ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၀ါက်ေဟာင္းမ်ား(အလင္းႏွစ္)

တကယ္လို႔မ်ား အလင္းေရာင္ဆိုတာကုိ က်ေပ်ာက္သြားၾကတဲ့အခါ   ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်က္လံုးေတြမွာ အယူသီးမႈေတြရွိေနဦးမွာလာ။
                
Portrait of Daniel-Henry Kahnweiler ဆုိတဲ့ပန္းခ်ီကားကို ဆြဲခဲ့သူဟာ ကၽြန္ေတာ္ပါလို႔ေျပာျပလိုက္တဲ့အခါ သူက အျပင္းအထန္ျငင္းခုန္ေတာ့တာပဲ။ မင္းက ပီကာဆိုမဟုတ္ဘူးမွတ္လား။  ဟင္းအင္း… မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က တျခားတစ္ေယာက္ပါ။ ခင္ဗ်ားလိုပဲ တျခားတစ္ေယာက္ေပါ့။
                အရစၥတိုတယ္ က ဟားတိုက္ၿပီးရယ္ပါတယ္။  ဟားဟား…ဟားဟား… မင္းေျပာတဲ့ Portrait of Daniel-Henry Kahnweiler ပန္းခ်ီကားကို ဆြဲမယ့္သူက ပတ္ဘလို ရူးအစ္ ၀ိုင္ ပီကာဆိုတဲ့ကြ…စပိန္လူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ေပါ့။   ေအးေလ..မင္းတို႔ေခတ္ေလာက္ဆိုရင္  ဆြဲေတာင္ဆြဲၿပီးေရာေပါ့။  အင္း… မင္းကလူျပက္လုပ္ရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္နာမည္ႀကီး မယ့္ေကာင္မ်ိဳးပဲ။

               ခင္ဗ်ား တိုလီမီကို ဘယ္လိုထင္သလဲ။….



               သူလား။ အင္း..သူက ခပ္ညံ့ညံ့အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ပါကြာ။ ကမာၻႀကီးဟာ ၿဂိဳလ္ငါးလံုးရဲ႕အလယ္မွာရွိသတဲ့။  အင္း..ဘာပဲေျပာေျပာ သူေျပာခဲ့တဲ့ အရာေတြက ငါတို႔ကို အေတြးအေခၚတစ္ခုေတာ့ ေပးစြမ္းႏိုင္တာပါပဲ။

               ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တိုလီမီကို ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္လို႔ထင္တယ္။ (ဘာျဖစ္လို႔လဲ)။  ေတာ္ၿပီဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ခ်င္ေနၿပီ။  ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားသိထားဖို႔က ကၽြန္ေတာ္ဟာ Portrait of Daniel-Henry Kahnweiler ပန္းခ်ီကားကိုဆြဲတဲ့သူပါ။

               မင္းက ဘာလို႔ အဲလိုေျပာႏိုင္တာလဲ။

               ခင္ဗ်ား စဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ။  ပန္းခ်ီတစ္ကားတည္းကို ပံုေဖာ္တာခ်င္းအတူတူ ကၽြန္ေတာ္မွာ သူမ်ားေတြနဲ႔ျခားနားတဲ့ နားလည္မႈတစ္ရပ္ရွိတယ္။

               (ဒါနဲ႔ပဲ Portrait of Daniel-Henry Kahnweiler ပန္းခ်ီကားက မင္းဆြဲတာျဖစ္သြားေရာလား)

                ကၽြန္ေတာ့္ထဲမွာ စိတ္တစ္ခုရွိတယ္ဗ်ာ။ အင္းေလ.. ခင္ဗ်ားကေတာ့ဘယ္သိလိမ့္မလဲ။ တကယ္ဆို ခင္ဗ်ားလို ရုပ္၀ါဒီတစ္ေယာက္က ေ၀ဖန္ေရးသမားပဲျဖစ္သင့္တာပါ။

                 ဒါေတာ့ မင္းမွန္တယ္ေကာင္ေလး။ ငါက အရာရာကို အမွန္အတိုင္းပဲ ျမင္ႏိုင္ေအာင္အားထုတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ငါဟာ အရာ၀တၱဳေတြကို ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္တတ္တယ္။  ဒါဟာ ငါ့ရဲ႕အရည္အခ်င္းပဲ။
                 ကၽြန္ေတာ္သူ႔နားက ထြက္လာခဲ့တယ္။

                                         ကၽြန္ေတာ္သာ ျဖစ္ခြင့္ရရင္ ……
                                         မ်က္မျမင္ပုဏၰားေျခာက္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တယ္။
                                         ဆင္ဆိုတာ ကမာၻေပၚက ကဗ်ာအဆန္ဆံုးသတၱ၀ါလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာမယ္။

ကၽြန္ေတာ္လီယိုနာဒို ဒါဗင္ခ်ီနဲ႔ေတြ႕တယ္။
ၿပီးေတာ့.....................................။...................။
                လီယိုနာဒို ဒါဗင္ခ်ီက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ျပံဳးေနတယ္။
                အႏုပညာဆိုတာ ခံစားသူရဲ႕တိမ္းညြတ္မႈကိုလိုက္ၿပီး  အေရာင္နဲ႔ တန္ဖိုးတည္တယ္ေကာင္ေလး။တကယ္ေတာ့ မင္းကိုယ္တိုင္လည္း ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ပါပဲေကာင္ေလးရယ္။

               သူက ကၽြန္ေတာ့္ ပံုတူ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ ဆြဲေပးခ်င္တယ္လို႔ေျပာတယ္။ ေသခ်ာတာေတာ့ အဲဒီပန္းခ်ီးကားကို မိုနာလီဇာပန္းခ်ီကားလို႔ဘယ္သူမွ သမုတ္ၾကမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာပါပဲ။
                အဲဒီေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထပ္မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

                ေႏြဦးေပါက္မွာ ဥၾသတြန္တာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ ၀င္၀င္ၿပီး လြမ္းတတ္ၾကတယ္။
                ဒီလိုပဲ ကဗ်ာေတြကို ဘာလို႔ေရးေနမိမွန္း မသိခင္ ကမာၻေပၚမွာ ကဗ်ာဆရာဆိုတဲ့ မ်ိဳးစိတ္တစ္မ်ိဳးေပၚေပါက္လာခဲ့ပါတယ္။
                               ဘုရားသခင္ဟာ ဘယ္အရာနဲ႔မ်ား
                               ကဗ်ာဆိုတဲ့ အရာကို ဖန္ဆင္းခဲ့တာပါလိမ့္.....
                               ပင္ဂြင္းငွက္ေတြ အိမ္ျပန္လာတဲ့တစ္ေန႔မွာ
                               အိုင္းစတိုင္းကို  တေယာထိုးျပရင္း
                               ရွိတ္စပီးယားကို ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ေလာက္ေျပာျပခိုင္းခ်င္ေနမိတယ္။
            ေမေမေရ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေန႔ေလာက္ေတာ့ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ဦးမယ္ေနာ္။

                                                                                                                    အလင္းႏွစ္