အဘြား လက္ကေလးေတြက အရမ္း လွပါတယ္။ အခုေခတ္ ေကာင္မ ေလးေတြခမ်ာ လက္သည္းေတြ ရွည္လာတဲ့ အခါ ပစၥည္း မ်ဳိးစံု သံုးၿပီး ပံုေဖာ္ၾကရတယ္။
အဲဒီ ေကာင္မေလးေတြကို အဘြားက သနားတယ္လို႔ ေျပာလိမ့္မယ္ ထင္ရဲ႕။ အဘြားရဲ႕အႀကီးဆံုး ေျမးမက အဘြားကို လက္သည္း လာညႇပ္ေပးရေတာ့ အစ္မ မလာျဖစ္လို႔ လက္သည္းေတြ ရွည္ေနၿပီဆို အဘြား လက္သည္းေလးေတြက ညိႇထားသလို တိတိရိရိေလး ရွည္ေနတတ္တယ္။ အသက္ႀကီး လာလို႔ လက္ေခ်ာင္းေတြဟာ ဟိုးတုန္းကလုိ မသြယ္လ် ႏိုင္ေတာ့ေပမဲ့ ငယ္ငယ္က သိပ္လွမယ္ ဆုိတာေတာ့ သိသာ ေနတယ္ေလ။
အဲဒီ လက္ကေလးေတြဟာ အဘိုးရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ အနားမွာ မရိွခဲ့ရတဲ့ အတြက္ ၀မ္းနည္း ေနရွာမယ္ ထင္တယ္။ ေလျဖတ္ထားတဲ့ အဘြားရဲ႕လက္ေတြနဲ႔ ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနတဲ့ အဘိုးကို ဘာမွ ျပဳစုခြင့္ မရလိုက္ပါဘူး။ ဘာအားအင္မွ မရိွရွာတဲ့ အဘြားရဲ႕ညာဘက္ လက္ကေလးေတြက သူတို႔ သခင္မကို အားနာ ေနရွာမယ္ ထင္ပါရဲ႕။
ဒါေပမဲ့ ဘယ္ဘက္လက္ကေလးကေတာ့ သူ လုပ္ႏိုင္တဲ့ တာ၀န္ကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ေနတယ္ေလ။ အိမ္မွာေနရင္း သူ႔လက္ကေလးနဲ႔ ပုတီးေလးစိပ္ၿပီး ေမတၱာ ပို႔ေနျခင္းက အဘိုးအတြက္ သူလုပ္ ေပးႏိုင္တဲ့ အေကာင္းဆံုးေသာ ျဖည့္ဆည္းမႈ တစ္ခုပဲ မဟုတ္လား။
မိန္းမေကာင္း ရဖို႔ လြယ္တာမဟုတ္။ ကိုယ့္ဘႀကီးေတြကေတာ့ အဲဒီ ကံေကာင္းမႈကို အျပည့္အ၀ ရရိွခဲ့တယ္။ သူတို႔ကို ခ်စ္တဲ့၊ သစၥာရိွတဲ့၊ ျပဳစု ယုယတဲ့ မိန္းမကို ဘာေၾကာင့္ ပိုင္ဆိုင္ရသလဲဆိုတာ အရမ္းကို စိတ္၀င္စားစရာ ႀကီးပါ။ ဘႀကီးေတြမွာ ဘာအစြမ္းေတြ ရိွေနလဲ စဥ္းစားၾကည့္တဲ့အခါ႐ုပ္ရည္ ေခ်ာေမာလို႔လားဆိုေတာ့ မင္းကုသနဲ႔ ပပ၀တီတို႔လိုပါပဲ။ ေငြရွာႏိုင္တာလား ဆိုရင္လည္း စာမူခေလးေတြ ေပးတစ္ခါ၊ ယူတစ္လွည့္နဲ႔ေပါ့။ စာေရးဆရာ မိန္းမေတြကို ဘယ္တုန္းက စိန္ေရႊရတနာ ဆိုင္ႀကီးေတြမွာ အလုအယက္ ၀ယ္တာ ျမင္ဖူးလို႔လဲ။
က်န္းမာ သန္စြမ္းတယ္ ေျပာရေအာင္လည္း ဘႀကီးေတြခမ်ာ ေလက ေတာင္ တိုက္ရမွာ အားနာေနတတ္တယ္ေလ။ ဘယ္ေလာက္စားစား အသား မျဖစ္တဲ့ အမ်ဳိးလား မသိ။ သူတို႔ မိန္းမေတြခမ်ာေတာ့ အ႐ိုးအရင္းေလး စားၿပီး ၀ခ်ည္းေနတာ။ မသိတဲ့သူေတြ ဆိုရင္ ေယာက်္ားေတြကို မေကၽြးဘဲ သူတို႔ခ်ည္း စားေနတယ္လို႔ ထင္ႏိုင္တယ္။(ကိုယ့္အေဖနဲ႔ အေမဆိုလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။)
အေျပာေကာင္းတဲ့ သူေတြမ်ဳိးလားဆိုရင္ေတာ့ စကားကို တိတိက်က်ပဲ ေျပာတတ္တယ္။ ပတ္ခၽြဲနပ္ခၽြဲ မလုပ္တတ္ဘူးလို႔ ေျဖရမွာပါပဲ။ ေကာင္းရင္ ေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းကိုေတာ့ ခ်ီးက်ဴးတတ္တဲ့လူမ်ဳိးေတြပါ။ ဒါဆိုရင္ သူတို႔ရဲ႕လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္က ဘာလဲ။ ကိုယ္စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ စဥ္းစားရင္းက ကိုယ့္အေျဖကို သေဘာ က်ၿပီး ျပံဳးရတယ္။ သခ်ၤာတြက္တဲ့ ေနရာမွာ စိတ္ကူးေကာင္းတယ္လို႔ အေျပာခံရတဲ့ ကိုယ္ဟာ အနီးစပ္ဆံုး အေျဖ တစ္ခုကို ထုတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ေလ။
ဘႀကီးေတြရဲ႕ အေကာင္းဆံုးေသာ အရည္အခ်င္းနဲ႔ အေကာင္းဆံုးေသာ ဆြဲေဆာင္မႈဟာ သစၥာတရားပါ။ မိန္းမ တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ထိ ခ်စ္ခင္စြာ ေပါင္းသင္းခဲ့တဲ့ သစၥာတရားသာ သူတို႔ရဲ႕လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ ျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္ရဲ႕။
ေမလရဲ႕အပူလြန္တဲ့ေႏြတစ္ရက္မွာ ဘဘေနမေကာင္းဘူးလို႔ သိရတယ္။ သိလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘာအံ့ၾသမႈမွ မျဖစ္။ ဒီလိုပဲ ဘဘ မိန္းမက ကားေမာင္း ၿပီး ေဆး႐ံု၊ ေဆးခန္းေတြ လိုက္ပို႔။ ေနာက္ရက္နည္းနည္း ၾကာရင္ စိပ္ပုတီး တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္န႔ဲ ဘဘ ေနေကာင္းေနၿပီေလ။
ကိုယ္ မနက္မ်က္ႏွာ သစ္တိုင္း ဘဘ အိမ္ဆင္ ၀င္ေအာက္က ဘဘ ထိုင္ေနက် ခံုေလးကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ စိပ္ပုတီး စိပ္ေနတာမ်ဳိး ဒါမွမဟုတ္ စာေရးေနတာ ဆိုရင္ေတာ့ ေနေကာင္းတာ ေသခ်ာၿပီေလ။ အဲဒီ အခါက်မွ စိတ္ခ်လက္ခ် ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ ဘဘ ေနမေကာင္းရင္ အပင္ပန္းဆံုးက ဘဘ မိန္းမေလ။ဘဘ မိန္းမကို တူ တူမေတြက ႀကီးႀကီးေအးလို႔ ေခၚၾက တယ္။ နာမည္နဲ႔လုိက္ေအာင္ စကားနည္းပါတယ္။ ေအးပါတယ္။
ေနမေကာင္းလည္း ဘဘက ဇိမ္ပဲ။ သူ႕ကို ျပဳစုမယ့္ သူ႔မိန္းမကအသင့္။ ႀကီးႀကီးေအးဟာ သူတို႔ အတူတူေနတဲ့ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဘဘရဲ႕ ေ၀ယ်ာ၀စၥကို လုပ္ေပးဖို႔ပဲ အျမဲေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ခဏခဏ ေနမေကာင္း ျဖစ္တဲ့ ဘဘကို မညည္းမညဴ လုပ္ေပးခဲ့တာကလည္း နည္းတဲ့ေမတၱာတရား လား။ ဘဘ ေနေကာင္းရင္ေတာင္ တစ္္ခုခု လိုေနသလို ခံစား ေနရဦးမယ္။ ေနေကာင္းေနခ်ိန္ဆို သိပ္မျပဳစုရလို႔ေလ။ ႀကီးႀကီးေအးဟာ ျပဳစုေစာင့္ ေရွာက္ျခင္းဆိုတဲ့ ေမတၱာတရားနဲ႔ ဘဘအနားမွာ ေနခဲ့ပါတယ္။
အိမ္မွာ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးလို႔ ေန႔လယ္ေန႔ခင္းဆုိ နားနားေနေန မေနဘဲ ဘဘနဲ႔ သားသမီးေတြ စား ဖို႔ မုန္႔လက္ေကာက္လိုမ်ဳိး၊ ေက်ာက္ေက်ာ၊ ဆႏြင္း မကင္းလိုမ်ဳိး လုပ္ေကၽြးတတ္ေသးတယ္။ ကိုယ္တို႔ေတာင္ သြားရည္ယိုခဲ့တာ မွတ္မိေသးတယ္။ တစ္ခါတေလ ဘဘအိမ္မွာ ကပ္စားၾကေသးတာ ကိုး။
တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းနဲ႔ သံ႐ိုက္သံၾကားလို႔ လွမ္း ၾကည့္လိုက္ရင္ ႀကီးႀကီးေအးတစ္ေယာက္ တူတစ္ ေခ်ာင္းနဲ႔။ ေသးေသးမႊားမႊား အလုပ္ဆို ဘဘ မလုပ္ရေအာင္ သူကိုယ္တိုင္ ၀င္လုပ္တယ္ ထင္ပါရ႕ဲ။ တစ္ခါတေလ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တက္ညီလက္ညီ ျခံစည္း႐ိုးကို ကိုယ္တိုင္ေဆး သုတ္ေနေသးတာ။
ဘဘအ၀တ္ဆို ကိုယ္တိုင္ေလွ်ာ္။ ဘဘစား ဖို႔ ကိုယ္တိုင္ခ်က္၊ ဘဘ အ၀တ္မီးပူတိုက္။ ဘဘ လိုအပ္သမွ် လုပ္ေပးဖို႔ ႀကီးႀကီးေအးရဲ႕ လက္ေတြ က အသင့္။ ေနာက္ဆံုး ေခ်း၀တ္ေသး၀တ္ေတြ ကအစ သူမ်ားမေလွ်ာ္ခိုင္းဘဲ ကိုယ္တိုင္လက္နဲ႔ ေလွ်ာ္ေပးတဲ့သူမ်ဳိးပါ။ ႏွလံုးသားတစ္ခုပဲ ခ်စ္ တတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ လက္ေတြကလည္း ခ်စ္တတ္ပါတယ္ေလ။
ေမရယ္၊ ေႏြရယ္ ေပါင္းၿပီး ဘဘကို ရက္ စက္လိုက္ၾကတယ္။ ဘဘကေတာ့ ေဆးခန္းမွာ ပက္လက္အေနအထား။ ဘဘမိန္းမက သူ႔လက္ ေတြကို ဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။ ဘဘရဲ႕လက္ေတြက ေတာ့ ျပန္လည္ဆုပ္ကိုင္ႏိုင္စြမ္း မရိွေတာ့ပါဘူး။ အသက္ကို ခပ္က်ယ္က်ယ္ ႐ွဴလို႔။ ေတာ္ေတာ္ အိပ္ေမာ က်ေနပံုပဲ။ အိပ္မက္ေတြ မက္ေနလား။ စာေရးဖို႔ စဥ္းစားေနလား။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို စိတ္ကူးန႔ဲ ထိုင္ၿပီး ဒီတစ္ခါ လူငယ္ေတြနဲ႔ေတြ႕ရင္ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ေတြ၊ ပၪၥလက္ သ႐ုပ္မွန္ေတြ အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးျငင္းခုံဖို႔ စဥ္းစားေနေလမလား။
အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္႐ိႈက္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မႏိုးေတာ့ေအာင္ အိပ္ေမာက်သြားခဲ့ ၿပီေလ။ ႀကီးႀကီးေအးက စိတ္တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ဘဘလက္ေတြကို ဆုပ္ကိုင္ထားျမဲ။ တာ၀န္ေက် ခဲ့ျခင္းအတြက္ စိတ္ေျဖသာမႈ ရိွတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ဳိး လားမသိ။
ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြ မရိွေတာ့တဲ့အတြက္ လက္ တစ္စံုက ၀မ္းနည္းေနမယ္ ထင္တယ္။ မ်က္လံုး ေတြကပဲ ငိုတတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ လက္ေတြကလည္း မ်က္ရည္ က်တတ္ပါတယ္။ ဘာ ေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ပက္လက္ကေလး မႏိုးေသာ အိပ္ျခင္းနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ဘဘကို ၾကည့္ရင္း ႀကီးႀကီး ေအး လက္မွာ ေခၽြးေစးေတြ ျပန္ေနခဲ့တယ္ေလ။
တြယ္ရာမဲ့သြားတဲ့ လက္ကေလးေတြ အတြက္ ဘဘတမလြန္ကေန စိတ္ပူေနေလ မလား။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမလား။ မပူပါနဲ႔။ ဘဘ ဆံုးတာ တစ္လျပည့္တိုင္း ဘဘအတြက္ ဘုန္းႀကီးဆြမ္းကပ္ဖို႔ ႀကီးႀကီးေအးဟာ သူ႔လက္ ကေလးေတြနဲ႔ ဟင္းခ်က္ ေနတယ္ေလ။
အဘအႀကီးဆံုးရဲ႕ မိန္းမကို ႀကီးႀကီးလို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဘႀကီးကို အလြန္ခ်စ္တဲ့ႀကီးႀကီး ပါ။ ေရခ်ဳိးပ်င္းတဲ့ ဘႀကီးရဲ႕ေျခေထာက္မွာ ေၾကးေတြနဲ႔ေပါ့။ ႀကီးႀကီးက မတတ္သာတဲ့ အဆံုး ေရေႏြးစပ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ေျခေထာက္ကို ေဆးေၾကာ ေပးရတယ္။ မိန္းမလုပ္မေပး ေပးေအာင္လားေတာ့ မသိ။ ေရခ်ဳိးရက္က ပိုပိုျခားသြားတယ္ ေလ။
ႀကီးႀကီးက ဘႀကီး တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ခ်စ္၊ ဘႀကီး တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ျမတ္ႏိုးၿပီး ယူခဲ့တဲ့ပံုပါပဲ။ “အစ္ကို”လို႔ ေခၚလိုက္သံေတြမွာ အားကိုးသံ၊ ခ်စ္ခင္သံေတြ ျပည့္ေနတယ္။ ဒုကၡ ေရာက္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ လက္တဲြ မျဖဳတ္တမ္း ေနေပးခဲ့တယ္။
တစ္ရက္သား ႀကီးႀကီးရဲ႕ေမြးစားသမီးေလးက ႀကီးႀကီး ေစ်းဆိုင္ထိုင္ေနတုန္း လာေခၚတယ္။
“ႀကီးႀကီး ဘဘက ထမင္းလည္း မစားဘူး”
“ေဟ ဘာျဖစ္လို႔တုံး”လို႔ဆိုၿပီး မအားတဲ့ ၾကားက ဘဘဆီကို ခပ္ျမန္ျမန္ထသြားတယ္။ ခံတြင္းပ်က္ေနလို႔လား။ ဘာမ်ားျဖစ္ေနလို႔လဲေပါ့။
“အစ္ကို ဘာလို႔ထမင္း မစားေသးတာလဲ”
စားခ်င္စိတ္ မရိွလို႔လား။ အစ္ကို ႀကိဳက္တဲ့ငါး ေၾကာ္၊ ခ်ဥ္ရည္ဟင္း၊ င႐ုတ္သီးေထာင္းကို မနက္ ေစာေစာထၿပီး ခ်က္ထားေပးတာေလ။ အဲဒါ မစားခ်င္ရင္ ဘာစားခ်င္လဲေျပာ။ ဘာလုပ္ေပးရ မလဲ”
ဘဘက ဘာမွမေျပာ။ ႀကီးႀကီးက ထပ္ခါ ထပ္ခါ ေမးတဲ့အခါမွ ေမ့တတ္ရန္ေကာဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔-
“မအားဘူးလား”
“ေၾသာ္...၀ယ္သူလာေနေတာ့လည္း ေရာင္းေနရတာေပါ့။ ကိုယ္က ဆိုင္ဖြင့္ထားမွေတာ့ မထိုင္လို႔ ျဖစ္မလား”
“ကဲပါ အစ္ကိုရယ္...သမီးကို ဆိုင္ၾကည့္ ခိုင္းထားလိုက္မယ္”
ထမင္းပန္းကန္ေလး ကိုင္ၿပီး ဘဘနားကို ႀကီးႀကီးေရာက္လာတယ္။ ဘဘ ထမင္းမစားရျခင္း အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ ႀကီးႀကီးလက္နဲ႔ ခံြ႕ေကၽြးတဲ့ ထမင္းကို စားခ်င္လို႔ပါ။ ခ်စ္ျခင္းတရားနဲ႔ ခ်က္ထားတဲ့ ထမင္းဟင္းကို ေမတၱာတရားနဲ႔ ေကၽြးတဲ့လက္ေၾကာင့္ ပိုလို႔ေတာင္အရသာရိွေနမယ္လို႔ ထင္ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘဘက ထမင္းကို သူ႔ဟာသူမစားဘဲ ႀကီးႀကီး ေကၽြးတာ ေစာင့္ေနတာေနမွာေပါ့။
ဘႀကီးကို ခ်စ္တဲ့ ႀကီးႀကီးအတြက္ သတင္းဆိုး တစ္ခုကေတာ့ ဘႀကီးမွာ အဆုတ္ေရာဂါ ရိွေနၿပီတဲ့။ အားေလ်ာ့ သြားေပမဲ့ စိတ္ဓာတ္ မက်ပါဘူး။ “အစ္ကို”ဆိုတဲ့ သူအားကိုးအားထားရာ ဆက္လက္ အသက္ဆက္ႏိုင္ဖို႔ နည္း မ်ဳိးစံုနဲ႔ ႀကိဳးစား ရမယ္ေလ။
ဘႀကီးဟာ ေနမေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္က စၿပီး ႀကီးႀကီးကို အေပ်ာက္မခံ ေတာ့ဘူး။ သူ႔အနားကေန ေပ်ာက္သြားတာနဲ႔ ေခၚေတာ့တာပဲ။ ႀကီးႀကီးကလည္း အစအေနာက္ သန္သူပီပီ “ဒီနားမွာပဲ ေပါက္ခ်လိုက္ရမလား အစ္ကို” ဆိုေတာ့ ျပံဳးပါတယ္။ ကေလး တစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔အျဖစ္ကို ျပံဳးမိတဲ့ အျပံဳးမ်ဳိး ျဖစ္မလားမသိ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘႀကီး အျပံဳးဟာ မိမိ အျဖစ္ကို မိမိ ေက်နပ္ေနတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးပါပဲ။
အေကာင္းဆံုးဆုိတဲ့ ေဆးနဲ႔ကုတယ္။ အေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့ အစာကိုေကၽြး တယ္။ အေကာင္းဆံုးေတြနဲ႔ လုပ္ေပးခဲ့ေပမဲ့ အထက္ဆံုးေရာဂါက အႏိုင္ယူခဲ့ ၿပီေလ။ အသက္႐ႈက်ပ္တတ္တဲ့ ေရာဂါမို႔ ေအာက္ဆီဂ်င္ေတာင္ ေပးရတဲ့အျဖစ္ ပါ။ ေမာေနၿပီဆိုရင္ ေအာက္ဆီဂ်င္ပိုက္ယူဖို႔ လွမ္းလိုက္တဲ့ႀကီးႀကီး လက္ကေလးကို ဘႀကီးက လွမ္းဆြဲၿပီး သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚတင္လိုက္တယ္။ လက္ကေလးတစ္ဖက္ဟာ ေရာဂါေတြကို သက္သာသြားေစလားဆိုတာ ဘႀကီးကိုယ္တိုင္ပဲ သိပါလိမ့္မယ္။
ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕ ပထမဆံုးလမွာ လက္ကေလးအျမဲတမ္းလိုလို ရင္ဘတ္ ေပၚ တင္ထားရၿပီေလ။ ရင္ဘတ္နဲ႔လက္ဟာ မခြဲတမ္းရိွေနပံုအရ ေရာဂါပိုျပင္း ထန္လာတဲ့ သေဘာပဲ မဟုတ္လား။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာေတာင္ ႀကီးႀကီးလက္ ကေလးကိုပဲ ဘႀကီးလက္ေတြက ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္လို႔ သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚ တင္ထားတယ္။ ေအာက္ဆီဂ်င္ဘူးကိုေတာ့ ေယာင္လို႔ေတာင္ မၾကည့္ေတာ့ ဘူး။
သဘာ၀ကို ျမတ္ႏိုးတဲ့ ဘႀကီးဟာ ေခတ္မီစက္ေတြကို မလိုလားေတာ့ ဘူး။ လက္ကေလးက ေပးတဲ့ ေမတၱာတရားန႔ဲပဲ ေနာက္ဆံုး ထြက္သက္ကို ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ ႀကီးႀကီး အတြက္ကေတာ့ ေကာင္းကင္ ေပ်ာက္သြားတဲ့ ၾကယ္ေတြလိုေပါ့။
ဘႀကီးကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ႀကီးႀကီးဟာလည္း သိပ္မၾကာလိုက္တဲ့ အခ်ိန္ ေလးမွာပဲ ေရာဂါခံစားၿပီး ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို ရင္ဆိုင္ရေတာ့တယ္။ ဘႀကီးရဲ႕ အသုဘရက္လည္မွာ ဟိုဘက္ေျပးဧည့္ခံလိုက္၊ ဒီဘက္ေျပး စကားေျပာလိုက္ နဲ႔ ႀကီးႀကီးဟာ အခုေတာ့ အိပ္ရာေပၚမွာ ပက္လက္ကေလးလွဲလို႔။ ဘႀကီး ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ဘႀကီးကို ဂ႐ုစိုက္ေနရတာေၾကာင့္ သူဘာေရာဂါ ခံစားေနရလဲ ဆိုတာေတာင္ မသိရွာဘူး။ ရက္လည္ၿပီး ေနာက္ရက္ေတြက စၿပီး စိတ္္ေရာကိုယ္ပါ လဲေတာ့တာပဲ။ ႀကီးႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ေတြဟာ အရမ္းကို ေျခာက္ေသြ႕ေနမယ္ ထင္တယ္။ ဘႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ထြက္သက္လိုမ်ဳိး သက္သာပါ့မလား စိုးရိမ္မိတယ္။ ႀကီးႀကီးရဲ႕ ရင္ဘတ္ေပၚ တင္ထားမယ့္ လက္ကေလးေတြမွ မရိွဘဲကိုး။
ယုယ
(Teen Magazine June 2012)
No comments:
Post a Comment