ဖိနပ္လည္း တစ္ဖက္တည္းရယ္
ကဗ်ာေတြ မေရးနဲ ့တဲ ့
ခ်စ္ခင္သူေတြ လာလာသတိေပးတယ္
ကိုယ့္မွာလည္း တစ္ေယာက္တည္း
မေလာက္မငွရယ္ပါဆိုမွာ
ျငင္းပယ္မႈေတြ ဆိုက္ေရာက္
ဘယ္ကမ္းမွ ကပ္စရာမရွိတဲ့အခါ
ေမ်ာျခင္ရာေမ်ာ အေတြးက ဒလေဟာပဲ
ကိုယ့္အသိုက္နဲ ့ကို္ယ္အေစးမကပ္
လူမႈေရးဆိုလည္း ပါလိုက္တာပဲ
ႏိုင္ငံေရးဆိုလည္း ႏြဲလိုက္တာပဲ
အိပ္ကပ္အေပါက္အျပဲေအာက္မွာ
ႏွလံုးသား အေပါက္အျပဲနဲ ့
ဘာကိုထပ္စြန္ ့လႊတ္ရဦးမလဲ
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္ စြန္ ့လႊတ္ထားျပီပဲ
ေနာက္မ်ားဆို လွည္းတန္း ဂံုးေက်ာ္တံတားေအာက္
သြားေငးေတြးေဆြးဦးမယ္
ေျခေထာက္ေအာက္က လမ္းေတာင္ မညီတာ
ဒီေျခလွမ္းကို ဘယ္လိုညီေအာင္လွမ္းရမလဲ
တခါက တြဲေခၚခဲ့ဖူးတဲ ့လက္ဖ၀ါးကို လြမ္းဆြတ္္မိသလို
တခါမွ မဆံုဖူးေသးတဲ ့အနမ္းတစ္ခ်ိဳ ့ကို
ေတြးေနတုန္းေလး ကားျဖတ္တိုက္သြားတာ
ဖရိုဖရဲပဲ...........လႊင့္
ေကာင္းကင္ျပာျပာကိုေမာ့ၾကည့္ရတာ ဇက္ေစာင္းေနျပီ
ဒီကမၻာၾကီး ငါ့အတြက္ရွိေနတယ္ဆိုတာ
ဟသပဲ.............
အခ်စ္နည္းနည္းေရာထည့္မယ္ဆိုလည္း
အစုတ္အျပတ္အႏံုအခ်ာ ဘ၀က
စည္းသတ္ျပီးျပီပဲ
ခင္ဗ်ားပံုေလးခိုးခိုးၾကည့္ေနရံုနဲ ့
ကၽြန္ေတာ့္ စိတၱဇေတြ တိိုးတိုးလာခဲ့တာ
အဲဒီအရူး တစ္ရက္ေတာ့ ဖမ္းရမယ္တဲ့
ထြီခနဲ ရႊီခနဲ......ရင္ခုန္သံေတြ အလွပ္လိုက္လႊာက်
စိတ္ကေပ်ာက္သြားလိုက္ ေျခာက္ျခားလိုက္နဲ ့
အစကတည္းက ဘယ္က ျပဳတ္က်လာမွန္းမသိတဲ့
ဘ၀က ဖုတ္ခနဲ ေျမၾကီးေပၚ
မာစတာ ဘင္းေလာက္ေတာ့ ကံထူးခ်င္ပါရဲ ့
အစစြဲထုတ္စရာေတာင္ မရွိတဲ့ ခ်ည္ခင္ထဲ
ပင့္ကူအန္ဖတ္အေထြးလိုက္လိုေကာင္မ်ိဳး
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္အေတြးေတြပဲ ခ်မ္းသာတာ
သေကာင့္သား မွာလည္း အသည္းနဲ ့အူနဲ ့အစာအိမ္နဲ ့ပဲ
`နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ သနားၾကပါဗ်ာ အကိုတို ့အမတို ့ရာ။
အမြန္မြန္း
၇.၁၁.၂၀၁၂
No comments:
Post a Comment