လူႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ (ေမာေႏြ)

သူသည္ ဆိုင္သို႔ေနာက္ဆံုးမွ ေရာက္လာေသာ ခရီးသည္ျဖစ္သည္။သူ႔အရင္က ခရီးသည္မ်ားႏွင့္မတူ။ ဆိုင္ကိုလည္း ဆိုင္ဟု
သူက သိပံုမရ။ လူေန႔သည္ ေနရာတစ္ခုျဖစ္၍ တည္းခိုလို႔ရမလာဆိုၿပီး ေမးျခင္းျဖစ္သည္။

“ဒီေနရာမွာ ဦးဇင္းရက္အနည္းငယ္ေလာက္ တည္းခိုလို႔ရမလား ဒကာ”

ေစာင္းႀကိဳးကို ေလတိုး၍ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံပမာဏေလာက္ျဖင့္ သူကေမးသည္။ သူ႕ထံတြင္ ယခင့္ယခင္ ခရီးသည္
မ်ားကဲ့သို႔ အထုပ္မ်ားစြာမေတြ႕ရပါ။ အထုပ္ငယ္တစ္ခုသာ ပါသည္။ ဆိုင္ရွင္က ေမးၾကည့္ေသာအခါ

“သကၤန္းနဲ႔ လိုအပ္တာတခ်ိဳ႕ရယ္ပါ” ဟု တိုးညွင္းစြာ ျပန္ေျဖသည္။ ေနာက္ရက္အနည္းငယ္ ၾကာေသာအခါ
ဆိုင္မွ သူ
ထြက္ခြာသြားသည္။ယခုခ်ိန္ထိ သူ႕ကို ျပန္မေတြ႕ရေတာ့ပါ။ ႏွစ္အတန္ငယ္ပင္ ၾကာခဲ့ပါၿပီေလ။

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“အရွင္ဘုရားက ေထရဝါဒလား။ မဟာယာနလား ဘုရား”
“ေထရဝါဒ ပါ”
“ေၾသာ္… တပည့္ေတာ္ တစ္ခုေလာက္ ေမခ်င္လို႔ဘုရား”
“သိရင္ ေျပာျပေပးပါ့မယ္”
“အရာအားလံုးဟာ မၿမဲဘူးလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒါဆို နိဗၺာန္ကေကာ ၿမဲသလားဘုရား။ အရာအားလံုက မၿမဲဘူးဆိုၿပီး
နိဗၺာန္က ၿမဲတယ္ဆိုရင္ ဟုတ္ပါ့မလားဘုရား။”

သူဘာမွ ျပန္မေျဖေသးပါ။ ေခတၱတိတ္ဆိတ္ ေနေသးသည္။ ထို႔ေနာက္မွ ျငင္သာေသာ သံေနသံထားျဖင့္

“ဒကာက ယုတၱိေဗဒ က်က် အေျဖမ်ိဳးကို လိုခ်င္ပံုရတယ္။
ဘယ္အရာမွ မၿမဲဘူး ဒကာ။ ဒါေၾကာင့္ “မၿမဲျခင္း” တရားကိုက မၿမဲဘူး။
အဲဒီအတြက္ “မၿမဲျခင္း” မွာလည္း ျခႊင္းခ်က္ေတြ ရွိလာၿပီး “ၿမဲျခင္း” ဆိုတာ ရွိလာတယ္။
“တည္ၿမဲေနေသာ” ဆိုတာ ရွိေနျပန္တယ္။ ဒါဟာ ျမတ္နိဗၺာန္ ေပါ့ ဒကာ”

“…..”

သူဘာမွ ဆက္မမိန္႔ေတာ့။ ဆိုင္ရွင္ ကပ္ေသာ ေန႔ဆြမ္းကို ဘုဥ္းေပးၿပီး ဆုေပးသည္။
သူသည္ အလြန္တည္ၿငိမ္လွသည္။ က်က္သေရဆိုတာ ဒါကိုေခၚတာပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။

“အရွင္ဘုရား။ အရွင္ဘုရားဟာ အရမ္တည္ၿငိမ္တာပဲ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ ေတြ႕ဖူးတဲ့ရဟန္းေတြနဲ႔လည္း မတူဘူး”
သူဘာမွ ျပန္မေျဖပါ။
“အရွင္ဘုရားတို႔ ေစာင့္ထိန္းရတဲ့ ဝတ္နည္းေပါင္း ဘယ္ေလာက္ရွိပါသလဲ ဘုရား။”
“အက်ဥ္း ၂၂၇ ပုဒ္ရွိၿပီး အက်ယ္က ကုေဋ ကိုးေထာင္ ေက်ာ္ရွိပါတယ္။”
“ဒါဟာ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား ဘုရား”
“မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ျမင့္ျမတ္တဲ့ရဟန္းစစ္စစ္တစ္ပါး မျဖစ္မခ်င္း
ဝတ္နည္းေပါင္း ကုေဋကိုးေထာင္ေက်ာ္ရွိတယ္ဆုိတာကို လိုက္နာ၊ယံုၾကည္ဖုိ႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး”

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“တပည့္ေတာ္က ဒီမွာ ညအိပ္တည္းခိုလို႔ရတဲ့ ဆိုင္ဖြင့္ထားတာ ဘုရား”

သူကဘာမွျပန္မေျပာပါ။ အံ့ၾသသည့္အမူအရာလည္း မေတြ႕ရ။ မ်က္လႊာကိုအသာအယာခ်ထား၏။

“တပည့္ေတာ္ဆီကို လူမ်ိဳးစံုလာတယ္ ဘုရား။ လူမ်ိဳးစံုနဲ႔ ေတြ႕ဖူးတယ္။”

သူၿငိမ္သက္ေနဆဲ။

“တစ္ခါက လူတစ္ေယာက္ေရာက္လာဖူးတယ္။ သူက သိပၸံပညာရွင္တဲ့။ ကံတရားကိုတိုင္းတဲ့စက္ကို ထြင္မလို႔တဲ့ဘုရား။
လူဆိုတာ ကံေကာင္းတာေရာ၊ ကံဆိုးတာပါ ရွိေနမွာပဲတဲ့။ ကံဆိုတာက တစ္ခ်ိန္မဟုတ္ တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေကာင္းမွာပဲတဲ့။
ကံေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ကို သိရရင္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေတြကို ကံေကာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္လုိက္ရံုပဲတဲ့
ဘုရား။သူက သူအဲဒီအခါက်ရင္ သူလုပ္တာကို လူေတြကအေကာင္းေျပာလာၾကလိမ့္မယ္တဲ့”

“သူက ေကာင္းတာလုပ္ခ်င္တာလား။ သူလုပ္တာေတြကို အေကာင္းေျပာခံခ်င္တာလားကြယ္”

ဆိုင္ရွင္က ဘာမွျပန္မေျဖျဖစ္ပါ။ သူလည္း ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ ေအးၿငိမ္းေသာ သစ္ရိပ္တစ္ခုတြင္ တရားသြားမွတ္
ေနသည္။

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ဆိုင္သို႔ ခရီးသည္တစ္ေယာက္ ထပ္မံေရာက္လာသည္။ ဆိုင္တြင္ တစ္ညတည္းခိုလိုေၾကာင္းကိုလည္း
ေျပာသည္။ ထိုခရီးသည္သည္ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။

ပန္းခ်ီဆရာသည္လည္း တည္ၿငိမ္လွသည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ တည္ၿငိမ္ေနျခင္းမ်ိဳးႏွင့္ မတူပါ။ သူသည္ ေအးလင္းၾကည္ျမ
ေနေသာ ေရသီတာ၏ တည္ၿငိမ္ျခင္းမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး ပန္းခ်ီဆရာ၏ တည္ၿငိမ္ျခင္းမ်ိဳးက မုန္းတိုင္းတစ္ခု၏ အသြင္အႏွစ္သာရကို က်စ္လစ္
ခၽြန္ျမေနေအာင္ စုစည္းထားေသာ ေလ၏ တည္ၿငိမ္ျခင္းမ်ိဳးျဖစ္သည္။ပန္းခ်ီဆရာသည္ သူ႕အားေတြ႕ေသာအခါ ရွိခိုးေလ၏။

ပန္းခ်ိဆရာသည္ ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္ေစာေစာတြင္ ဆိုင္ရွင္အား ႏႈတ္ဆက္သည္။ သူေရွ႕ေလွ်ာက္ဆက္သြားရမည့္
ခရီးကို ျပင္ဆင္ေနၿပီ။သူ႕အား ထပ္မံရွိခိုးႏႈတ္ဆက္ေလသည္။

ထို႔ေနာက္ ပန္းခ်ီဆရာသည္ ပန္းခ်ီးကားတစ္ကားကို ေရးဆြဲေနသည္။ ပန္းခ်ီကား မွာ ေရႊတုံးေရႊခဲမ်ား စုပံုထားေသာ
အပံုႀကီးတစ္ခုပံုျဖစ္သည္။ ထိုေရႊပံုႀကီး၏ ေနာက္တြင္ အရိပ္က်ေနသည္။ အရိပ္မွာ လူႏွစ္ဦး ထိုးႀကိတ္သတ္ပုတ္ေနေသာ
သဏန္ျဖစ္သည္။အရိပ္ကို ေရႊပံုႀကီးကို ေဖာက္၍ျမင္ေနရသည္။ အရိပ္ႏွင့္ေရႊပံုႀကီး၏ ေနာက္တြင္ ေသြစြန္းေနသည္ဟု ေဖာ္ျပလို္ေသာ
အနီေရာင္ေဆးျဖင့္ ျခယ္ထားေသာ ေခ်ာင္းတစ္ခုကုိေရးဆြဲထားသည္။ထိုေခ်ာင္းကိုလည္း ေရႊပံုႀကီးႏွင့္ အရိပ္ကို ေဖာက္၍ျမင္ေနရသည္။
သံုးခုလံုးမွာ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ကြယ္မေနဘဲ အားလံုးကို ေဖာက္၍ျမင္ေနရသည္။

“ပံုက ထူးေတာ့ထူးဆန္းတယ္ဗ်။ ဘာအမ်ိဳးအစားလဲ”

သိပ္နားမလည္ေသာ္လည္း ဆိုင္ရွင္က အၿပံဳးျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။ပန္းခ်ီဆရာက

“ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ စိတ္ထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါဘူး။နာမည္ေပးခ်င္ရင္ေတာ့ ေဘာင္မဲ့စိတ္ အမ်ိဳးအစားလို႔ပဲ
ေပးလိုက္ပါေတာ့။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ခင္ဗ်ားႀကိဳက္တဲ့ အမ်ိဳးအစားတစ္ခုခု သတ္မွတ္လိုက္ပါ။”

ပန္းခ်ီဆရာက သူ႕ဘက္ကို လွည့္၍

“ အရွင္ဘုရားကို တပည့္ေတာ္ ဒီပန္းခ်ီကား လွဴပါရေစဘုရား”

သူက လက္ခံသည္။ ထို႔ေနာက္

“ဒကာႀကီးကို ဦးဇင္းလည္း လက္ေဆာင္ျပန္ေပးခ်င္ပါတယ္။”

ဟု ေျပာၿပီး ပံုတစ္ပံုကိုေရးဆြဲ၏။

“ဟင္ … ဒါက အေပါင္းလကၡဏာသေကၤတ ပဲ ဘုရား”

သူက ဆိုင္ရွင္ကို ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ထို္ပံုကို ျဖည့္စြက္၍ ပန္းခ်ီဆရာအား ေပးလိုက္သည္။ေနာက္ထပ္ အေပါင္း
လကၡဏာပံုခ်ည္းသီးသန္႔ပါေသာ တစ္ပံုကိုလည္း ထပ္မံ၍ ေပးျပန္သည္။ ပန္းခ်ီဆရာက

“တင္ပါ့ဘုရား။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ တပည့္ေတာ္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္ဘုရား။ ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အႏုပညာဆိုတာကို
မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ေသးဘူးဘုရား”

ထို႔ေနာက္ ပန္းခ်ီဆရာသည္ ထြက္သြားေတာ့သည္။

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“ဦးဇင္းလည္း ဒီေန႔ ခရီးဆက္ေတာ့မယ္ ဒကာ”

“တင္ပါ့ဘုရား”

သူက သူ႕တြင္ပါေသာ အထုပ္ငယ္ကို ကိုင္ရင္း ႏႈတ္ဆက္သည္။

“တစ္ခါက ဇင္ ဘာသာဝင္ ရဟန္းႏွစ္ပါးရွိတယ္။ သူတို႔ဟာ ေတာတစ္ခုအတြင္းက သစ္ငုတ္တို ႏွစ္ခုမွာ တစ္ခုစီ ထိုင္ၿပီး
တရားမွတ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေတာနက္ထဲကေန က်ားဟိန္းသံတစ္ခု ထြက္လာတယ္။အဲဒီအခါမွ ပထမ ရဟန္းက ေၾကာက္
လန္႔တုန္လႈပ္သြားတယ္။ တရားကိုေတာင္ ဆက္မမွတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေနာက္တစ္ပါးက ဘာလို႔ေၾကာက္ေနတာလဲလို႔ေမးေတာ့
သူက က်ားဟိန္းသံကိုၾကားေတာ့ ေၾကာက္တာေပါ့လို႔ ေျပာတယ္။ ဒီအခါမွာေမးတဲ့ရဟန္းက က်ားဟိန္းသံကို ၾကားတာပဲ။ ဘာေၾကာက္
စရာ လိုလို႔လဲလို႔ ေမးတယ္။ က်ားဟိန္းသံကိုယ့္ဆီ ေရာက္လာတာဟာ တကယ့္က်ားအစစ္ေရာက္လာတာမွ မဟုတ္တာလို႔လည္း
ေျပာတယ္။ အဲဒီေနာက္ သူတို႔ႏွစ္ပါး တရားဆက္မွတ္ေနၾကတယ္။”

“တင္ပါ့ဘုရား”

“ခဏေနေတာ့ ခုနက က်ားဟိန္းသံကို မေၾကာက္ဖို႔ ေျပာတဲ့ ရဟန္းက ၿခံဳတစ္ခုအတြင္းမွာ အေပါ့သြားစြန္႔တယ္။ အေပါ့စြန္႔ၿပီး
ျပန္လာတဲ့အခါ သူတရားမွတ္ေနတဲ့ သစ္ငုတ္ေပၚမွာ “ဗုဒ” လို႔ ေရးထားတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူထိုင္ရမွာလည္း တြန္႔သြားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္သူက သူ႕တရားမွတ္တဲ့သစ္ငုတ္ေပၚမွာ ဗုဒ လို႔ ေရးလိုက္လားလို႔ ေဘးက ရဟန္းကိုေမးလိုက္တယ္။အဲဒီေတာ့ ဟိုရဟန္း
ကလည္း ဟုတ္တယ္။ သူေရးလိုက္တာလို႔ ျပန္ေျဖတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘာလို႔ေရးလိုက္တာလဲ တပည့္သစ္ငုတ္ေပၚမွာဒီလိုေရးေတာ့
တပည့္ေတာ့ ဘယ္လိုထိုင္ရေတာ့မလဲလို႔ ေမးလိုက္တယ္။ဒီအခါက်ေတာ့မွ ရဟန္းက ဒါက ေျမၿဖဴနဲ႔ေရးထားတဲ့စာေလးတစ္လံုးပဲ
တကယ္ ဗုဒၶ မဟုတ္ပါဘူး။ အရွင္ဘုရားက ေျမၿဖဴေလးေပၚပဲ ဖင္ထိုင္ရမွာပါ။ တကယ့္ဗုဒၵေပၚမွာ ဖင္ထိုင္ရမွာ မဟုတ္ပါဘူးလို႔။
ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။”ၶၶ

အာရံုထဲမွာ ထံုခနဲျဖစ္သြားသည္။ တင္ပါ့ဘုရားကို စိတ္ထဲမွ ေျပာထြက္မိသည္။

သူ ဆိုင္ဝေသာ ေရာက္ေသာအခါ ဆိုင္ရွင္က

“အရွင္ဘုရား ပန္းခ်ီဆရာကို ေပးလိုက္တဲ့ အေပါင္းလကၡဏာပံုနဲ႔ အဲဒီအေပါင္းလကၡဏာကို ၾကက္ေျခခတ္ထားတဲ့ ပံုက ဘာအဓိပာယ္မ်ားလဲဘုရား”

“အေပါင္းလကၡဏာ သေကၤတ က အဆံုးသတ္ျခင္းကို ကိုယ္စားျပဳတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္လည္း ေသျခင္းကို
ကိုယ္စားျပဳတယ္။ အဲဒါကို ၾကက္ေျခခတ္ထားတာ ဆိုေတာ့ ေသျခင္းကို ျငင္းဆန္တာေပါ့၊ ေသျခင္းမရွိဘူးေပါ့။ ေနာက္ၿပီး အေပါင္းလကၡဏာခ်ည္း သီးသန္႔ကလည္း အဆံုးသတ္ၿပီဆိုတဲ့သေဘာကို ေျပာလိုတာေပါ့။ အဲဒီႏွစ္ခုဟာ ျမတ္နိဗၺာန္ကို
ရည္ညႊန္းလိုတာေပါ့ ဒကာ”

အုိ… ဒုတိယအႀကိမ္ထပ္မံလင္းထိန္သြားျခင္းမ်ိဳးုျဖစ္သည္။ ဘံုအဆင့္ဆင့္မွ နတ္တို႔၏ ကေခ်သည္၊ နတ္တို႔၏ သီခ်င္းသည္
သာယာေသာ ေၾကးစည္ဆည္းလည္းမ်ား၏ အသံကိုၾကားလိုက္ရသလို… တရားဓမၼ၏ ေမႊးပ်ံ႕ေသာရနံ႔ၿဖဴၿဖဴကိုပင္ ရွဴရိႈက္မိလိုက္သလို…

မိမိရုပ္ထဲသို႔ စိတ္လိပ္ျပာ ျပန္လည္ စိမ့္ဝင္ေရာက္လာ၍ သတိရွိမိခ်ိန္တြင္ အေဝး၌ တေရြ႕ေရြ႕ဆက္လက္ခရီးဆက္ေနေသာ
သူ၏ မြန္ျမတ္ေသာ ရဟန္းပံုရိပ္ကို ၾကည္ညိဳစဖြယ္ ဖူးျမင္လုိက္ရသည္။



ေမာေႏြ

၆၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၁

၀၃း၄၅ (အာရုဏ္တက္)

ဤစာစုျဖင့္ ျမတ္ေသာ သာသနာအား ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ပါသည္။

P.S - The cross with equal arms is found often with various meanings. In some systems, this symbol means death, end and beginning on inscriptions on coins.