သစ္ပင္၊ျမက္ပင္ကေလးေတြ ေရေလာင္းျဖစ္ေသးလား
*ညေနခင္းေလး ဘုရားေက်ာင္း ေခါင္းေလာင္ထိုးသံေလးေတြ* နားေထာင္ျဖစ္ေသးလား
ဂစ္တာေတြ မတီးျဖစ္ဘူးး ညေနညေနဆို စာအုပ္အငွားဆိုင္ကေလးလည္း လူပါးေနေရာ့မယ္
အဲ့ဒီလို အစာအိမ္ထဲ ဖိသိပ္ထည့္ထားရတဲ့ ညေနခင္းေတြဟာ ေခတ္နဲ႔ သဟဇာတ ျဖစ္မႈမရွိ
အခ်ိန္ေတြအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္လွည့္ေပးေနရေလာက္ေအာင္ အရသာပ်က္
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ပစ္ေပါက္လိုက္တဲ့ "ေတာက္"ေခါက္သံေတြလို
ခင္မ်ားတို႔ကြ်န္ေတာ္တို႔လက္ေရးေတြဟာ တစ္ပံုစံထည္းျဖစ္ေနတဲ့အထိ အေသ
ေရအိုးကေလးရြက္လာရင္ အဲ့ဒါ ပန္းခ်ီကားေလး တစ္ခ်ပ္လို႔ပဲ ထင္ေနလိုက္ရ
ဟြန္းသံမလြတ္တဲ့ လမ္းေဘး လၻက္ရည္ဆိုင္/ ယမကာဆိုင္ထဲမွာ
ေညွာ္နံထြက္ေနတဲ့ စကားလံုးတစ္ခ်ိဳ႔ အစြန္းထြက္လာ
ေျမၾကီးငတ္ေနတဲ့ ေျခဖ၀ါးေတြက အရင္ကေလာက္ ဂိုးသြင္းမေကာင္းႏိုင္ေတာ့ဘူး
ခရီးေတြ ဘာတစ္ခုမွ အမွတ္မရ ေန႔တစ္ေန႔ရဲ႕ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ အသက္ဆက္မႈေတြဟာ
အြန္လိုင္းနဲ႔ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာတင္ အလင္းအေမွာင္တို႔ က်ိဳးၾကခဲ့ရတယ္
*ေက်ာင္းေျပးလို႔ အေကာင္းဆံုးေနရာေဒသေတြဟာ ေကာက္ရိုးပံုနဲ႔ စပါးခင္း* လို႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာရင္
ေခတ္ၾကီးက အံ့ၾသေနလိမ့္မယ္(တကယ္ေတာ့ ၀ါသနာပါရင္ ခင္မ်ား ဂြ်မ္းထိုးႏိုင္ပါတယ္)
စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ လမ္းေတြေလွ်ာက္ေနလည္း ဟြန္းသံေတြက မလြတ္ျပန္ဘူး
လူေတြနဲ႔ ေ၀းးေ၀းး လာ ေခတ္ေရွ႔ကလြဲရင္ တစ္ျခားေနရာေတြကိုသာ ေျပးသြားခ်င္မိ
ဂ်င္းပင္ ၾကပ္ၾကပ္ ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ဟာ
ႏွဳတ္ခမ္းနီ ဆိုးမထားလည္း ကမၻာၾကီးကို လွပေနေစပါတယ္လို႔ ေခတ္ၾကီးက ေျပာလာတိုင္းး
ကြ်န္ေတာ့္မွာ *ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပါးကြက္ၾကား ရနံ႕ေလး*ပဲ ပိုပို လြမ္းဆြတ္ေနမိ။
မွဴးသစ္
အမွတ္တရ အခ်ိဳ႔ျဖင့္ေရးသည္။
No comments:
Post a Comment