန္းခ်က္နဲ႔သင္ၾကားမႈေတြေၾကာင္႔ “မိန္းမ” တစ္ဦး ျဖစ္လာခဲ႔ရျပီး သူ႔ကိုသင္ၾကားျပဳလုပ္လုိက္တဲ႔လူူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ရပ္လံုးကလည္း အမ်ိဳးသမီးဟာ သူတုိ႔ခ်မွတ္ထားတဲ႔ လူမႈျပဌာန္းခ်က္ေတြအတုိင္းလိုက္ေလ်ာညီေထြလႈပ္ရွားဖုိ႔ိကုိ ေမွ်ာ္လင္႔တယ္။

အားလံုးက ကၽြန္မကို ၀ိုင္းသနားၾကတယ္။
ကၽြန္မ ဘာတစ္ခုမွ မခံစားေနမွန္းသိေတာ့
သူတို႔အားလံုး ကၽြန္မအေပၚ အခ်ိဳးေျပာင္းသြားျပန္တယ္။

အထက္ပါစာေၾကာင္းေတြကိုၾကည္႔ပါ။အားလံုးက ကၽြန္မကို သနားၾကတာ၊ သနားစရာသတၱ၀ါတစ္ေကာင္အျဖစ္ ဆက္ဆံၾကတာ။ အားလံုးက ကၽြန္မဟာလိင္စိတ္ခ်ိဳ႕ယြင္းမႈရွိေနတဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ဦးအျမင္ျမင္တာ။ ေနာက္ျပီး အားလံုးက ကၽြန္မဆီက၀မ္းနည္းမႈနဲ႔ နာၾကင္ေၾကကြဲမႈတုိ႔ကို ျမင္ရဖို႔ ေမွ်ာ္လင္႔တာ (တစ္နည္းအားျဖင္႔ ကၽြန္မဟာစံလြဲေနတဲ႔လူသားတစ္ဦးအျဖစ္ ထိခိုက္နာက်င္ရျပီး မိမိဘာသာျပစ္ဒဏ္သင္႔မႈကို ျမင္ခ်င္ၾကတာ)။လက္ေတြ႔မွာ ကၽြန္မဘက္က ဘယ္လိုမႈခံစားမႈမျပတ႔ဲအခါမွာေတာ႔ အားလံုးက ထိတ္လန္႔ေခ်ာက္ျခားကုန္ၾကတယ္။မိန္းမသားတစ္ဦးဟာ မိန္းမသားအျဖစ္ ျပဳလုပ္သင္ၾကားခံခဲ႔ရတဲ႔အေလ႔ေတြအတုိင္း တုံ႔ျပန္လိမ္႔မယ္လို႔ထင္ထားခဲ႔ၾကတာ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ ကၽြန္မဟာ ျခားနားတဲ႔တံု႔ျပန္မႈေပးခဲ႔ျပီး အဆုိပါတံု႔ျပန္မႈေၾကာင္႔ပဲအားလံုးဆီက ခါးသီးမႈေတြကို လက္ယပ္ေခၚသလိုျဖစ္ရေတာ႔တယ္။

ကၽြန္မဟာ လိင္နဲ႔ပတ္သက္ရင္မိမိလက္မိမိ အထူးသာယာသူ။
ကၽြန္မဟာ ကၽြန္မရဲ႕ လိင္စိတ္ကို အျပာကားေတြၾကည့္ၿပီး
လက္နဲ႔ ေျဖေဖ်ာက္ရာမွာ အစြန္းေရာက္သူတဲ့။
ကၽြန္မဆီကို သတင္းစကားေတြဟာ ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔
ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ျပန္ေရာက္လာတယ္။

တစ္ဖက္က က်ိဳးေၾကာင္းဆင္ျခင္မႈ၀ါဒနဲ႔အျခားတစ္ဖက္က သိပၸံပညာရဲ႕တုိးတက္မႈအရွိန္အဟုန္တုိ႔ဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအမ်ားအျပားအတြင္းကမေျပာအပ္မလုပ္အပ္လို႔ တားျမစ္ထားခဲ႔တဲ႔ လူမႈသတ္မွတ္ခ်က္အစြဲ (Taboo) ေတြကို ေပ်ာက္ကြယ္ေစခဲ႔တယ္။ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတဲ႔စိတ္ေရာဂါအထူးကု ေသာမတ္ဆားစ္ရဲ႕စကားတစ္ခြန္းကို ကိုးကားမယ္ဆုိရင္-

“မိမိဘာသာလိင္ေဖ်ာ္ေျဖမႈရယူျခင္း (Masturbation) ဟာ လူသားမ်ိဳးႏြယ္စုရဲ႕ မူလပထမအက်ဆံုး လိင္မႈႏႈိးေဆာ္ခ်က္ျဖစ္တယ္။ ၁၉ ရာစုမွာ ေရာဂါတစ္ခုအျဖစ္ အမည္တပ္ျခင္းခံရေပမယ္႔ ၂၀ ရာစုမွာေတာ႔ ဒါဟာေျဖေဆးတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ႔ျပီ” 
လို႔ ဆုိတယ္။
ဒီေနရာမွာ ဆားစ္ေျပာခ်င္ခဲ႔တာက အတိတ္ကာလတုန္းကMasturbation ကို စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ေဖာက္ျပန္မႈ၊ ကိုယ္က်င္႔ပ်က္ျပားမႈတုိ႔အျဖစ္ ေရာဂါတစ္ခုလိုအယူအစြဲထားခဲ႔ေပမယ္႔သိပၸံပညာတုိးတက္လာတဲ႔အခါ ဒါဟာသဘာ၀အျဖစ္ နားလည္လက္ခံလာၾကတဲ႔အျပင္ စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာနဲ႔က်န္းမာေရးရႈေထာင္႔အရ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြပါရွိေၾကာင္း ေဖာ္ထုတ္လာႏုိင္ခဲ႔ျခင္းကို ဆုိလုိတာပါ။သုိ႔ေသာ္ ဆားစ္ရဲ႕အျမင္နဲ႔ ကဗ်ာထဲက ကၽြန္မတုိ႔ဟာ အထူးသျဖင္႔ ဆန္႔က်င္ေသြဖီေနခဲ႔ၾကတယ္။ဆားစ္ေျပာခဲ႔တဲ႔  Masturbation ကို လူသားရဲ႕လိင္ပိုင္းဆုိင္ရာသဘာ၀ျဖစ္ရပ္အျဖစ္လက္ခံလာၾကတဲ႔ ၂၀ ရာစု တိုးတက္ပြင္႔လင္းလူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲမွာ ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မတု႔ိရဲ႕လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဟာပါ၀င္ဟန္မတူဘူး၊ သို႔မဟုတ္ ပါ၀င္လာဦးမယ္႔ လတ္တေလာအလားအလာမရွိဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္မရဲ႕မိမိဘာသာလိင္ေဖ်ာ္ေျဖမႈရယူျခင္းကိစၥဟာထူးျခားတဲ႔သတင္းတစ္ပုဒ္လုိ အလ်င္အျမန္႔ကူးစက္ျပန္႔နွံ႔သြားရတာပဲ။

အေျခအေနက ပတ္တုပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။
ကၽြန္မေရာက္လာရင္ အခန္းထဲက ေကာင္ေတြက
ကၽြန္မကို ခိုးခိုးၾကည့္ၿပီး တီးတိုးေျပာၾကတယ္။
ကၽြန္မအနားက ေကာင္မေတြကလည္း ေရွာင္ဖယ္သြားတယ္။
ကၽြန္မ ဒါႀကီးကို ဘယ္သူ႔ဆီ သြားရွင္းျပရမွာလဲ။
ကၽြန္မ အဲသလို မရွင္းျပမိတာကပဲ အမွားလား။
ကၽြန္မ နာက်င္လာတယ္။ ကၽြန္မ ခံစားရတယ္။

လူမႈစံႏႈန္းေတြ (Social Norms) ဟာ အမ်ားစုအားျဖင္႔လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ရပ္အတြင္း တရားဥေပဒအရ နည္းစနစ္တက် ထည္႔သြင္းျပဌာန္းထားတဲ႔ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြမဟုတ္ဘူး။ဒါေၾကာင္႔လည္း လူမႈစံႏႈန္းေတြဆီက ေသြဖီျခင္း (Deviance) ဟာ ဥပေဒအရျပစ္ဒဏ္ေပးခံရျခင္းမ်ိဳးကေနလြတ္ကင္းေလ႔ရွိတယ္။ သုိ႔ေသာ္ စံေသြသူ (The Deviant) ဟာ စံေသြျခင္းအတြက္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဆီကတုံ႔ျပန္မႈေနာက္ဆက္တြဲကိုေတာ႔ မလြဲမေသြၾကံဳေတြ႔ရမွာပဲ။ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးသမုိင္းပညာရွင္ေဖာ႔က္ကေတာ႔ သူ႔ရဲ႕ပညာရပ္ဆုိင္ရာအေရးအသား STIGMA: How We Treat Outsiders မွာ -

“လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအားလံုးတုိ႔ဟာ အခ်ိဳ႕ေသာအျပဳအမူနဲ႔အေျခအေနမ်ားကို မႏွစ္ျမိဳ႕စရာအျဖစ္ အမွတ္အသားျပဳတံဆိပ္ကပ္ပစ္ေလ႔ ရွိၾကတယ္။ ဒီလိုလုပ္လုိက္ျခင္းအားျဖင္႔သူတုိ႔တစ္စုတစ္ေ၀းထဲကေန သူတုိ႔သတ္မွတ္တဲ႔စံႏႈန္းေတြနဲ႔မကုိက္ညီသူ အျပင္လူ(Outsider) မ်ားကို ဖယ္ထုတ္လုိက္တာျဖစ္ျပီး အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ပိုမုိစည္းလံုးမႈကိုျဖစ္ေစတယ္” 

လို႔ ေရးသားခဲ႔တယ္။

ကၽြန္မရဲ႕ အျဖစ္သနစ္က အခန္းထဲတင္မကေတာ့ဘူး။
တစ္ေက်ာင္းလံုးကို ခ်က္ခ်င္းပ်ံ႕ႏွံ႕သြားတယ္။ကၽြန္မကို ေတြ႔တဲ့သူတိုင္း ကၽြန္မကို ႏွာေခါင္းရႈံ႕ၾကတယ္။ကၽြန္မကို တခိ်ဳ႕ေကာင္ေတြ  မသိမသာ လက္ခလယ္ေထာင္ျပၾကတယ္။ကၽြန္မကို တခ်ိဳ႕ေကာင္မေတြ သိသိသာသာ မဲ့ရြဲ႔ျပသြားၾကတယ္။ကၽြန္မကို ပိုဆိုးတဲ့ တခ်ိဳ႕က မျမင္ဖူးလို႔ေတာင္ လာခိုးၾကည့္ၾကတယ္။

ေဖာ႔က္ ေျပာသြားခဲ႔တဲ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက စံေသြျခင္းျဖစ္စဥ္ကိုခါးသီးတံု႔ျပန္ရာမွာ အလိုလိုပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္း ရယူတတ္မႈကို အထက္ပါစာေၾကာင္းေတြမွာျမင္ေတြ႔ႏုိင္တယ္။ ကၽြန္မဟာ သံပူတံဆိပ္ကပ္ႏွိပ္ခံထားရတဲ႔ အက်ဥ္းသားေဟာင္းတစ္ဦးလုိခါးသီးတဲ႔ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈကိုၾကံဳေတြ႔လာရတယ္။ “သူတုိ႔” အားလံုးဟာ ကၽြန္မကုိ စံလြဲသူတစ္ဦးအျဖစ္သတ္မွတ္လိုက္ျပီးမနွစ္ျမိဳ႕တဲ႔တံု႔ျပန္မႈေတြ ေပးေတာ႔တာ။ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ျခင္း၊ လက္ခလယ္ေထာင္ျပျခင္း၊ မဲ႔ရြဲ႕ျပျခင္းတုိ႔ကကၽြန္မကို အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းက ေဘးဖယ္ထုတ္ပစ္ (Marginalized) ဖို႔ ၾကိဳးစားတဲ႔ အျပဳအမူေတြပဲ။တစ္နည္းအားျဖင္႔ ကၽြန္မကုိ လိင္ပိုင္းဆုိင္ရာမူမမွန္တဲ႔ စံလြဲသူတစ္ေယာက္အျဖစ္ အတိအလင္းတံဆိပ္ကပ္လိုက္ေတာ႔တာ။ေျပာခဲ႔သလို စံလြဲသူတစ္ေယာက္က တရားဥပေဒအရအေရးယူမႈတစ္စံုတရာ မၾကံဳေတြ႔ရေပမယ္႔ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ၀န္ထုပ္၀န္ပုိးကိုသယ္ေဆာင္ရေတာ႔တယ္။ အမ်ားထဲမွ ပံုမွန္လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳမခံရျခင္း၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းကျငင္းပယ္ခံရျခင္း၊ တန္ဖိုးႏွိမ္႔ခ်ခံရျခင္း၊ ေလွာင္ေျပာင္ခံရျခင္း၊ ေ၀ဖန္တုိက္ခိုက္မႈၾကံဳရျခင္း၊ခြဲျခားဆက္ဆံမႈခံရျခင္းတုိ႔ဟာ တံဆိပ္ကပ္ခံရျခင္း (Stigmatization) ရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲရလာဒ္ေတြျဖစ္တယ္။အဲဒီလိုစိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာဒဏ္ရာဒဏ္ရာေတြ မ်ားလာတာနဲ႔အမွ် ကၽြန္မ ၾကံဳေတြ႔ရတဲ႔ စိတ္ဒုကၡဟာပိုမုိၾကီးမားလာရေတာ႔တယ္။

ကၽြန္မ ပိုပိုၿပီးနာက်င္လာတယ္။ကၽြန္မ ပိုပိုၿပီးခံစားရတယ္။
ကၽြန္မရဲ႕ အျဖစ္သနစ္က ေက်ာင္းထဲတင္မကေတာ့ဘူး။
သမၼတေရဒီယိုမိန္႔ခြန္းလိုပဲ တစ္ႏိုင္ငံလံုးျပန္႔သြားတယ္။
ကၽြန္မလိုင္းကားစီးရင္ေတာင္ ေဘးထိုင္ခံုက လူ
ကၽြန္မကို လွမ္းၾကည့္ေနတဲ့ အဓိပၸါယ္က ဘာလဲ။
ကၽြန္မ အိမ္ျပန္လမ္းမွာ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြ
ကၽြန္မကို ရိပ္ခနဲလွမ္းၾကည့္တဲ့ အဓိပၸါယ္က ဘာလဲ။

ကၽြန္မဆီမွာ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာမတည္ျငိမ္မႈရဲ႕ေရာဂါလကၡဏာ(Mental Disorder) ကို ပိုျပီးေတြ႔လာရတယ္။ ကၽြန္မ ပုိပိုျပီးနာက်င္လာတယ္လို႔ျငီးတြားတယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာမလံုျခံဳမႈဟာလည္း ဘတ္စ္ကားစီးေနခ်ိန္မွာေတာင္ေဘးထုိင္ခံုကလူတစ္ေယာက္ရဲ႕မ်က္လံုးေတြကို သံသယ၀င္ေနတာမ်ိဳးရွိလာတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြဟာဘာအဓိပၸါယ္နဲ႔ ကၽြန္မကုိၾကည္႔ၾကတာလဲလုိ႔ စိတ္ခံစားမႈပုိင္းဆုိင္ရာမလံုျခံဳမႈ(Emotional Insecurity) ကိုျပသလာတယ္။ “သမၼတေရဒီယိုမိန္႔ခြန္းလိုပဲ တစ္ႏိုင္ငံလံုးျပန္႔သြားတယ္” ဆုိတဲ႔၀ါက်မွာ လက္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္နဲ႔ျဖစ္ႏုိင္ေခ်တုိ႔ထက္ခ်ဲ႕ကားမႈေတြ ပါ၀င္ေနေသာ္လည္း အဆုိပါခ်ဲ႕ကားမႈက ကၽြန္မဆီကစိတ္ပ်က္အားေလ်ာ႔မႈ အတိမ္အနက္နဲ႔အခ်ိဳးက်ေနေတာ႔တယ္။

ဟင့္အင္း။ဟင့္အင္း။
ကၽြန္မ စာသင္ခန္းထဲ မ၀င္ခ်င္ဘူး။
ကၽြန္မ ေက်ာင္းထဲ မသြားခ်င္ဘူး။
ကၽြန္မ ရပ္ကြက္ထဲ မသြားခ်င္ဘူး။
ကၽြန္မ အခန္းျပင္ေတာင္ မထြက္ခ်င္ဘူး။
ကၽြန္မ အျပာကားေတြလည္း မၾကည့္ေတာ့တာ ၾကာၿပီ။
ကၽြန္မ အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ငိုေနတယ္။
ငိုင္ေနတယ္။ ငူေနတယ္။ လူေတြနဲ႔ ေတြ႔ရမွာ ေၾကာက္ေနတယ္။

ဒီစာေၾကာင္းေတြကိုဖတ္ရႈအျပီးမွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကဗ်ာထဲက“ကၽြန္မ” ရဲ႕ အရႈံးေပးမႈကို ျမင္လိုက္ရတယ္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း တံဆိပ္ကပ္ခံရျခင္းရဲ႕နက္ရႈိင္းတဲ႔စိတ္ပိုင္ဆုိင္းရာအက်ိဳးဆက္နဲ႔ပတ္သက္ျပီး ျပင္သစ္စာေရးဆရာ အဲလ္ဘတ္မန္မီက၁၉၆၅ ခုနွစ္မွာ ေရးသားထုတ္ေ၀တဲ႔ The Colonizer & the Colonized မွာ ဒီလိုရွင္းျပခဲ႔ဖူးတယ္။

“(စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ)ဖိႏွိပ္ထုိးႏွက္တဲ႔ကာလ ၾကာရွည္လာတာနဲ႔အမွ်တံဆိပ္ကပ္ခံရသူအေပၚ အက်ိဳးသက္ေရာက္ႏႈန္း ပိုမ်ားလာတာပါ။ ေနာက္ပုိင္းမွာ အဆုိပါဖိႏွိပ္ထုိးႏွက္ခံရမႈနဲ႔အလြန္အသားက်ရင္းႏွီးလာျပီး ဒါဟာ သူ႔ျဖစ္တည္မႈရဲ႕ အစိတ္အပုိင္းတစ္ရပ္အျဖစ္ အရႈံးေပးလက္သင္႔ခံလိုက္တဲ႔အျပင္ဒီအေျခအေနကေန လြတ္ေျမာက္စရာလမ္းစ မရွိႏုိင္ေတာ႔ဘူးလို႔ပါ ခံယူလိုက္ေတာ႔တယ္။ အဲဒီလိုလက္သင္႔ခံလိုက္ျခင္းအားျဖင္႔တစ္ဖက္မွာ ဖိႏွပ္တုိက္ခိုက္သူေတြက (သူတုိ႔ရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္အထေျမာက္ျပီး) ေအာင္ပြဲရလိုက္တာပဲ”

အခုလည္း ကဗ်ာထဲကကၽြန္မဟာ သူ႔ရဲ႕အျဖစ္ဆုိးကေန ျပန္လည္ရုန္းထြက္ႏုိင္ဖို႔လမ္းမရွိေတာ႔ဘူးလို႔ အရႈံးေပးလိုက္ေတာ႔တယ္။ ကၽြန္မဟာ ေက်ာင္းမသြားခ်င္ဘူး၊ ရပ္ကြက္ထဲမသြားခ်င္ဘူး၊ကၽြန္မဟာ တစ္ေယာက္တည္းငုိေနရတယ္။ ကၽြန္မက လူေတြနဲ႔ေတြ႔ရမွာေၾကာက္ေနတယ္လို႔ေျပာလိုက္ျခင္းဟာကိုယ္ပုိင္သီးျခားလကၡဏာနဲ႔ အမွတ္အသားေပ်ာက္ဆံုးမႈ (Status Loss) ကို ညႊန္းျပေနတယ္။ဒါဟာ လူ႔အဖြ႔ဲအစည္း၊ အုပ္စုတစ္ခုအတြင္းမွ ထုတ္ပယ္ခံရျခင္း (Social Exclusion) ရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ပဲ။ကၽြန္မကို သူတုိ႔ထဲကတစ္ေယာက္အျဖစ္ကေန သူတုိ႔အားလံုးက ျငင္းပယ္လိုက္ေတာ႔တာ။ ကၽြန္မဟာေနထုိင္ရာလူ႔အဖြ႔ဲအစည္းရဲ႕ လႊမ္းမုိးဆဲစံႏႈန္းေတြ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြရဲ႕ျပင္ပမွာ အျခားေသာတံဆိပ္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ေနထုိင္ေနရတဲ႔အျပင္လူ သုိ႔မဟုတ္ The Other ျဖစ္ေနေတာ႔တယ္။

ကၽြန္မရဲ႕ ေယာက်ာ္းေလးသူငယ္ခ်င္းဟာ
ကၽြန္မအိမ္ကို သူ႕ရည္းစားနဲ႔အတူ လာႏွစ္သိမ့္တယ္။
ကၽြန္မမိဘေတြနဲ႔ ေမာင္ႏွမေတြက
ကၽြန္မကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္းၾကဘူး။
ကၽြန္မ ဘာျပန္ေျပာရမွာလဲ။ ကၽြန္မ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။
ကၽြန္မ ေနထိုင္တဲ့ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းႀကီးဟာ မွားေနလား။
ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္မကပဲ မွားေနတာလား။
ကၽြန္မ။
ကၽြန္မ။        ။

……………………………………………………………………………………………………………………

ကဗ်ာဆရာလြန္းဆက္ႏုိးျမတ္က ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လံုးကို အလြန္ရုိးရွင္းတဲ႔အေရးအသားနဲ႔တည္ေဆာက္ထားတယ္။ နိမိတ္ပံုအသံုးျပဳမႈ၊ ဆာရီယယ္အရိပ္အေငြ႔နဲ႔ မစ္သ္ သို႔မဟုတ္ ဒ႑ာရီဆန္တဲ႔ေရးဖြဲ႔မႈေတြလံုးလံုးမပါ၀င္ဘဲ ဘန္းစကားဆန္၊ အရပ္သားဆန္တဲ႔ေ၀ါဟာရ (ဥပမာ အျပာကားၾကည္႔၊ လုိင္းကားစီး)တုိ႔ကို အသံုးျပဳထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ ေခတ္ျပိဳင္ကဗ်ာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလို ဆန္႔က်င္ဘက္တြဲလံုးေတြနဲ႔အထက္ေအာက္/ေရွ႕ေနာက္ ခ်ိတ္ဆက္မႈ၊ စကားလံုးအထားအသုိ ေျပာင္းလဲခ်ိတ္ဆက္မႈ၊ ဆက္စပ္မႈမဲ႔တဲ႔တြဲယူခ်ိတ္ဆက္မႈတုိ႔ကိုလည္း တသီးတသန္႔ ေဖာ္ထုတ္ျပစရာ မပါခဲ႔ဘူး။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လံုးက ဟုိက္ပုိတက္တစ္လမ္းေၾကာင္းအားျဖင္႔တသမတ္တည္းသြားတယ္။ ကဗ်ာ မဟုတ္ဘဲ ကဗ်ာဆန္တဲ႔စကားေျပအေရးအသားလို႔ ရည္ညႊန္းရင္လည္း ကဗ်ာဆရာအေနနဲ႔ျငင္းပယ္လိမ္႔မယ္မထင္ဘူး။ ဒီအေရးအသားမွာ ကဗ်ာနဲ႔စကားေျပၾကားက စည္းဟာ ပိုမုိမႈန္၀ါးေနတယ္။ကဗ်ာဖတ္သူအတြက္ ဖတ္ရလြယ္ကူေစတယ္၊ နားလည္ဖို႔ လြယ္ကူေစတယ္။ ကဗ်ာဖတ္က်င္႔မရွိသူေတာင္မွအလြယ္တကူဖတ္ရႈႏုိင္တယ္။ (အခုေနာက္ပုိင္း ရုိးရွင္းတဲ႔စကားေျပေရးဟန္ဘက္ကို ႏြယ္လာတဲ႔အထဲမွာေမာင္ယုပုိင္နဲ႔ ဟံလင္းတုိ႔ရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ခ်ိဳ႕ကိုလည္း သတိျပဳမိတယ္)

ဒီလိုဖတ္ရနားလည္လြယ္တဲ႔ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ဘာေၾကာင္႔ ေလ႔လာခ်ဥ္းကပ္တဲ႔ေဆာင္းပါးပံုစံေရးခ်င္ရသလဲလို႔ ေမးေကာင္းေမးမယ္။ ရုိးရွင္းတဲ႔၀ါက်ေတြကို အနက္ျပန္ျပေနတာမဟုတ္ဘူးလားလို႔ေစာဒကတက္စရာလည္း ရွိေကာင္းရွိမယ္။ သို႔ေသာ္ ေမာင္ခ်ာလီတစ္ခါေရးခဲ႔ဖူးသလို ခက္ခဲတဲ႔ကဗ်ာကိုေ၀ဖန္ဖုိ႔ခက္ခဲသေလာက္ လူအမ်ားနားလည္လြယ္တဲ႔ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ခ်ဥ္းကပ္ရတာလည္း အတုိင္းအတာတစ္ခုအားျဖင္႔ဖိအားမ်ားတာပါပဲ။ အားလံုးက လြယ္လြယ္ကူကူဖတ္ေနႏုိင္တဲ႔အခါ ဒါကိုထပ္ဆင္႔ခ်ဥ္းကပ္ျပဖို႔ဘယ္ေလာက္အထိ ခ်ဲ႕ထြင္ထည္႔၀င္ႏုိင္မလဲဆုိတဲ႔ စိန္ေခၚမႈရွိလာတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္႔အျမင္ကေတာ႔“လာပါျပီ ဗမာျပည္လူမႈလိင္တစ္ပုဒ္”ထဲက ၀ါက်ေတြသည္ ေရခဲေက်ာက္ေဆာင္ၾကီးတစ္ခုရဲ႕ ထိပ္ဖ်ားပုိင္းစာမွ်သာရွိတယ္၊ကဗ်ာရဲ႕ေအာက္ေျခကိုငံု႔ၾကည္႔လိုက္တဲ႔အခါ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ၾကီးမားက်ယ္ေျပာေနတဲ႔ အျခားအစိတ္အပိုင္းမ်ားကိုေတြ႔ရဦးမွာ။ ကဗ်ာက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းက စံေသြမႈျပႆနာတစ္ခုကိုရုိးရုိးရွင္းရွင္းေျပာျပသြားတယ္။ သုိ႔ေသာ္ ကဗ်ာဆရာဟာ အစိတ္အပုိင္းတစ္ခုစာမွ် ေဖာ္ျပသြားျပီးေနာက္က်န္ရွိတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆက္ေတြးေစခ်င္တာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျမင္တတ္ရင္ ျမင္တတ္သေလာက္ၾကည္႔ဖို႔ခ်န္ခဲ႔တာ။ ကဗ်ာဆရာကိုင္တြယ္ခဲ႔တာက သာမန္ေပါ႔ျပက္ေသးငယ္တဲ႔ ျပႆနာတစ္ရပ္မဟုတ္ဘူး။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုလံုးနဲ႔စပ္ဆုိင္တဲ႔လႈမႈစံႏႈန္း၊ အစဥ္အလာအေလ႔၊ သိမႈဆုိင္ရာအၾကပ္အတည္း၊ ဖိႏွိပ္ကန္႔သတ္ခ်က္၊ ပါ၀ါနဲ႔လႊမ္းမုိးၾကီးစုိးဆဲစံတုိ႔ရဲ႕အလုပ္လုပ္ပံုတုိ႔ ပါ၀င္ေနတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ၀ါက်တစ္ေၾကာင္းကိုဖတ္ျပီး အဲဒီ၀ါက်အတုိင္းအနက္ျပန္ရုံနဲ႔ မလံုေလာက္ေတာ႔ဘူး။ ဥပမာအားျဖင္႔ ကဗ်ာဆရာက (ကၽြန္မဟာ "စံ"လြဲေနတယ္) လုိ႔ ေရးခဲ႔တယ္။ ဒါကိုဖတ္ျပီးကဗ်ာထဲက ကၽြန္မဟာ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက သတ္မွတ္ေပးထားတဲ႔ လူမႈစံႏႈန္းေတြ၊ အစဥ္အလာအေလ႔ေတြဆီကေနေသြဖီေနတယ္လို႔ အၾကမ္းဖ်ဥ္းဆပြားနားလည္ႏုိင္တယ္။ သုိ႔ေသာ္ ဒီအဆင္႔မွာရပ္တန္႔ထားရုံနဲ႔လည္းမလံုေလာက္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က စံေသြျခင္းအေၾကာင္း ဖတ္ရႈေနရင္း အဆုိပါစံေသြမႈကို တုိင္းတာသတ္မွတ္ေပးလုိက္တဲ႔မူရင္း “စံ” အထိ တုိး၀င္ၾကည္႔ဖို႔လိုလာတယ္။ ကၽြန္မကို ေသြဖီမႈျဖစ္ေစတဲ႔ မူရင္းစံက ဘာလဲ။ဘာေၾကာင္႔ ေသြဖီမႈျဖစ္ခဲ႔ရသလဲ စတာေတြကို ဆက္လက္ေတြးေတာ႔ရေတာ႔မွာ။ (ကၽြန္မဟာ "စံ"လြဲေနတယ္) လို႔ပဲ အတိအက်အတုိင္းဖတ္ရႈနားလည္လိုက္ရင္  အဲဒီအခိုက္အတန္႔မွာ လႊမ္းမုိးၾကီးစုိးဆဲစံေတြရဲ႕အထက္ေအာက္ဖိႏွိပ္အလုပ္လုပ္ပံုက ကၽြန္မသာမက ကဗ်ာဖတ္သူအေပၚမွာပါ ထပ္ဆင္႔လႊမ္းမုိးသြားေတာ႔မွာ။ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္တဲ႔ လူမႈအေလ႔အက်င္႔အားျဖင္႔လည္း အဆုိပါအတုိင္း လႊမ္းမုိးခံရဖို႔အားသာခ်က္ရွိေနျပီးသားျဖစ္တယ္။ ဒီေနရာမွာ စံ (Norm) န႔ဲ စံေသြျခင္း(Deviance from Norm) တစ္ခုခ်င္းစီအလိုက္ သီးျခားခ်ဥ္းကပ္ဖို႔လုိလာတယ္။

စံလြဲျခင္း၊ စံေသြျခင္းလုိ႔ ဆုိလိုက္တဲ႔အခါ အဆုိပါေသြဖီမႈရဲ႕အေရွ႕မွာမူရင္း “စံ” တစ္ခုခုအရင္ရွိႏွင္႔ျပီးသားျဖစ္တယ္။ စံႏႈန္းသတ္မွတ္ခ်က္ေတြဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုရဲ႕လူမႈထိန္းခ်ဳပ္ေရးအသြင္(SocialControl) တစ္ခုအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ျပီး အဆုိပါအဖြဲ႔အစည္းအတြင္းက လူသားတစ္ေယာက္ခ်င္းစီဆီကေနအမ်ားေနာက္လိုက္ပါတဲ႔ ညီညႊတ္ကိုက္ညီမႈ (Conformity) ကုိ ေတာင္းဆုိတယ္။ ေသြဖီသူေတြ(The Deviants) ရွိလာတဲ႔အခါမွာလည္း စံႏႈန္းတစ္ခုေအာက္ စုစည္းညီညြတ္တဲ႔အစုအေပါင္းကေနအဆုိပါကြဲထြက္ေသြဖီသူေတြကို (ကဗ်ာထဲက “ကၽြန္မ” ၾကံဳေတြ႔ခဲ႔ရသလိုမ်ိဳး) အျပစ္ေပးဒဏ္ခတ္ျခင္းနဲ႔တံု႔ျပန္မွာျဖစ္တယ္။ သုိ႔ေသာ္ တစ္ဖက္မွာက စံႏႈန္းတုိင္းက အၾကြင္းမဲ႔မွန္ကန္မႈသေဘာေဆာင္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ သိပၸံနည္းက်မဟုတ္တဲ႔ စံႏႈန္းသတ္မွတ္ခ်က္ေတြ၊ က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္မႈမရွိတဲ႔ေရွးရုိးစြဲအစဥ္အလာစံႏႈန္းေတြက အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ျပိဳက်ပ်က္စီးေနတာျဖစ္တယ္။ အေမရိကန္သီခ်င္းေရးဆရာဖရန္႔ခ္ဇပ္ပါရဲ႕ ထင္ရွားတဲ႔ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္တစ္ခုျဖစ္တဲ႔ “စံႏႈန္းတစ္ခုဆီကေန ေသြဖီမႈမရွိရင္တုိးတက္ေျပာင္းလဲမႈလည္း မျဖစ္ေပၚႏုိင္ဘူး” ဆုိတဲ႔စကားအတုိင္း အခ်ိဳ႕ေသာအေျခအေနမ်ားေအာက္မွာေသြဖီျခင္းက ပိုမုိေကာင္းမြန္တဲ႔အေျပာင္းအလဲဆီ ဦးတည္တာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။

ကဗ်ာထဲမွာ ကၽြန္မဟာ စံလြဲေနသူ၊ လူ႔အဖြ႔ဲ႔အစည္းနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြမရွိသူ၊ပတ္၀န္းက်င္က ၀ုိင္းပယ္ခံထားရတဲ႔ လိင္ပုိင္းဆုိင္ရာမူမမွန္သူျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မဟာ ေဘးဖယ္ထုတ္ခံထားရသူျဖစ္တယ္။ကၽြန္မဟာ The Other ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကဗ်ာက ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာအၾကပ္အတည္းဆုိက္မႈကိုေဖာ္ထားျပထားတယ္လုိ႔ယူႏုိင္ေပမယ္႔ တစ္ဖက္မွာလည္း အဆုိပါျဖစ္ရပ္ဟာ ကၽြန္မကိုတံဆိပ္ကပ္ဖယ္ထုတ္ဖုိ႔ၾကိဳးစားေနတဲ႔လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုလံုးရဲ႕ အစဥ္အလာ သတ္မွတ္ခ်က္ပိုင္းဆုိင္ရာ အၾကပ္အတည္းဆုိက္မႈပါ၀င္ေနတယ္။ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လံုးကို ျခံဳငံုလုိက္တဲ႔အခါ ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ေဘးဖယ္ထုတ္ျခင္းခံရမူျဖစ္စဥ္တုိ႔ကေနတစ္ဆင္႔ ေနာက္ကြယ္က လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း စံႏႈန္းေတြလည္ပတ္ အလုပ္လုပ္ျခင္း၊ လိင္အရမညီမွ်တဲ႔ကန္႔သတ္ခြဲျခားမႈရွိျခင္းနဲ႔ လူသားေတြရဲ႕ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ေတြးေခၚခ်င္႔ခ်ိန္ႏုိင္စြမ္းအေပၚ လႊမ္းမုိးၾကီးစုိုးဆဲလူမႈစံႏႈန္းေတြ ဖိႏွိပ္လႊမ္းမုုိးမႈျပဳျခင္းတုိ႔ကိုေလ႔လာတူးဆြႏုိင္မွာျဖစ္တယ္။

သုိ႔တည္းမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္တင္ျပခဲ႔တဲ႔အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ အလြန္ျခားနားတဲ႔အျခားေသာရႈေထာင္႔ေတြဆီကေနဒီကဗ်ာအေပၚ ခ်ဥ္းကပ္မႈျပဳမယ္ဆုိရင္လည္း အလြန္ျဖစ္ႏုိ္င္ေခ်ရွိေနတာပါ။ ခ်ဥ္းကပ္သူအေနနဲ႔ကၽြန္ေတာ္က ဒီကဗ်ာ ဘာကိုဆုိလိုတယ္ ေျပာခြင္႔မရွိဘဲ ဒီကဗ်ာဆုိလိုတာကို “ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုျမင္သလဲ”ဆုိတဲ႔ေခါင္းစဥ္ေအာက္ကသာ ေလ႔လာေ၀ဖန္ခဲ႔ျခင္းျဖစ္ပါေၾကာင္း။        ။


                                                                                                                 --- တည္တံ႔ (G.B.K)---
                                                                                                                       ၁၇ ဧျပီ ၂၀၁၃