ရိုက္မွပဲေအးမယ့္ ကိစၥေတြတဲ့လားေလ(အမြန္မြန္း)

တစ္ေန႔က ေမွာ္ဘီတိုက္ၾကီးဘက္ကို ကားေမာင္းေနရင္းနဲ႔ လမ္းမွာ ေရဒီယိုကေန ဆရာခ်စ္ႏိုင္ စိတ္ပညာ ရဲ ့နံနက္ခင္းစကား ဆိုတာ( အစီအစဥ္ နာမည္ကို ကၽြန္မေသခ်ာ မသိပါ) ကို နားေထာင္လိုက္ရတယ္။ ဆရာက ျမန္မာလူမ်ိဳး ျဖစ္ရတဲ့အတြက္ ဂုဏ္ယူတတ္ေစဖို ့ဆိုတာေလးနဲ ့အစခ်ီျပီးေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ဆရာဘယ္လို ဥပမာရပ္ေတြနဲ ့မ်ား ဒီအေၾကာင္းကို ေျပာေလမလဲရယ္လို ့စိတ္၀င္တစားနားေထာင္မိတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးဆိုတာ အားနာတတ္တယ္၊ ယဥ္ေက်းျပဴငွာတယ္၊ ေဖာ္ေရြေႏြးေထြးတယ္ စတာေတြ ဆရာေျပာပါေတာ့တယ္။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္မငယ္စဥ္ကေလးဘ၀တုန္းက "ေရႊထုတ္တဲ့ ျမပ၀ါ " ဆိုတာေလးကို ဂုဏ္ယူ၀့ံၾကြားဖူးခဲ့တာေလးကို မွတ္မွတ္ရရ ျပန္ေတြးမိတယ္။ ဘ၀ ဆက္တိုင္း ဆက္တိုင္းမ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံမွာသာ လူျဖစ္ရလိုပါ၏ တဲ့။ ငယ္ငယ္က ဆုေတာင္းပါ။ အဲဒီတုန္းက
ဒုတိယတန္း ျမန္မာသင္ပုန္းၾကီးဖတ္စာထဲမွာ သင္ၾကားရတာေတြက ကိုယ့္ႏိုင္ငံထက္ ပိုေကာင္းတဲ့ ေနရာ ဘယ္မွာမွမရွိ။ ကို္ယ့္တိိုင္းျပည္ ကိုယ့္လူမ်ိဳးထက္ ပိုျမတ္ႏိုးဂုဏ္ယူစရာ မရွိ။ ေခတ္တစ္ေခတ္ကို ျဖတ္သန္းျပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မရဲ ့ငယ္ဘ၀ အသိအျမင္ေတြဟာ ေဇာက္ထိုးေမွာက္ခံု။

ဆရာေျပာတဲ့ စကားကို ျပန္ဆက္ရမယ္ဆိုရင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးဟာ သိပ္အားနာတတ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ အားနာျခင္းဆိုတာ ရႈံးနိမ့္ျခင္းတရား(၁၀)ပါးထဲမွာ ဒုတိယေနရာမွာပါတယ္လို ့ကၽြန္မမွတ္သားထားဖူးတယ္။ ေနရာတကာ အားနာလို ့မေျပာပဲေန။ အားနာလို ့ဆိုျပီး ကိုယ့္ေခါင္းကို ေသေအာင္ကုတ္ျပီးေလ်ာ္ေပးတာေတာင္ အနာသာခံ အသံမထြက္တတ္တဲ့သူေတြရယ္ပါ။ အားနာလို ့ဆိုျပီး ကိုယ့္အိမ္ေရွ ့က လမ္းေလးေပးလိုက္ရတယ္။ အားနာလို ့ဆိုျပီး ကိုယ့္စပါးခင္းေလးလဲ ေပးလိုက္ရတယ္။ အားနာလို ့ဆိုျပီး ကိုယ့္သားသမီးေလးပါ ထိုးေပးခဲ့ရတဲ့ ေခတ္ေတြ။ ဒီေတာ့ အားနာတတ္တယ္ဆိုတာ တကယ္ေရာ ဂုဏ္ယူစရာ ယဥ္ေက်းမႈ တစ္ရပ္ဟုတ္ရဲ ့လားလို ့ကၽြန္မေတြးမိတယ္။ ယဥ္ေက်းျပဴငွာတယ္ ဆိုတာက "မဂၤလာပါ" ဆိုတဲ့ စကားစုေလးကို ႏိုင္ငံျခားသားေတြက ျမန္မာေတြရဲ ့ႏုတ္ခြန္းဆက္စကားဆိုျပီး မွတ္မွတ္သားသား အသိအမွတ္ျပဳေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ City Mart လိုေနရာမ်ိဳး ဘဏ္တစ္ခ်ိဳ ့လိုေနရာမ်ိဳးေတြမွာ ၀င္လိုက္တာနဲ ့၀န္ထမ္းေလးေတြက "မဂၤလာပါ" လို ့ႏုတ္ခြန္းဆက္သတဲ့အခါ ကၽြန္မတို ့ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ "မဂၤလာပါ" လို ့ျပန္ျပီး ႏုတ္ခြန္းဆက္သဖို ့ေနေနသာသာ အသိအမွတ္ျပဳဖို ့ေတာင္ စိတ္မ၀င္စားပဲ ခပ္တည္တည္မ်က္ႏွာထားမ်ားနဲ ့သူ ့လမ္းသူ ဆက္သြားပါတယ္။ ကဲ.......ဒီကေနစလို ့ကၽြန္မတို ့ရဲ ့ယဥ္ေက်းျပဴငွာျခင္း ဘယ္လို ဆက္ေျပာရမလဲ။

ေနာက္ေတာ့ ဆရာ ဆက္ေျပာတာက အေလာင္းမင္းတရားၾကီး ဦးေအာင္ေဇယ်လက္ထပ္တုန္းက ျမန္မာဆိုတဲ ့လူမ်ိဳးဟာ အာရွမွာ အိမ္နီးျခင္းႏိုင္ငံေတြကပါေလးစားရတဲ့ တရိုတေသ ဆက္ဆံရတဲ ့လူမ်ိဳးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သမိုင္းကိုေမ့ေလ်ာ့မျပစ္ၾကဖို ့လိုပါတယ္ လို ့ေျပာပါတယ္။ ဆရာမန္းရွင္းလုပ္သြားတဲ့ ဂုဏ္ယူဖြယ္ရာဆိုတာ သမိုင္းကိုေျပာတာပါတဲ့လား။ ခပ္ရိုင္းရိုင္းေျပာရရင္ သမိုင္းက ဖတ္စာအုပ္ထဲမွာပဲရွိေတာ့တယ္လို ့ေျပာမိပါလိမ့္မယ္။ အိမ္ေထာင္စု တစ္ခုမွာ အိမ္ေထာင္ဦးစီးလုပ္သူက အခြင့္အာဏာ ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ စီရင္ခ်ထားပိုင္ခြင့္ေတြ  အကုန္လံုးကို ပိုင္ဆိုင္တဲ့သူဆိုေတာ့ အေရးအၾကီးဆံုးသူေပါ့။ ကဲ...အရက္ေသာက္ ဖဲရိုက္ စီးပြားေကာင္းေကာင္းမရွာ ရသမွ် သူ ့ခံတြင္း၀ပဲ ထိုးထည့္ျပီး ကိုယ့္မိသားစု ကိုယ့္သားသမီး ကိုယ့္အိမ္ဆိုတာကို မသိတဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီးတစ္ေယာက္က ေမြးလာတဲ့ သားသမီးကို တျခားဘယ္မိသားစုေတြကမ်ား အေရးယူဆက္ဆံၾကမယ္လို ့ထင္ပါသလဲ။ ကေလကေခ် အရက္သမား လူေပါ့လူညံ့ရဲ ့သားဆိုျပီး ႏွာေခါင္းရႈတ္ခ်တာ ခံရမွာပဲေလ။ ငယ္ငယ္က ဖတ္မိတဲ့ ကာတြန္းေလး တစ္ခုကို သတိရမိတယ္။ ဖခင္လုပ္တဲ့သူက ၾကက္ေပါင္ေတြ ကို တစ္ေခ်ာင္းျပီးတစ္ေခ်ာင္း အားပါးတရ စား၀ါးေနျပီး အရိုးေတြကို ေဘးမွာရပ္ေနတဲ့ သူ ့ကေလးငယ္ကေလးေတြနဲ ့ဇနီးမယားလုပ္တဲ့သူ ကို လြင့္ျပစ္ေပးျပီး" ငါက အိမ္ေထာင္ဦးစီး အားရွိဖို ့လိုတယ္။ ငါအားရွိမွာ နင္တို ့အတြက္ ရွာေဖြႏိုင္မွာ " လို ့ေျပာေနတဲ ့ကာတြန္းဇာတ္ကြက္ကေလး က တကယ္ကို ပီျပင္ထိေရာက္လွပါတယ္။ ဒီေတာ့ ခုေန ကၽြန္မတို ့ေတြက ဥေရာပ မေျပာေလနဲ ့ဘယ္အာရွႏိုင္ငံထဲမွာေတာင္မွ "ျမန္မာဟဲ ့" လို ့လက္သီးလက္ေမာင္းသြားတန္းျပရမလဲေလ။

ေနာက္ထပ္ ဆရာဆက္ေျပာတာက ဦးေပၚဦးနဲ ့ဘိုးေတာင္ဘုရား လက္ထပ္က အေၾကာင္းအရာေလး တစ္ခုပါ။ တစ္ေန ့ေတာ့ ဘိုးေတာ္ဘုရားက ရုပ္ဖ်က္လို ့အမတ္ၾကီး ဦးေပၚဦးကို ေခၚျပီး တိုင္းျပည္အေျခအေနကို စနဲနာထြက္ပါတယ္တဲ့။ သူ ့တိုင္းသူျပည္သားေတြ ဘယ္လို ေနထိုင္စားေသာက္ရသလဲဆိုတာ တိတ္တဆိတ္ေလ့လာဖို ့သြားတဲ့ အခါ ေတာျမိဳ  ့ရြာေလးတစ္ရြာေရာက္ေတာ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုကို ေတြ ့ပါတယ္။ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္က အရမ္းငိုယိုေအာ္ဟစ္ေနတယ္။ အဲဒါကို သူ ့မိခင္ျဖစ္သူက ကေလးကို ရိုက္ႏွက္ဆံုးမေနတယ္။ ကေလးက ပိုငိုေလ မိခင္က ပိုရိုက္ေလ နဲ ့အဲဒီျမင္ကြင္းက ပူေလာင္စိတ္ပ်က္ဖြယ္ျဖစ္ေနတာကို ဘိုးေတာ္ဘုရားျဖစ္သူက ရပ္ၾကည့္ေနသတဲ့။ အဲဒီအခ်င္းအရာကို အမတ္ၾကီး ဦ္းေပၚဦးကလည္း ဘုရင့္မ်က္ႏွာေတာ္ အကဲခတ္လို ့မွတ္ထားတာေပါ့။ နန္းေတာ္လည္း ျပန္ေရာက္ေရာ ဘိုးေတာ္ဘုရားမင္းက အမတ္ၾကီး ဦးေပၚဦးကို အဲဒီအေၾကာင္းေမးေတာ့တာပဲ။
"ဟဲ ့ငေပၚဦး အဲဒီရင္ေသြးကို ရိုက္ႏွက္ေနတဲ ့မိန္းမ လူသားခ်င္း ႏွိပ္စက္ညွင္းပန္းတယ္လို ့ငါကိုယ္ေတာ္ ျမင္ေတာ္မူတယ္.။ မသင့္ေတာ္ေပဘူး။ သူ ့ကို ၾကိမ္ဒဏ္ေပးျပီး ဒဏ္ခတ္ေစ "

" မွန္လွပါ ဘုရား။ ဒါ မိခင္ျဖစ္သူက မိမိရင္ေသြးကို ေကာင္းေစလို တဲ့စိတ္နဲ ့ဆံုးမေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္ ဘုရား"

" အို ေကာင္းေစခ်င္တယ္ဆိုလည္း ပါးစပ္ကေန ေျပာဆိုဆံုးမေပါ့။ ဘယ့္ႏွယ္ ့ရိုက္ႏွက္ဆံုးမရသလဲ။ မျဖစ္သင့္ေပဘူး ေမာင္ေပၚဦးရဲ ့"

" မွန္လွပါ ဘုရား။ အရွင္မင္းျမတ္ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးနဲ ့အေလာင္းအစား လုပ္ႏိုင္ပါတယ္ ဘုရား။ တစ္ခ်ိဳ ့ကိစၥေတြက ရိုက္မွာပဲ ေအးပါတယ္ ဘုရား"

" ေမာင္မင္းက ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ အဲဒီမိန္းမ ဘက္ကေန ကာကြယ္ေျပာဆုုိေနရတာလဲ။ ေအး အေၾကာင္းေတာ့ ရွိမေပါ့။ ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ေမာင္မင္းနဲ ့အေလာင္းအစား လုပ္မယ္ကြယ္"

ဒီလိုနဲ ့ဘိုးေတာ္ဘုရားနဲ ့အမတ္ၾကီး ဦးေပၚဦးတို ့ဟာ ဘိုးေတာ္ဘုရားရဲ ့ေျမးေတာ္ကေလး ကို ဘယ္ေလာက္ထိ အလိုလိုက္ႏိုင္မလဲ ဆိုျပီး အေလာင္းအစားလုုပ္ဖို ့သေဘာတူလိုက္ၾကတယ္။

တစ္ေန ့ေတာ့ သူ ့ေျမးကေလးက ဘိုးေတာ္ဘုရားနဲ ့အတူ ဥယာဥ္ေတာ္ထဲမွာ ကစားေနတယ္။ ကေလးငယ္က ကစားေနရင္း ပူဆာပါေတာ့တယ္။

" ေရႊ အိုးပုတ္ကေလးေတြ လိုခ်င္တယ္။ ေရႊအိုးပုတ္ကေလးေတြ လိုခ်င္တယ္"

"ေဟ့ေဟ့ ေမာင္မင္းတို ့ငါ့ေျမးေတာ္ေလးအတြက္ ေရႊအိုးပုတ္ ယူေဆာင္ေပးလိုက္စမ္း"

"ေငြ အိုးပုတ္ကေလး ထပ္လို ခ်င္တယ္။ ေငြ အိုးပုတ္ကေလး လိုခ်င္ေသးတယ္"

" အို............ရရမွာေပါ့......ကဲကဲ ေငြအိုးပုတ္ကေလး ယူေပးလိုက္စမ္းေခ်"
ကေလးက ေရႊအိုးပုတ္ ေငြအိုးပုတ္ကေလးေတြလည္း ရေရာ ၾကာၾကာ မေဆာ့ရေသးဘူး ထပ္တမ်ိဳး ပူဆာျပန္တယ္။

" ဆင္ၾကီး လို ခ်င္တယ္။ ဆင္ၾကီး လုိခ်င္တယ္"

ဘိုးေတာ္ဘုရားကလည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ ဆင္ၾကီးယူလာေပးဖို ့ခိုင္းေစလိုက္ျပန္တယ္။ သူ ့ေျမးေတာ္ကေလး ဘာပဲ ပူဆာပူဆာ ခ်က္ခ်င္း ေဆာင္က်ဥ္ေပးရလို ့ပီတိလည္းျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကေလးငယ္ေလးက ဘာကို ဆက္ျပီး ပူဆာသလဲဆိုေတာ့...............

" အဲဒီဆင္ၾကီးကို ဒီေရႊအိုးပုတ္ကေလးထဲ ထည့္ေပးပါ။ ထည့္ေပးပါ"

" မရေလဘူး ေျမးေတာ္ေလးရဲ ့။ ဆင္ၾကီးကို ဘယ္လိုလုပ္ ဒီေရႊအိုးပုတ္ကေလးထဲ ထည့္လို ့ရမလဲ။ လိမ္မာတယ္။ သပ္သပ္ဆီ ကစားေခ်" ဆိုျပီး ဘိုးေတာ္ဘုရားက သူ ့ေျမးကေလးကို ႏွစ္သိမ့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေျမးေတာ္ေလးက မရပ္မနား ဒါကိုပဲ ပူဆာေနတယ္။ မရေတာ့ ငိုယိုျပီး ပူဆာျပန္တယ္။ ေျခေဆာင့္ျပီး ပူဆာျပန္တယ္။

" ရဘူး ရဘူး ဆင္ၾကီးကို ဒီအိုးပုတ္ကေလးထဲ ထည့္ေပးရမယ္။ ခု ထည့္ေပး။ ရေအာင္ထည့္ေပး "

ေနာက္ဆံုးမွာ ဘိုးေတာ္ဘုရားက " ငါေလ တယ္ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။ ဟဲ့ ငေပၚဦး ေမာင္မင္းေျပာတာ မွန္သကြဲ ့။ တခ်ိဳ ့ကိစၥမ်ား ရိုက္မွပဲ ေအးမွာပဲ။ ရိုက္စမ္းေခ် " လို ့ေျပာျပီး ဦးေပၚဦးကို အရႈံးေပးလိုက္တယ္တဲ့။

ဆရာခ်စ္ႏိုင္က " ဟုတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ ့ကိစၥေတြက ရိုက္မွပဲ ေအးပါတယ္ ခင္ဗ်ာ " လို ့ေျပာျပီး ပညာသားပါပါ နဲ ့သူ ့စကားေျပာခန္းကို အဆံုးသတ္သြားပါတယ္။ အစီအစဥ္ေလးလည္း ျပီးသြားခဲ့ပါတယ္။ မျပီးႏိုင္တာက ကၽြန္မပါ။ အေတြးေတြ တပံုတပင္နဲ ့ဘ၀င္မက် ဟန္မက်ျဖစ္က်န္ရစ္ပါတယ္။ ဆရာ့ ကို ေလးစားတယ္။ ကိုယ့္ထက္ အသက္အရြယ္ၾကီးသူ အေတြးအေခၚ ရင့္က်က္သူ စာေပေရးသားေနတဲ့သူ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဆရာ့ အာေဘာ္ကို ကလန္ကဆန္ကလည္း မလုပ္ခ်င္။ စိတ္ကလည္း ဘ၀င္မက်နဲ ့။
တကယ္က ကၽြန္မနားလည္လိုက္တာက ကၽြန္မဥာဏ္မွီသေလာက္ အေတြးအေခၚေလးရယ္နဲ ့ပါ။ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္က " ငါဘုရား ေျပာေဟာစကားေတာင္ အကုန္လံုး အမွန္မမွတ္ေလနဲ ့လို ့ကာလာမသုတ္မွာ ေဟာၾကားထားခဲ့တာေလးကိုပဲ အားကိုးအားထားျပဳျပီး ဆရာ့ မွတ္ခ်က္ကို ကၽြန္မဥာဏ္ တစ္ထြာတစ္မိုက္နဲ ့ျပန္အကြန္ ့တက္လိုက္ခ်င္စိတ္က အဲဒီကတည္းက ျမႈပ္၀င္ေနခဲ့ပါတယ္။

"တခ်ိဳ ့ကိစၥေတြ ရိုက္မွေအးတယ္"
ကေလးငယ္ေလးေတြက သူတို ့လိုခ်င္တာအတြက္ ငိုယိုေတာင္းခံယူရတယ္။ တကယ္လို ့သူတို ့လိုခ်င္တာကို သူတို ့ကိုယ္တိုင္သာ ဖန္တီးရယူႏိုင္မယ္ဆို ဒီဇာတ္လမ္း ဒီစခန္းအထိကို ေရာက္လာစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ဒီေနရာမွာ ငို ရတယ္ဆိုတာက အသက္ပါ။ ကိုယ္လိုခ်င္တာကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေျပာဆို ခြင္ေတာင္းတယ္။ မရရင္ ငိုျပီးေတာ့ ေတာင္းပါတယ္။ မရရင္ စိတ္ဆိုး စိတ္ေကာက္ျပီးေတာင္းပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး မရတဲ့အခါ ခိုးယူတာေတြ လုယူတာေတြ တိုက္ခိုက္ယူရတာေတြ အထိ အက်ိဳးဆက္က ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ ရိုက္မွပဲ ေအးတယ္ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ မွန္ကန္တဲ့ ေျဖရွင္းခ်က္လို ့လံုး၀ မထင္မွတ္မိပါဘူး။ ဒါ သူတို ့မွာ ရိုက္ႏိုင္တဲ ့အခြင့္အေရး တစ္ရပ္ရွိတယ္။ မိဘ နဲ ့သားသမီး။ အုပ္ခ်ဳပ္သူ နဲ ့အုပ္ခ်ဳပ္ခံရတဲ့သူ။ ဒီၾကားထဲက ကြာဟခ်က္မွာ " လူသားခ်င္း အတူတူ" ဆိုတဲ့ အယူအဆ သေဘာထားေလးက လံုး၀ကို ေမွးမွိန္က်ဥ္းေျမာင္းသြားခဲ့ျပီး...........ေကာင္းေစခ်င္လို ့ဟဲ ့ဆိုတဲ့ စကားကို တည္ကာ " တခ်ိဳ ့ကိစၥေတြက ရိုက္မွေအးတယ္ " ဆိုတဲ့ အေလ့အထၾကီးက မွန္ကန္တဲ့ သစၥတရား ျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။

ကၽြန္မတို ့ေတြ ငိုၾကရပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ရိုက္မွေအးတယ္ ဆိုျပီး အရိုက္လဲ မၾကာခဏ ခံၾကရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို ့ေရႊအိုးပုတ္ကို လိုခ်င္လို ့လည္း မငိုဖူးပါဘူး။
ေငြအိုးပုတ္ကို လိုခ်င္လို ့ဆိုျပီးလည္း မငိုရေသးပါဘူး။
ဆင္ၾကီးကိုလည္း မေတာင္းဆိုဖူးေသးပါဘူး။
ျပီေတာ့ အဲဒီဆင္ၾကီးကိုလည္း ေရႊအိုးပုတ္ထဲ ထည့္ဖို ့မေတာင္းဆိုဘူးပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို ့မၾကာခဏ ငိုေနၾကရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို ့ေန ့စဥ္ေန ့တိုင္းလိုလို ငိုေနၾကရပါတယ္။

ကၽြန္မတို ့ရဲ ့လူ ့အခြင့္အေရးဆိုတဲ့ ျပဌာန္းျခင္းမခံထားရတဲ့ တစိမ္းတရံစာၾကီးအတြက္ ငိုေနၾကပါပါတယ္။ ထမင္းဖိုး ဟင္းဖိုးေလး သနားၾကပါဆိုျပီး မ်က္ရည္ကို အရင္းျပဳလို ့ငိုေနၾကရပါတယ္။လမ္းေဘးေရေျမာင္းထဲ လမ္းၾကိဳလမ္းၾကားထဲမွာ ေတြ ့ရွိရတဲ ့စြန္ ့ပစ္ခံ ေမြးကင္းစ ကေလးငယ္ေလးေတြ အတြက္ ငိုၾကရပါတယ္။ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ စားရဖို ့အေရး ေလာကဓံကို ေၾကာေက့ာခံရင္း ငိုေနၾကရပါတယ္။ အိပ္စက္နားခိုရာ ေက်ခင္းစရာေနရာေလး တစ္ခုအတြက္ ငိုေနၾကရပါတယ္။ စားစရာ မရွိလို ့ငိုေနၾကရပါတယ္။ ေနစရာ မရွိလို ့ငိုေနၾကရပါတယ္။ ၀တ္စရာ မရွိလို ့ငိုေနၾကရပါတယ္။ သင္ယူစရာ ပညာ မလင္းပလို ့ငိုေနၾကရပါတယ္။ ကၽြန္မတို ့ပိုင္တယ္လို ့ထင္တဲ့အရာေတြအတြက္ ကၽြန္မတို ့ပိုင္ဆိုင္မႈ မရွိျခင္းအတြက္ ငုိေနၾကရပါတယ္။ ကၽြန္မတို ့ရဲ ့လယ္ယာေျမ၊ ကၽြန္မတို ့စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ စပါးပင္ေလးေတြအတြက္ ငိုေနၾကရပါတယ္။ ဒီေျမၾကီး အမိႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးက ကၽြန္မတို ့အားလံုး အတူတူ မပိုင္ၾကဘူးလားရွင္။

ကေလးငယ္ေလးက သူလိုခ်င္တာကို ငိုျပီးေတာင္းခံရင္ရႏိုင္မလားဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ ့ကၽြန္မတို ့မၾကာခဏ ငိုေနၾကရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို ့မ်က္ရည္ေတြ ေခ်ာင္းသာစီးသြားမယ္။ အေျဖက " ရိုက္မွပဲ ေအးမယ့္ ကိစၥေတြ " ဆိုျပီး မၾကာခဏလည္း အရိုက္ခံၾကရျပန္တယ္။ ရိုက္မွပဲ ေအးမယ့္ကိစၥေတြက ကၽြန္မတို ့ရဲ ့အသက္ရွင္သန္မႈေတြျဖစ္ေနတဲ့အခါ .............ကၽြန္မ အေတြးေတြ အကြန္ ့တက္မိျပန္တယ္။

အမြန္မြန္း
၂၃ ၁၀ ၂၀၁၂