ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္းလမ္းဟာ ေစာေစာနက ရြာထားခဲ႔တဲ႔မုိးေရေၾကာင္႔ စိုစြတ္ေျပာင္လက္ျပီး အနက္ေရာင္ေျမြတစ္ေကာင္ ျငိမ္သက္လဲေလ်ာင္းေနသလိုမ်ိဳးပဲ။ သူ႔ရဲ႕ေက်ာျပင္ေပၚက မ်က္ႏွာျပင္မညီတဲ႔အရုိးအေငါအဆစ္ေတြေၾကာင္႔ ေငြမင္ေရာင္စကူတာဆုိင္ကယ္ေလးက အလိုရွိသေလာက္ တရိပ္ရိပ္မေျပးႏုိင္တာေတာင္ တေ၀ါေ၀ါနဲ႔၀င္ရုိက္တဲ႔ေလတုိးသံေတြၾကားေနရလို႔ အရွိန္မေသးဘူးဆုိတာ သိႏုိင္တယ္။ နီနာရဲ႕ဆံႏြယ္ရွည္ေတြက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ႏွာေခါင္း၀ဆီ လူးလြန္႔တုိးေ၀ွ႔လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ၾကိဳက္တယ္ေျပာခဲ႔ဖူးတဲ႔ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ရနံ႔တစ္ခုရဲ႕ စြဲမက္ဖြယ္ျဖားေယာင္းမႈနဲ႔အတူေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ဆုိင္ကယ္ထုိင္ခံုရဲ႕ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီက လက္ကုိင္တန္းကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကုိင္ထားရလို႔ ရင္ခုန္ဖုိ႔အေတြးေတြ ခဏေဖ်ာက္ထားရတယ္။ ေရာက္ေနတာက ေနသားတက်မရွိလွတဲ႔ ပံုစံတစ္ခုမဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္႔ခႏၶာကိုယ္ ေတာင္႔ေတာင္႔မတ္မတ္ျဖစ္ေနတာကို သတိထားမိသြားတဲ႔ နီနာက ရယ္ျပီး သူ႔ကိုဖက္ထားပါလားလို႔ ေျပာတယ္။ ဒါဟာ သိပ္ေတာ႔ေကာင္းတဲ႔အၾကံမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ရယ္ျပျပီး (သူမျမင္ရမွန္းသိေပမယ္႔) ေခါင္းခါလိုက္တယ္။ မတ္ေစာက္တဲ႔ေတာင္ဆင္းေနာက္တစ္ေနရာကိုေရာက္ေတာ႔ ေျပာသလို လုပ္လုိက္ခဲ႔ဖို႔ေကာင္းတယ္လို႔ ေတြးမိျပန္ေရာ။
ကမ္းေျခလမ္းထဲကိုခ်ိဳးေကြ႔လာေတာ႔ ညေနခင္းေနေရာင္က လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ကို ျပန္လည္ျဖန္႔က်က္အုပ္မုိးစျပဳေနျပီ။ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္သာရွိရင္ ေရႊျခည္ေတြအနားကြပ္ေဘာင္သတ္ထားတဲ႔
ကမာၻေလာကၾကီးရဲ႕အလွအေၾကာင္း၊ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ႔ သံလြင္သီးေရာင္အသားအေရနဲ႔မိန္းကေလးေတြရဲ႕ အလွအေၾကာင္း တခမ္းတနားကဗ်ာစပ္ဆုိဖို႔ ၾကိဳးစားလိမ္႔မယ္။ ပင္လယ္လႈိင္းပုတ္သံ၊ ဆုိင္ကယ္ဟြန္းတီးသံ၊ ကားတာယာသံ၊ လမ္းျပရဲသားဆီက ၀စီသံ၊ သီခ်င္းတီးလံုးသံ၊ ရယ္ေမာသံနဲ႔ အျခားအသံေပါင္းစံုေရာေႏွာျပီး အခုနက ေအးစိမ္႔ေနခဲ႔တဲ႔အရိပ္အေငြ႔ေတြ ဘာဆိုဘာမွ မရွိေတာ႔ဘူး။ ညေနခင္းရႈျမင္ကြင္းဟာ အက္စ္ပရက္စ္ဆုိေကာ္ဖီတစ္ခြက္လိုမ်ိဳး အနည္းငယ္စုိစြတ္မႈလက္က်န္နဲ႔ ပူေႏြးေနတယ္။
နီနာက လမ္းၾကားေလးတစ္ခုထိပ္မွာ ဆုိင္ကယ္ကိုအရွိန္သပ္လိုက္ျပီး ဘယ္သြားခ်င္သလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုေမးတယ္။ မေန႔ညကေတြ႔ခဲ႔ရတဲ႔ ဆီေဆးပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြျပန္ၾကည္႔ခ်င္လုိ႔ လက္မႈအႏုပညာပစၥည္းေတြေရာင္းတဲ႔ ေစ်းတန္းထဲ လိုက္ပုိ႔ဖုိ႔ေျပာေတာ႔မယ္အလုပ္မွာ မုိးရိပ္မစင္ခ်င္ေသးတဲ႔ ခဲသားေရာင္ေကာင္းကင္ေနာက္ခံေပၚ ပန္းႏုေရာင္နဲ႔ အ၀ါေရာင္အစက္ကေလးႏွစ္စက္ကို သြားေတြ႔တယ္။ အဲဒါဘာလဲလုိ႔ နီနာကိုေမးၾကည္႔ေတာ႔ ေလထီးရြက္လႊင္႔စီးတာတဲ႔။ ဒါဆုိ ေအာက္မွာၾကိဳးနဲ႔ဆြဲေပးထားမယ္႔ စပိဒ္ဘုတ္ သုိ႔မဟုတ္ ဂ်က္စကီးတစ္စီးစီး ရွိမွာက်ိန္းေသပဲေပါ႔။ ႏွစ္ရက္လံုးလံုး ကမ္းေျခမွာေျခခ်ဖို႔ အခြင္႔မၾကံဳေသးလုိ႔ အဲဒီေလထီးေတြကို အရင္ကသတိမထားခဲ႔မိဘူး။ စြန္႔စားမႈအသစ္အဆန္းတစ္ခုကုိ ထိေတြ႔ပြတ္သပ္ၾကည္႔လိုစိတ္ဟာ ဆတ္ခနဲေခါင္းေထာင္လာတယ္။ နီနာ႔ကိုေမးေတာ႔ ေခါင္းခါယမ္းရင္း ရင္တုန္စရာေကာင္းလုိ႔ တစ္ခါမွစမ္းသပ္ၾကည္႔ဖို႔စိတ္ကူးမရွိခဲ႔ဘူးလို႔ ေျဖတယ္။ ဘာေၾကာင္႔ ေငြေၾကးကုန္က်ခံျပီး စုိးရြံ႕ေၾကာက္လန္႔စရာအေတြ႔အၾကံဳတစ္ခုကို ၀ယ္ယူခ်င္ရတာလဲလုိ႔ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပန္ေမးခြန္းထုတ္လိုက္ေသးတယ္။
လူေတြ ဘာေၾကာင္႔တေစၦသရဲရုပ္ရွင္ၾကည္႔တာလဲ ဆုိတဲ႔ေမးခြန္းနဲ႔ သေဘာတရားသက္ေရာက္ပံုခ်င္း ခပ္ဆင္ဆင္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ စိတၱဇလူသတ္ကားေတြကို ခရဇီျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ဘတ္ဖလိုေဘလ္ရဲ႕မ်က္ႏွာကိုပဲျမင္ေယာင္ေနျပီး အဲဒီေမးခြန္းကို မေျဖတတ္ဘူး။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈကလည္း နည္းနည္းေလးေတာင္မွ ေလ်ာ႔မသြားတဲ႔အျပင္ နီနာေျပာလိုက္မွ စမ္းသပ္ၾကည္႔ခ်င္စိတ္ ပိုလုိ႔ေတာင္တုိးလာတယ္။ ေယာက်္ားေလးနဲ႔မိန္းကေလးကြာျခားတဲ႔အခ်က္က ဒါပဲထင္ရဲ႕။ ေစ်းတန္းထဲသြားဖို႔စိတ္ကူးကို ခ်က္ခ်င္းပယ္ဖ်က္လိုက္ျပီး ကမ္းေျခကိုေျခဦးလွည္႔ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ နီနာက ေလထီးစီးဖို႔ အျပင္းအထန္ျငင္းေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုအေဖာ္လုပ္ေစာင္႔ေပးဖို႔ေတာ႔ သေဘာတူတယ္။ ဒါဆုိ ျခြင္းခ်က္မရွိ အုိေကပဲေပါ႔။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ဆုိင္ကယ္စီးဦးထုပ္ေတြနဲ႔ ေျခညွပ္ဖိနပ္ေတြကို ဆုိင္ကယ္နဲ႔အတူထားခဲ႔ျပီး သဲေသာင္ျပင္ရွိရာကို ေလွ်ာက္လာခဲ႔ၾကတယ္။ သဲျပင္ေပၚကို ခ်နင္းမိတဲ႔ပထမဆံုးေျခလွမ္းက စိတ္လႈပ္ရွားစရာပဲ။ ျဖဴေဖြးေနတဲ႔သဲျပင္ထဲ ကၽြန္ေတာ္႔ေျခေထာက္ ကၽြံက်နစ္၀င္သြားတာကိုဆြဲႏႈတ္ျပီး ကေလးဘ၀က သဲနဲ႔ေဆာ႔ဖူးတဲ႔အမွတ္တရေတြကို ျပန္သတိရမိတယ္။ ပင္ပင္ပန္းပန္းတည္ေဆာက္ျပီးမွ တစ္ေယာက္နန္းေတာ္ကို တစ္ေယာက္ျဖိဳဖ်က္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားခဲ႔ၾကတာေလ။ အဲဒီကစလို႔ မုိက္ရူးရဲဆန္ဖို႔ ၀န္ေလးတြန္႔ဆုတ္လာတတ္တာ။ သဲေသာင္တစ္ေလွ်ာက္ ထင္က်န္ရစ္တဲ႔ေျခရာႏွစ္စံုက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေနာက္မွာ စြပ္ေၾကာင္းတစ္ခုအျဖစ္ က်န္ခဲ႔တယ္။ နီနာရဲ႕ေျခရာခြက္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ယွဥ္လုိက္ရင္ တကယ္႔ကိုေသးေသးေလး။ သူကေတာ႔ သတိထားမိပံုမရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ကိုတြဲထားျပီး ေလထီးစီးဖို႔လက္မွတ္ျဖတ္တဲ႔ေနရာမွာ ဘာတစ္ခြန္းမွ၀င္မေျပာဘဲ သူစီမံေပးသမွ်ကို ေဘးကနားေထာင္ေနဖုိ႔ သတိေပးတယ္။ ေဒသခံမဟုတ္မွန္းသိသြားတဲ႔အခါ ကၽြန္ေတာ္႔ကို သာမန္ထက္ေစ်းတင္ဖို႔ ၾကိဳးစားလာႏုိင္ၾကတယ္မဟုတ္လား။ တစ္ခါတစ္ခါမွာ သူရဲ႕႔ပါးနပ္အကြက္ျမင္မႈကို မခ်ီးက်ဴးဘဲ မေနႏုိင္ဘူး။
နည္းနည္းေတာ႔စိတ္ပ်က္စရာလုိ႔ ဆုိရမလားပဲ။ နီနာကိုယ္တုိင္ လက္မွတ္၀ယ္ေပမယ္႔ သတ္မွတ္ထားတဲ႔ေစ်းႏႈန္းထက္ တစ္ခ်ပ္တစ္ျပားမွ မေလ်ာ႔ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ပုိက္ဆံအိတ္ထဲက ဘယ္ႏွစ္ရြက္ခုန္ေပါက္ထြက္သြားသလဲ ေတြးေနဖို႔ထက္ အနီးကပ္ျမင္ေတြ႔ေနရျပီျဖစ္တဲ႔ ေရာင္စံုေလထီးေတြကို သေဘာတက်ေငးေမာရင္း ေလထဲမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရြက္လႊင္႔ပ်ံသန္းၾကည္႔ရေတာ႔မယ္႔အျဖစ္ကိုပဲ အၾကိမ္ၾကိမ္စိတ္ကူးယဥ္ေနမိတယ္။ နီနာက စိတ္လႈပ္ရွားေနသလားလို႔ ေမးလာေတာ႔ ေခါင္းခါယမ္းျပျပီးမွ အျပံဳးနဲ႔ေခါင္းညိတ္လုိက္တယ္။ အရင္ေခါင္းညိတ္မိရင္လည္း ျပန္ျပီးေခါင္းခါယမ္းမိဦးမယ္ထင္တယ္။ သိတယ္လို႔ထင္လုိက္ျပီးမွ ေနာက္တဒဂၤမွာ မသိဘူးလို႔ သေဘာေပါက္မိရတာမ်ိဳးေတြ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကည္႔၊ အနီေရာင္ေလထီးတစ္ခု ကၽြန္ေတာ္႔အေရွ႕ကေလထုထဲမွာ ၾကြားၾကြား၀င္႔၀င္႔ လြင္႔ေနတာကို နီးနီးကပ္ကပ္ ျမင္ေတြ႔ေနရျပီမဟုတ္လား။ ထပ္တူျပဳႏႈိင္းယွဥ္ရရင္ အဲဒီရင္ခုန္မႈဟာ ခ်ယ္ရီနံ႔သင္းတဲ႔ျပင္သစ္အနမ္းတစ္ခုထက္ေတာ႔ ပိုခ်င္မွပိုမယ္၊ ဒါေပမယ္႔ မေလ်ာ႔ႏုိင္ဘူး။ ေနာက္ထပ္ေလထီးတစ္ခု ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရပ္ေနရာနဲ႔မလွမ္းမကမ္းကို တအိအိနိမ္႔က်လာတယ္။ ေလထီးကိုၾကိဳးနဲ႔ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ႔ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္က ပင္လယ္ကမ္းစပ္မွာအခ်ိန္ေလ်ာ႔ခ်ျပီး ကမ္းေျခကိုေက်ာေပးလွည္႔လိုက္ေတာ႔ ေလထီးဟာ ေသာင္ျပင္ေပၚတည္႔တည္႔ေရာက္လာတယ္။ ေအာက္မွာ လူသံုးေလးေယာက္က ေလထီးက်လာေလာက္မယ္႔ေနရာကို ခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္ျပီး အဆင္သင္႔ျပင္ထားျပီးသား။ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ရဲ႕ဆြဲအားကေန ကင္းလြတ္သြားတဲ႔ေလထီးဟာ ေစာေစာနကလို မ၀ံ႔ၾကြားႏုိင္ေတာ႔ဘဲ ေဖ်ာေတာ႔တဲ႔အရွိန္တစ္ခုနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေအာက္ကိုပံုက်လာေတာ႔တယ္။ ေလထီးစီးသူရဲ႕ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းစလံုး သဲေသာင္ျပင္ေပၚ မထိလိုက္မီမွာဘဲ ေအာက္ကလူအုပ္က အသင္႔ဖမ္းထိန္းထားလိုက္ၾကျပီ။ ကိုယ္သုိင္းၾကိဳးေတြကိုျဖဳတ္ခ်လိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရပ္ေနရာဘက္ဆီ ေလွ်ာက္လာတဲ႔လူျဖဴအမ်ိဳးသားက ပါးစပ္မေစ႔ႏုိင္ေအာင္ သေဘာေတြ႔ရင္း အံ႔ၾသစရာပဲ အံ႔ၾသစရာပဲလုိ႔ ေရရြတ္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာ နီနာပါ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည္႔ရင္း ေရာေယာင္ျပံဳးမိသြားၾကတယ္။ အဲဒီအခိုက္အတန္႔ေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ကို ဂါဂါရင္လို႔ေတာင္ ထင္ေနမိတာ။
အဲဒီအခ်ိန္ ပုခံုးကို ခပ္ျပင္းျပင္းပုတ္လာတာ လွည္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ေလထီးအထိန္းသမားတစ္ေယာက္က လက္ဟန္ေျခဟန္ျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔အလွည္႔ပဲေပါ႔။ အခုနလူျဖဳ ခ်ထားခဲ႔တဲ႔ အနီေရာင္ကိုယ္သုိင္းၾကိဳးဟာလည္း သဲျပင္ေပၚမွာအပံုလိုက္အတုိင္း တစ္စံုတစ္ေယာက္ ျပန္လည္ေကာက္ယူမႈကို ေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနသလိုမ်ိဳးပဲ။ ပိုက္ဆံအိတ္နဲ႔ လက္ကိုင္ဖုန္းကိုထုတ္ယူျပီး နီနာ႔ကိုေပးခဲ႔လိုက္တယ္။ နီနာကရယ္ေမာျပီး ကၽြန္ေတာ္႔စြန္႔စားခန္းကို ဓါတ္ပံုေတြ အမ်ားၾကီးအမ်ားၾကီးရုိက္ထားမယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္တစ္ခဏမွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ေဘးမွာ လူသံုးေယာက္ေလာက္၀ုိင္းျပီး ၾကိဳးေတြတပ္ဆင္ေနၾကျပီ။ ခြက်တယ္ဆုိတဲ႔ေ၀ါဟာရဟာ ကိုယ္သုိင္းၾကိဳးကို ေပါင္ၾကားထဲကေနလွ်ိဳသြင္းျပီး တစ္ကိုယ္လံုးတင္းၾကပ္ေနေအာင္ တုပ္ေႏွာင္ခံလိုက္ရတဲ႔ခံစားခ်က္ကေန အစပ်ိဳးတာမ်ိဳး ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ ကိုင္ထားတဲ႔၊ သူတုိ႔ေျပာသလို လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း ေလထီးၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းစီကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆုပ္ကိုင္ထားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ေက်ာျပင္ေနာက္ သဲေသာင္ျဖဴျဖဴေပၚမွာေတာ႔ ရုန္းကန္ႏုိးထျခင္းအဆင္႔ကို မေရာက္ေသးတဲ႔ေလထီးဟာ ေပ်ာ႔ေျပာင္းတဲ႔ ကမၺလာေကာေဇာတစ္ခ်ပ္လိုမ်ိဳး အသာတၾကည္လဲေလ်ာင္းလို႔။ ေလထီးအထိန္းသမားက သူ အခ်က္ေပးလိုက္တာနဲ႔ သဲေသာင္တစ္ေလွ်ာက္ စတင္ေျပးဖို႔ မွာတယ္။ မဟုတ္ရင္ စက္ႏႈိးထားတဲ႔ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ဆြဲေခၚရာဆီ ဒယဥ္႔တုိက္ပါသြားလိမ္႔မွာ။ အဲဒီညေနအတြက္ ကမ္းေျခလူထုကို ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္မယ္႔ ဟာသဇာတ္ေကာင္တစ္ဦးမျဖစ္ခ်င္ဘူးဆုိရင္ ဆြဲအားအရွိန္နဲ႔အညီ လိုက္ေျပးဖို႔လိုမယ္။ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ဆီက လွမ္းအခ်က္ျပတယ္။ ေလထီးအထိန္းသမားက ျပန္အခ်က္ျပတယ္။ ေျပးေတာ႔တဲ႔။ အနီးကပ္ေပၚထြက္လာတဲ႔စကားသံၾကားရတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုစတင္အလုပ္ေပးေတာ႔တာပဲ။ အနည္းငယ္အားစုိက္ရုန္းရေပမယ္႔ ထင္ထားတာထက္ေပါ႔ပါးသြက္လက္ေနတာကို သတိထားမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ေနာက္မွာ လူသံုးေလးေယာက္က ေလထီးကိုကုိင္မျပီး လိုက္ေျပးေပးေနတာကိုး။
ေျခေထာက္အစံုသြက္လက္လႈပ္ရွားေနရင္းပဲ ဖ်တ္ခနဲေပါ႔ပါးသြားတဲ႔ အခိုက္အတန္႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေလေပၚေရာက္ေနခဲ႔ျပီ။ နီနာ႔ဆီက ေဟးခနဲေအာ္သံၾကားရတယ္။ ေအာ္ဗီလီနဲ႔ ၀ီလ္ဘာမဟုတ္ေပမယ္႔ တဒိတ္ဒိတ္ေသြးခုန္ႏႈန္းအတက္အက်က ရုိက္ညီအစ္ကိုေတြနဲ႔ သူတင္ကိုယ္တင္ ယွဥ္ျပိဳင္လို႔ရတယ္လို႔ေျပာရင္ ခ်ဲ႕ကားရာေရာက္မလား။ ဒါေပမယ္႔ နာမည္ၾကီးုရုပ္ရွင္ကားထဲက လီယုိနာဒုိရဲ႕ ခပ္ညံ႔ညံ႔ဒုိင္ယာေလာ႔ဂ္တစ္ေၾကာင္းလုိေတာ႔ ငါဟာကမာၻၾကီးရဲ႕အရွင္သခင္ျဖစ္တယ္လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ဖုိ႔စိတ္မကူးျဖစ္ဘူး။ တစ္စံုတရာကို ပိုင္ဆုိင္အုပ္စုိးဖုိ႔ထက္ အခုလို မထိမတုိ႔ေငးၾကည္႔ေနရတာလည္း သိမ္ေမြ႕ႏွစ္လိုဖြယ္အရသာတစ္မ်ိဳးပါလို႔ေျပာရင္ အေတာ္မ်ားမ်ား နားလည္ခ်င္မွနားလည္မယ္။ ပင္လယ္ေလတ၀ူး၀ူးက မ်က္နွာကိုလာရုိက္ေပမယ္႔လည္း စိတ္အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္တဲ႔အျပင္ အားရပါးရ ရယ္ေနမိေသးတယ္။ ျမင္ကြင္းထဲမွာ ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ အရိပ္မုိးတဲ႔ေရာင္စံုထီးေတြ၊ ဆုိင္ခန္းေတြ၊ ေလွေတြ၊ လူေတြအားလံုးဟာ တစစေသးမႊားလာၾကတယ္။ နီနာက သူရဲ႕ဦးထုပ္အျဖဴေလးကို ေ၀ွ႔ယမ္းျပေနတာ ျမင္ေနရတယ္။ ေနာက္တစ္ခဏမွာေတာ႔ သူတင္မက ဘယ္လူပံုရိပ္ကုိမွ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ႏုိင္ေတာ႔ဘူး။
လႈိင္းတံပုိးေဖြးေဖြးနဲ႔ ခမ္းနားေတာက္ပေနတဲ႔ပင္လယ္ျပာကို အေပၚစီးျမင္ကြင္းက်ယ္ကေန ေတြ႔ျမင္ရတဲ႔အရသာဟာ ဘာနဲ႔တူသလဲ။ ဖန္ခြက္ငယ္ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေပၚက ဆားျဖဴျဖဴေတြကို လွ်ာဖ်ားနဲ႔သိမ္းလ်က္ရင္း သံပုရာသီးတစ္စိတ္စုပ္ယူလိုက္ရသလိုလား။ နီေထြးတဲ႔ႏႈတ္ခမ္းအစံုကို ထိကပ္ဖိရႈိက္လိုက္ရသလိုလား။ ေျခတြဲလြဲခ်စီးရတဲ႔ ရုိလာကုိစတာတစ္စင္းေပၚ ေရာက္ေနရသလိုလား။ ဘာသာစကားကို လက္ကုန္ႏႈိက္သံုးႏုိင္သူတစ္ေယာက္မဟုတ္လို႔ လံုေလာက္ေအာင္ မတင္စားမဖြဲ႔ႏြဲ႕တတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္႔ေအာက္မွာ ေရလႊာကိုထုိးခြဲျပီး ရွပ္ေျပးေနတဲ႔ ဂ်က္စကီးေရယာဥ္ေတြနဲ႔ ကႏူးေလွေတြဟာ လက္တစ္၀ါးအရြယ္အစားထက္ မပုိေတာ႔ဘူး။ ျဖဴေဖြးေနတဲ႔ ပါတုန္သဲေသာင္ျပင္တစ္ေလွ်ာက္ အစက္အေျပာက္ကေလးေတြအျဖစ္နဲ႔ ျပည္႔သိပ္ေနတယ္။ ၾကယ္ေတြကုိေရတြက္သူေတြအေၾကာင္း ေျပာတဲ႔အခါ သူတုိ႔ကို အရူးေတြအျဖစ္ သတ္မွတ္ျမင္ၾကည္႔ခဲ႔ဖူးတယ္။ အဲဒီအရူးေတြသာ ဒီေနရာမွာဆုိ ေအာက္ကိုျပန္ငုံ႔ၾကည္႔ျပီး လူသားအစက္အေျပာက္ေတြကို ျပန္ျပီးေရတြက္ဖို႔ ၾကိဳးစားခ်င္ၾကိဳးစားေနၾကမွာ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ အဲဒီေလာက္မမုိက္မဲလို႔ ကမ္းေျခတစ္ခုတည္းကုိ တခုတ္တရ ငု႔ံၾကည္႔အာရုံစိုက္မေနအားဘူး။ ေတာင္႔တေနခဲ႔တဲ႔အတုိင္း ေလေပၚပ်ံ၀ဲေနရျပီပဲေလ။
မ်က္စိစံုမွိတ္ျပီး မ်က္ႏွာကိုခပ္ၾကမ္းၾကမ္းရိုက္တတ္တဲ႔ ဆာနံ႔သင္းသင္းပင္လယ္ေလရဲ႕ ထိေတြ႔က်ီစယ္မႈကို ခံတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီက အေငြ႔အသက္စိမ္းစိမ္းကို မလိုလားဟန္နဲ႔ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ ခပ္ျပင္းျပင္းေဆာင္႔တုိက္ျပီး ဟန္ခ်က္ပ်က္ေအာင္ ေျခာက္လွန္႔ေသးတယ္။ အသည္းကြဲေရာင္ေတာက္ေနတဲ႔ဆည္းဆာေအာက္မွာ အေျပာက်ယ္တဲ႔ပင္လယ္ျပင္က သူ႔ရဲ႕နက္ရႈိင္းလွ်ိဳ႕၀ွက္မႈေတြနဲ႔ စိတ္ကုိညွိဳ႕ယူထားတယ္။ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ၾကားမွာ ေလထုတံတုိင္းကာရံထားတာေတာင္မွ သူ႔ကို ပြတ္သပ္ထိေတြ႔ၾကည္႔ပါလို႔ ဖ်ားေယာင္းေနသလိုမ်ိဳးပဲ။ ေရေၾကာက္တတ္တဲ႔ကၽြန္ေတာ္က ပင္လယ္ကိုေတာ႔ခ်စ္ေၾကာင္းေျပာရင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက နီနာရယ္သလိုမ်ိဳး ေလွာင္သံစြက္တဲ႔ဟန္နဲ႔ ရယ္ၾကလိမ္႔ဦးမယ္။ ေယာ႔ခ္ရႈိင္းယားဟုိတယ္ရဲ႕ အသည္းပံုေရကူးကန္ထဲမွာ နီနာ ငါးကေလးတစ္ေကာင္လို ေပ်ာ္ပါးကူးခတ္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ေကာ႔ေတးတစ္ခြက္ အရသာခံေသာက္ရင္း ၾကည္႔ရုံပဲၾကည္႔ေနျဖစ္တယ္။ ကိုယ္ ေရထဲမွာရွိရတာကို သက္ေတာင္႔သက္သာမျဖစ္ဘူး နီနာ။ ကၽြန္ေတာ္ဘာဆုိလုိသလဲဆုိတာ နားမလည္ႏုိင္မွန္း ၀ုိင္းစက္သြားတဲ႔ သူ႔မ်က္လံုးေတြက သက္ေသခံေနတယ္။ ေနာက္တစ္ရက္မွာ အနီးအနားက သႏၱာေက်ာက္တန္းနဲ႔ကၽြန္းေတြဆီ သေဘၤာခရီးစဥ္နဲ႔အလည္အပတ္သြားၾကဖို႔ေျပာေတာ႔ ပုိလုိ႔ေတာင္ အံ႔အားသင္႔ေနေတာ႔တယ္။ ေရမၾကိဳက္ေပမယ္႔ ကိုယ္ ပင္လယ္ကိုေတာ႔ခ်စ္တယ္။ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ျပီး ဒီေလာက္လွပတဲ႔ကၽြန္းေတြဆီ လည္ပတ္ႏုိင္မယ္႔အခြင္႔အေရး လက္တစ္ကမ္းမွာရွိေနတာကို လက္မလႊတ္သင္႔ဘူးမဟုတ္လား။ မုိးကုတ္စက္၀ုိင္းရဲ႕တစ္ဖက္မွာ ဘာရွိသလဲ ေမွ်ာ္ၾကည္႔မိတယ္။ မေန႔က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔နီနာတုိ႔လည္ပတ္ခဲ႔ၾကတဲ႔ ခိုင္ကၽြန္းနဲ႔ ပီပီကၽြန္းတုိ႔ ဒီပင္လယ္ျပာရဲ႕အေျပာက်ယ္မႈတစ္ေနရာထဲ တည္ရွိေနၾကလိမ္႔မယ္။ မၾကာခင္ငုပ္လွ်ိဳးေတာ႔မယ္႔ ဆည္းဆာထဲမွာ လွလွပပ ငုိက္ျမည္းေနၾကလိမ္႔မယ္ထင္တယ္။
ေလထီးဟာ တုံ႔ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ငု႔ံၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ဟာ ဂငယ္ေကြ႔နဲ႔ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည္႔ဖို႔ၾကိဳးစားေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ပ်ံသန္းလြင္႔ေမ်ာမႈဟာ အကန္႔အသတ္ရွိေၾကာင္း သတိေပးလိုက္သလိုပဲ။ အဲဒီအခိုက္အတန္႔မွာပဲ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ေမ႔ေလ်ာ႔အမွတ္မဲ႔ေနခဲ႔တဲ႔ တစ္စံုတရာကို သတိထားမိသြားတယ္။ ၾကိဳးေတြ၊ ၾကိဳးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္႔တစ္ကိုယ္လံုးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ရစ္ပတ္တုပ္ေႏွာင္ခ်ည္လုိ႔။ လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း ၾကိဳးေတြကိုဆုပ္ကိုင္ထားရတဲ႔အတြက္ စိတ္ရွိသလို လြတ္လပ္လႈပ္ရွားခြင္႔ ကန္႔သတ္ခံထားရတယ္။ ခါးကေနျဖတ္ျပီးခ်ည္တုပ္ထားတဲ႔ၾကိဳးေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေရွ႕ကိုေသာ္လည္းေကာင္း ေနာက္ကုိေသာ္လည္းေကာင္း တြန္းခါေရြ႕လ်ားလို႔မရႏုိင္ဘူး။ ေဘးဘီ၀ဲယာကို သုိ႔မဟုတ္ ေနာက္ေက်ာကို ျပန္လွည္႔ၾကည္႔ဖုိ႔ ၾကိဳးစားတုိင္းလည္း ၾကိဳးေတြက အဲဒီလိုမလုပ္ႏုိင္ဖို႔ တားျမစ္ေနၾကတယ္။ ေနပါဦး ဘယ္မွာလဲ လႈပ္ရွားလြတ္လပ္ခြင္႔၊ ဘယ္မွာလဲ ဦးတည္ရာေရြ႕လ်ားလြင္႔ေမ်ာခြင္႔၊ ဘယ္မွာလဲ ကိုယ္႔ရဲ႕အခိုက္အတန္႔ျဖစ္တည္မႈကို လက္ထဲမွာဆုပ္ကိုင္အသံုးခ်ႏုိင္ခြင္႔။ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ၾကိဳးေတြကိုေမ႔ေလ်ာ႔ျပီး တဒဂၤခဏငယ္ေတြမွာ သာယာမိန္းေမာေနခဲ႔တာပဲ။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္႔ကို တစ္စံုတစ္ခုေျပာလာေတာ႔မွာလည္း သိရွိခံစားေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕လက္ရွိျဖစ္တည္မႈသည္ ဒီၾကိဳးေတြေၾကာင္႔ပဲ စတင္လာတာမဟုတ္လား။ ၾကိဳးေတြေၾကာင္႔မဟုတ္ခဲ႔ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအခ်ိန္ ဒီေနရာမွာ ေရာက္ေနႏုိင္ပါ႔မလား။ လက္တံေတြလို ဆြဲမယူလိုက္တဲ႔ ၾကိဳးေတြေၾကာင္႔ပဲ ပုိမုိျပန္႔ျပဴးတဲ႔ ရႈျမင္ကြင္းတစ္ခုဆီ ေငးေမာေမွ်ာ္ၾကည္႔ခြင္႔ရလာတာ မဟုတ္လား။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုေမးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ နႈတ္ခမ္းေတြက လူေသလိုပဲ၊ ဘာမွ ပြင္႔ဟမလာဘူး။ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ျငင္းပယ္ႏုိင္စြမ္းမရွိဘူးဆုိတာ သိလာခဲ႔ရတယ္။ သုိ႔ေသာ္ အဲဒီၾကိဳးေတြေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္မေပ်ာ္မရႊင္ျဖစ္ခဲ႔ရတာလည္း ေသခ်ာတယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္နဲ႔ထိတုိ႔မိတဲ႔ ပုိးမႊားေတြလို တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြက်ေသဆံုးတယ္။ ကိုယ္ထည္အခံြကိုျဖစ္ျဖစ္ လိုက္လံေကာက္ယူလို႔ရေနေသးတာ သိေပမယ္႔ ေက်ာခိုင္းထားမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔အေတြးမွာ ရႈခင္းေတြ၊ ဆည္းဆာေတြ၊ ပင္လယ္ေတြ ဘာဆုိဘာမွမရွိေတာ႔ဘဲ တင္းၾကပ္ေဖာင္းကားေနတဲ႔ ေလပူေဖာင္းတစ္လံုးကို ေလေျဖေလွ်ာ႔လိုက္သလိုမ်ိဳးပဲ။ ဟုိးအေ၀းက စိမ္းျပျပေတာင္စြယ္ေတြကို ေငးေမာၾကည္႔ေနမိတယ္။ သိပ္မၾကာခင္ အစစအရာရာ ခမ္းေျခာက္ကုန္ေတာ႔မယ္။ ၾကိဳးေတြဟာ ဘယ္ကေန စတင္တည္ရွိလာသလဲ။ ၾကိဳးေတြကို ဘယ္သူတီထြင္လုိက္သလဲ။ ရစ္ပတ္တုပ္ေႏွာင္ခြင္႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီကခြင္႔ျပဳခ်က္လား ေရွာင္လႊဲလို႔မရတဲ႔ ပရမတ္တရားတစ္ခုလား။ ၾကိဳးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုအျမင္႔တစ္ေနရာဆီ တြန္းတင္ဖို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကန္႔သတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထားဖို႔လား။ ၾကိဳးေတြကို မ်က္ႏွာလႊဲထားလုိက္ရင္ ဘာျဖစ္ႏုိင္မလဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ေခ်ာင္းမက်န္ျဖတ္ပစ္လုိက္ရင္ေရာ ေနာက္ဆက္တြဲက ဘာျဖစ္ႏုိင္မလဲ။
ၾကယ္ေတြကိုေရတြက္သူဟာ အရူးလို႔ေျပာခဲ႔တဲ႔လူတစ္ေယာက္ ၾကိဳးေတြနဲ႔ရႈပ္ေထြးေနတဲ႔အျဖစ္ကိုျမင္ရင္ သူ႔ကိုရည္ညႊန္းသတ္မွတ္ႏုိင္မယ္႔ အဲဒီထက္ျပင္းထန္တဲ႔စကားလံုးတစ္လံုးေလာက္ ရွာေပးပါ။
သဲေသာင္ျပင္ကို ျမင္ေနရျပီ။ ကႏူးေလွတစ္စီးေပၚက လူျဖဴစံုတြဲကိုျမင္ေနရျပီ။ ေကြးညြတ္ေနတဲ႔အုန္းပင္ေတြနဲ႔ အကုိင္းအလက္ေတြကုိ ျမင္ေနရျပီ။ အေပၚပုိင္း၀တ္တစ္စလစ္ေနစာလႈံသူတစ္ခ်ိဳ႕ကို ျမင္ေနရျပီ။ သဲျပင္ထဲမွာတစ္ျခမ္းျမဳပ္ေနတဲ႔ ရွန္ပိန္ပုလင္းခြံလြတ္တစ္လံုးကို ျမင္ေနရျပီ။ ဦးထုပ္အျဖဴေလးကို ေ၀ွ႔ရမ္းျပေနတဲ႔ နီနာ႔ကို ျမင္ေနရျပီ။
ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ေတာ႔ မျမင္ရေသးဘူး။ ။
တည္တံ႔ (G.B.K)
၁၂ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၁၃
No comments:
Post a Comment