ယေန႔ေခတ္ မဂၢဇင္း
မွဴးသစ္
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ လက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡေတြအေၾကာင္းကို ခ်ဥ္းကပ္ေျပာဆိုၾကတဲ့အခါ ေနာက္ခံသမိုင္း ေၾကာင္းေတြကို မျဖစ္မေန ထည့္သြင္းစဥ္းစားရပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြလူမ်ဳိးစုဆိုင္ရာ ကိုယ္ပိုင္အမွတ္သ႐ုပ္နဲ႔ယဥ္ေက်းမႈ ၊နယ္ေျမပိုင္နက္နဲ႔ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ေတြဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွည္လ်ားခဲ့တဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ရဲ႕ အဓိကအေၾကာင္းရင္းခံ ေတြျဖစ္ပါတယ္။ လူမ်ဳိး၊ ဘာသာစကား သတ္မွတ္မႈဟာ ကိုလိုနီစနစ္ရဲ႕ အေမြတစ္ခုျဖစ္ေပမဲ့ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုအား လံုးမွာ ကိုယ္ပိုင္ဘာသာစကား၊ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္မႈပံုသဏၭာန္ေတြဟာ သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္ လူမ်ဳိးစု အသီးသီးမွာ အေျခခံအုတ္ျမစ္ေတြရွိခဲ့ၿပီးဆိုတဲ့ အခ်က္ကိုလည္း မေမ့မေလ်ာ့ထည့္သြင္းစဥ္းစားဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာရွည္လ်ားခဲ့တဲ့ လက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡေတြအေပၚမွာ လူမ်ားစု ဗမာမ်ားရဲ႕အျမင္ဟာ လူနည္းစု တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕အျမင္နဲ႔ ကြာျခားေနတာကလည္း ဒီကေန႔အခ်ိန္ထိ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္း ေရးမရႏိုင္ျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္း တရားတစ္ခုျဖစ္ေနပါတယ္။
တိုင္းရင္းသား အဖြဲ႕အစည္းေတြနဲ႔လက္ နက္ကိုင္ပဋိပကၡေတြျဖစ္ေပၚလာတိုင္း စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ဝါဒျဖန္႔ခ်ိမႈ ဟာ ျပည္ေထာင္စုမၿပိဳကြဲေရး၊ ႏိုင္ငံေတာ္လံုျခံဳေရးနဲ႔ နယ္ေျမပိုင္စိုးေရးဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ဳိးျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္းရင္း သားအဖြဲ႔အစည္းေတြဘက္ကေတာ့ လက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡေတြအားလံုးရဲ႕ပန္းတိုင္ဟာ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္စီမံပိုင္ခြင့္ ကိုယ့္ ကံၾကမၼာကိုယ္ဖန္တီး ခြင့္ဆိုတာအေပၚမွာ ဦးတည္ပါတယ္။ ဒီ ႏွစ္ခုၾကားမွာလည္း အက်ဳိးစီးပြားကို အေျခခံထားတဲ့ လက္နက္ ကိုင္တိုက္ပြဲေတြ၊ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးမႈေတြရွိေနႏိုင္တယ္ဆိုေပမယ့္ လက္နက္ ကိုင္ပဋိပကၡေတြရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္ပန္းတိုင္ဟာ တန္း တူညီမွ်ေရးပဲျဖစ္ပါတယ္။
ျပည္ေထာင္စုမၿပိဳကြဲေရးဆိုတဲ့ စကားရပ္ရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ တခ်ဳိ႕က ႏိုင္ငံအစိတ္စိတ္အႁမႊာႁမႊာၿပိဳကြဲသြားမွာ စိုးရိမ္ ေသာကျဖစ္ၾကသလိုပဲ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ တိုင္းရင္းသားနယ္ေျမေတြအားလံုးကို ဗမာလူမ်ဳိးစုေတြကအုပ္ခ်ဳပ္စီမံပိုင္ခြင့္ရွိတယ္လို႔ ခံယူထားၾကတဲ့ဗမာ လူမ်ဳိးႀကီးဝါဒကို အေျခခံၿပီးေျပာဆိုၾကပါတယ္။ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ တစ္ႏိုင္ငံလံုးရဲ႕အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဥပေဒ ျပဳေရး တရားစီရင္ေရးဆုိတာေတြကေနစၿပီး သယံဇာတထုတ္ယူမႈ၊စီးပြား ေရးခ်ဳပ္ကိုင္မႈ၊ ဘာသာစကားယဥ္ေက်းမႈ အား လံုးကို ဗမာလူမ်ားစုကသာခ်ဳပ္ကိုင္ခြင့္ ရရွိထားပါတယ္။ ျပည္ေထာင္စုမၿပိဳကြဲေရး၊ အမ်ဳိးသားလံုၿခံဳေရးဆိုတဲ့စကား လံုးေတြ ကလည္း ဗမာလူမ်ဳိးႀကီးဝါဒကို အေကာင္းဆံုး ဝါဒျဖန္႔ႏိုင္တဲ့ စကားရပ္ျဖစ္ေနတယ္။
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡေတြ ေျပလည္ဖို႔ လုပ္ေဆာင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ မျဖစ္မေနထည့္သြင္းစဥ္းစားရမွာ က ဗမာလူမ်ဳိးႀကီးဝါဒနဲ႔ တန္းတူညီမွ်ေရးျပႆနာပါ။ အေပၚယံသေဘာအားျဖင့္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လူမ်ဳိးႀကီးဝါဒမရွိဘဲ တန္းတူညီမွ်မႈရွိေနတယ္လို႔ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒီအေျခအေနကို ဥပမာျပဳေျပာဆိုၾကတဲ့အထဲမွာ တိုင္းရင္းသားထဲက ေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ႐ုပ္ရွင္၊ ဂီတသမားေတြကို တန္းတူအားေပး ၾကတယ္။ တိုင္းရင္းသားဘယ္သူမဆို ေရြး ေကာက္ပြဲကတစ္ဆင့္ ဥပေဒျပဳေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးက႑ေတြမွာ ပါဝင္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြပါဝင္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ တန္းတူညီမွ်ေရးဆိုတာ တိုင္းရင္းသား႐ုပ္ရွင္မင္းသားတစ္ေယာက္ကို အကယ္ဒမီဆုေပးလိုက္တာ တိုင္းရင္းသား အဆိုေတာ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဂီတကို အားေပးတာစတဲ့ ပံုသဏၭာန္ေတြနဲ႔ တိုင္းတာလို႔မရပါဘူး။ တန္းတူညီမွ် ေရးဆိုတာက တိုင္းရင္းသားေဒသေတြအားလံုးကို ျပည္မနဲ႔ တန္းတူညီမွ်တဲ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈရွိေအာင္လုပ္ေဆာင္ေပးတာ၊ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခြင့္ ကိုယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္စီမံခြင့္ရရွိေအာင္ ဖန္းတီးေပးထားတာမ်ဳိးနဲ႔သာ တိုင္းတာလို႔ရႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာ ျပည္ရဲ႕ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကိုၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ႐ုပ္လံုးအားျဖင့္ တိုင္းရင္းသားေတြကို တန္းတူညီမွ်ခြင့္ေပးထား တယ္ဆိုတဲ့ ပံုသဏၭာန္ကိုပံုေဖာ္ထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း တကယ္တမ္းမွာေတာ့ Structure အားျဖင့္ကို တန္းတူညီမွ်ခြင့္ မရွိေအာင္ ပိတ္ကာထားၿပီးျဖစ္ေနပါ တယ္။ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအရ တိုင္းရင္းသားျပည္နယ္ေတြမွာ ေရြးေကာက္ပြဲက တစ္ဆင့္ ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္၊ ျပည္ေထာင္ စုလႊတ္ေတာ္ေတြမွာ ေရြးေကာက္ခံႏိုင္တယ္။ ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္မွာ ဥပေဒ ေတြ ျပ႒ာန္းႏိုင္တယ္၊ ျပည္နယ္အစိုးရဖြဲ႔စည္းဖို႔ ေပးထားတယ္၊ စတာေတြကို အေပၚယံလႊာ သက္သက္မွာေတြ႔ျမင္ႏိုင္ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ဖက္မွာေတာ့ ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္ေတြရဲ႕ ျပည္နယ္တြင္းအေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဥပေဒျပ႒ာန္းခြင့္ ကိုေတာင္ကန္႔သတ္ထားတာ၊ ျပည္နယ္အစိုးရအဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကို ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္ေတြက ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မရွိဘဲသမၼတကသာလွ်င္ ေရြးခ်ယ္ခန္႔အပ္ခြင့္ရွိေနတာ။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးျဖစ္တဲ့ အေထြေထြအုပ္ခ်ဳပ္ေရးလိုက႑မ်ဳိးဟာ ျပည္ ေထာင္စုအဆင့္ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးဌာနရဲ႕ ေအာက္မွာသာရွိေနတာ ဒါေတြကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ တိုင္းရင္းသားေတြဟာ ျပည္မအစိုးရေတြရဲ႕အုပ္ခ်ဳပ္ေအာက္မွာသာ လံုးလံုးလ်ားလ်ာေရာက္ရွိေနတာကို ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒမွာပါဝင္တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲ မဲဆႏၵနယ္သတ္မွတ္ထားတဲ့ ပံုသဏၭာန္ေတြေၾကာင့္လည္း တိုင္းရင္းသားပါတီေတြဟာ အစိုးရဖြဲ႔ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အေနအထားမွာရွိမေနႏိုင္တာကိုေတြ႔ရပါတယ္။ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအရ မဲဆႏၵနယ္ေတြကို သတ္မွတ္ တဲ့အခါ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္မွာ ၿမိဳ႕နယ္ေပါင္း ၃၃ဝ ကို အေျခခံၿပီး သတ္ မွတ္ရပါတယ္။ အဲ့ဒီ မဲဆႏၵနယ္ ၃၃ဝမွာ လူ နည္းစု တိုင္းရင္းသားေတြအားလံုးအတြက္ ခြဲတမ္းလို႔သတ္မွတ္ႏိုင္တာက မဲဆႏၵနယ္ေပါင္း ၉ဝ ေက်ာ္သာရွိၿပီးေတာ့ ဗမာ အင္အား ႀကီးပါတီေတြ လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ႏိုင္တဲ့ မဲဆႏၵနယ္ကေတာ့ ၂၃ဝ ေက်ာ္ရွိပါတယ္။ သမၼတေရြးခ်ယ္ေရးမွာ အဓိကက်တဲ့ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္မွာ တိုင္းရင္းသားပါတီတစ္ခုက အင္အားတစ္ခုရယူႏိုင္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အေျခအေနပဲျဖစ္ပါတယ္။ လူမ်ဳိးစု လႊတ္ေတာ္လို႔ေခၚၾကတဲ့ အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္ကိုၾကည့္မယ္ဆိုရင္လည္း တိုင္းေဒသႀကီးနဲ႔ ျပည္နယ္ ၁၄ ခုမွာ တစ္ျပည္နယ္ သို႔မဟုတ္ တိုင္းေဒသႀကီးတစ္ခုကို ၁၂ ဦးအခ်ိဳးက်ခြဲတမ္းသတ္မွတ္ေပးထားပါတယ္။ ဒါကလည္း ျပည္နယ္မ်ားအတြက္ လူနည္းစုတိုင္း ရင္းသားမ်ားခြဲယူရတဲ့ ေဝစုသေဘာပါပဲ။
လက္ရွိ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒေအာက္မွာေတာ့ တိုင္းရင္း သားလူနည္းစုေတြဟာ ႏိုင္ငံရဲ႕အေရးအရာကိစၥေတြကို ဆံုးျဖတ္ခြင့္မရ႐ံုတင္မကဘဲ ကိုယ့္ေဒသကိုယ့္လူမ်ဳိးစုအေရး အတြက္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္စီမံခြင့္ကို မရရွိထားပါဘူး။ ၂ဝဝ၈ဖြဲ႔ စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအရ တပ္မေတာ္ဟာ ႏိုင္ငံရဲ႕အုပ္ခ်ဳပ္ ေရး၊ ဥပေဒျပဳေရး တရားစီရင္ေရးဆိုတဲ့ မ႑ိဳင္သံုးခုစလံုးမွာ ေနရာယူထားႏိုင္ပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အာဏာကို ရယူထားတဲ့ စစ္အစိုးရ လက္ထက္မွာလည္း ဗဟိုဦးစီးခ်ဳပ္ကိုင္မႈေတြနဲ႔အတူ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ တန္းတူညီမွ် ေရးဟာဆံုး႐ႈံးခဲ့ရသလို လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္ခံရတာ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားေတြအတြက္ သယံဇာတေတြထုတ္ယူသံုးစြဲခံရတာ ေတြမ်ားစြာရွိခဲ့ပါတယ္။ တန္းတူညီမွ်ေရးဆံုး႐ံႈးမႈ၊ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ဆံုး႐ံႈးမႈ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္ခံရတာေတြနဲ႔ ေဒသသယံဇာတေတြဆံုး႐ံႈးေနရတာေတြအေပၚ အေျခခံၿပီး ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ လက္နက္ကိုင္ ပဋိပကၡေတြဟာ အခုဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္း ၆၆ ႏွစ္ကို ေက်ာ္လြန္သြားခဲ့ပါၿပီ။ လက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡေတြျဖစ္ေနသေရြ႕ ႏိုင္ငံေရးမွာ စစ္တပ္ရဲ႕ အခန္းက႑ဟာ ႀကီးထြားေန မွာျဖစ္သလို စစ္တပ္ကႏိုင္ငံေရးမွာ ပါဝင္ဆံုးျဖတ္ခြင့္ရွိေနဖို႔က လက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡေတြက အဓိကက်တဲ့ အေၾကာင္းရင္း တစ္ခ်က္လည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။
အမ်ဳိးသားလံုးၿခံဳေရး၊ ျပည္ေထာင္စုမၿပိဳကြဲေရးဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္ကေန စစ္တပ္က ႏိုင္ငံေရးမွာပါ ဝင္ေနသမွ်ကာလပတ္လံုး ၂ဝဝ၈ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ႏိုင္မွာမဟုတ္သလို လက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡေတြ ျဖစ္ပြားေနဦးမွာပါ။ ဒါဟာ မဆံုးႏိုင္တဲ့ သံသရာစက္ဝိုင္းတစ္ခုလိုလည္ပတ္ေနတဲ့ အေျခအေနတစ္ခုလို႔ေတာင္ဆိုရမွာပါ။
လက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡေတြခ်ဳပ္ၿငိမ္းၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဖို႔ဆိုရင္ ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ဖို႔ဆိုတာက အဓိက က်တဲ့ လိုအပ္ခ်က္လို႔ ပညာရွင္ေတြက မွတ္ခ်က္ျပဳေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡေတြ ေျပလည္ဖို႔ဆိုရာမွာေတာ့ အေျခခံက်တဲ့ ရင္းျမစ္ေတြထဲမွာ တန္းတူညီမွ်ေရးနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခြင့္၊ ကိုယ္ပိုင္အမွတ္သ႐ုပ္နဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတဲ့ စံႏႈန္းေတြပါဝင္ေနပါတယ္။ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ အေျချပဳေဆြးေႏြးတဲ့အခါမွာလည္း အဲ့ဒီ ျပႆနာရင္းျမစ္ေတြကေန ေရွာင္လႊဲၿပီး ဒါမွမဟုတ္ ဖယ္ထုတ္ၿပီး ေဆြးေႏြးလို႔မရႏိုင္ပါဘူး။ အဲ့ဒီ ျပႆနာရင္းျမစ္ေတြအား လံုးကို နားလည္ဖို႔ အရွိတရား အတိုင္းလက္ခံဖို႔ဆိုတာက အေရးပါတဲ့ လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ စစ္မွန္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးေရးအတြက္ မျဖစ္မေနလိုအပ္ခ်က္ေတြကို ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္
(၁) အမွန္တရားကို ရဲရဲလက္ခံဖို႔
(၂) လူမ်ဳိးႀကီးဝါဒ ပယ္ဖ်က္ဖို႔
(၃) ၂ဝဝ၈ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ ျခင္း၊ ပယ္ဖ်က္ျခင္း လုပ္ေဆာင္ဖို႔
(၄) အမွန္တရားနဲ႔ ရင္ၾကားေစ့ေရး လုပ္ေဆာင္ဖို႔
(၁) အမွန္တရားကို ရဲရဲလက္ခံဖို႔
အမွန္တရားကို လက္ခံဖို႔ဆိုတာကေတာ့ သမိုင္းေၾကာင္းအရ ျဖစ္တည္ခဲ့တဲ့အရာေတြကို အမွန္အတိုင္းလက္ခံ လိုက္ ဖို႔ ပညာေရး၊ လူမႈေရးအရ ဝါဒျဖန္႔ခ်ိထားတဲ့ သမိုင္းကိုေက်ာ္လြန္းၿပီး သမိုင္းအစစ္အမွန္ကို အသိအမွတ္ျပဳဖို႔ပါ။ ဆုိလိုခ်င္ တာကေတာ့ တိုင္းရင္းသားေတြဟာ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈ၊ ကိုယ္ပိုင္ဘာသာစကား၊ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္မႈပံုစံေတြနဲ႔ ျဖစ္တည္ လာခဲ့သူေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုလက္ခံၿပီး တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုေတြဟာ ကိုယ့္ကံၾကမၼာကိုယ္ဖန္ တီးခြင့္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ ခြင့္ရသင့္တယ္ဆိုတာကို လက္ခံဖို႔ပါ။ အဆံုးစြန္ဆံုးေျပာရမယ္ဆိုရင္ ခြဲထြက္ျခင္း၊ မခြဲထြက္ျခင္းပင္လွ်င္တိုင္းရင္းသားမ်ားရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခြင့္ ဆႏၵျဖစ္တယ္ဆိုတာ နားလည္လက္ခံႏိုင္ဖို႔ပါ။
(၂) လူမ်ဳိးႀကီးဝါဒ ပယ္ဖ်က္ဖို႔
ဒီလို လက္ခံႏိုင္ဖို႔ဆိုရာမွာလည္း တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ တိုင္းရင္းသားေဒသေတြကို ဗမာေတြက အုပ္ခ်ဳပ္စီမံပိုင္ခြင့္ရွိ တယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ လူမ်ဳိးၾကီးဝါဒကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ႏိုင္ရပါမယ္။ ႏိုင္ငံေရး၊ ဘာသာေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဘာသာစကားအစစအရာမွာ လူမ်ဳိးၾကီးဝါဒနဲ႔ဖိႏွိပ္တာ ခြဲျခားဆက္ဆံတာေတြကို ပယ္ဖ်က္ႏိုင္ရပါမယ္။ တိုင္းရင္း သားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းေတြအေပၚ ေသာင္းက်န္းသူေတြအေနနဲ႔ပံုေဖာ္ၿပီး တစ္ဖက္ကေန ႐ုပ္ရွင္၊ မီဒီယာအမ်ဳိးမ်ဳိး ကေန ဗမာစစ္သူရဲေကာင္းလူမ်ဳိးႀကီးဝါဒကို သြတ္သြင္းတာမ်ဳိးကို ေရွာင္ၾကဥ္ရပါမယ္။
(၃) ၂ဝဝ၈ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ျခင္း၊ ပယ္ဖ်က္ျခင္း လုပ္ေဆာင္ဖို႔
လက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡေတြျဖစ္ပြားလာခဲ့ရတဲ့ ရင္းျမစ္ေတြနဲ႔အတူ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္ေတြကို နားလည္ လက္ခံလိုက္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဒါေတြကို တားဆီးပိတ္ပင္ေနတဲ့ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကိုျပင္ဆင္ဖို႔ ဒါမွမဟုတ္ ပယ္ ဖ်က္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္မေန လိုအပ္လာမယ့္အရာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကေန႔အခ်ိန္ထိ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးမႈေတြကို ၾကည့္လိုက္မယ္ ဆိုရင္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရးကို ေဆြးေႏြးၾကရေအာင္ဆိုၿပီး ဖိတ္ေခၚတာ မ်ဳိးမရွိေသးပါဘူး။ တန္းတူညီမွ်ေရးအတြက္ အာမခံခ်က္ေပးမယ့္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒလိုအရာမ်ဳိးကို မတို႔မထိဘဲ လက္နက္ကုိင္အင္အားစုေတြၾကား ယံုၾကည္မႈတည္ေဆာက္ျခင္းဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အရာပါ။ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအရ အာမခံခ်က္ကို ေဘးဖယ္ထားၿပီး ေဆြးေႏြးတဲ့ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာေတြမွာ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားအေပး အယူ အာမခံခ်က္ေတြရွိေနႏိုင္ပါတယ္။
(၄) အမွန္တရားနဲ႔ ရင္ၾကားေစ့ေရးလုပ္ေဆာင္ဖို႔
လက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡေတြဟာ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ နယ္ေျမေတြမွာ ျဖစ္ပြားေနတာျဖစ္ၿပီးေတာ့ လက္နက္ကိုင္ ပဋိပကၡေတြရဲ႕ ဆိုးက်ိဳးေတြကို ေဒသခံတိုင္းရင္းသားျပည္ သူေတြကသာ ရင္စည္းခံစားၾကရတာျဖစ္ပါတယ္။ လက္နက္ကိုင္ ပဋိပကၡေတြျဖစ္ပြားတဲ့ေနရာေတြမွာ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္မႈေတြ လက္နက္အာဏာအသံုးျပဳၿပီး မတရားျပဳက်င့္မႈေတြ ျဖစ္ပြားေလ့ရွိၾကပါတယ္။ လက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡေတြျဖစ္ပြားရာေဒသေတြမွာ စစ္ရာဇဝတ္မႈေတြကိုလည္း က်ဴးလြန္ေလ့ရွိၾက ပါတယ္။ ဒါေတြကို ခံစားခဲ့ၾကရတဲ့ တိုင္းရင္းသားျပည္သူေတြအတြက္ အမွန္တရားကို ေဖာ္ထုတ္ေပးဖို႔၊ က်ဴးလြန္သူေတြက ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ဖို႔ မျဖစ္မေနလိုအပ္ပါတယ္။ ပဋိပကၡေတြျဖစ္ပြားရာေဒသေတြမွာ က်ဴးလြန္ခံခဲ့ရတဲ့ တိုင္းရင္းသားျပည္သူ ေတြရဲ႕ ခံစားမႈေတြကို အမ်ဳိးသားရင္ၾကားေစ့ေရးအတြက္ ခြင့္လႊတ္လိုက္ပါ ေမ့ပစ္လိုက္ပါလို႔ ဗမာႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ ေတြက ေျပာဆိုခြင့္မရွိပါဘူး။ ဒီလိုေျပာဆိုျခင္းဟာ အမွန္တကယ္ရင္ၾကားေစ့ေရးအမည္ခံၿပီး တိုင္းရင္းသားေတြအေပၚ ထပ္မံ က်ဴးလြန္လိုက္တဲ့ ျပစ္မႈတစ္ခုလို႔ေတာင္ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ လက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡေတြ ျဖစ္ပြားၿပီဆိုရင္လည္း အျပန္အလွန္က်ဴး လြန္မႈေတြ အျပန္အလွန္အမုန္တရားေတြ တည္ရွိေနမယ္ဆိုတာ ပကတိအမွန္တရားပါ။ အဲ့ဒီ အမုန္းတရား ေတြ ေပ်ာက္ျပယ္ သြားဖို႔ဆိုတာက မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျဖစ္စဥ္ကို ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ေငြေၾကးမ်ားကုန္က်ခံၿပီး ျပဳလုပ္ေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲေတြ မၾကာခဏျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ လက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡေတြျဖစ္ ပြားရျခင္းရဲ႕ အေျခခံသမိုင္းရင္းျမစ္ေတြကို တို႔ထိျခင္း အေျချပဳ ေဆြးေႏြးျခင္းမရွိေသးပါဘူး။ ေဆာင္းပါးအတြင္းမွာ ေရးသားခဲ့ တဲ့ အခ်က္ေလးခ်က္စလံုးဟာလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ လက္ေတြ႔က်က် ခ်ဥ္းကပ္ျခင္းမရွိေသးပါဘူး။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ျဖစ္စဥ္မွာ အဓိကအက်ဆံုး အေျခခံအက်ဆံုးျဖစ္တဲ့’ ယူထားသူက ျပန္ေပးရမယ္။ က်ဴးလြန္သူေတြက ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ရ မယ္’ ဆိုတဲ့ အမွန္တရားကို ေဘးဖယ္ထားသေရြ႕ ျမန္မာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ အလွမ္းေဝးေနဦးမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
No comments:
Post a Comment