ကၽြန္ေတာ္က ညဥ့္နက္ေအာင္စာေရးတတ္သျဖင့္ မနက္အိပ္ရာထ ေနာက္က်တတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏိုးတဲ့အခ်ိန္
ဆိုလွ်င္ မိန္းမက အလုပ္သြားၿပီ။ ကေလးေတြကလည္း ေက်ာင္းသြားၾကၿပီ။ အေမႏွင့္ အိမ္ေဖာ္မိန္းကေလးသာ
ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မႏိုးခင္ တယ္လီဖုန္းလာလွ်င္ အိမ္ေဖာ္မိန္းကေလးက ကိုင္ေလ့ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္
ႏိုးေတာ့မွ ဘယ္သူဆက္တယ္၊ ဘာမွာတယ္ဆိုတာ ျပန္ေျပာျပသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္ေလ့ရွိသူမ်ားမွာ စာအုပ္ထုတ္ေ၀သူမ်ား၊ စာနယ္ဇင္းအယ္ဒီတာမ်ား၊ စာေရးဆရာမ်ားသာ
ျဖစ္သျဖင့္ နာမည္ေတြက ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြပါေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွတယ္လီဖုန္းကလည္း "ဒစ္ဂ်စ္တယ္"လိုင္း
မဟုတ္ေသးဘဲ "တဂ်စ္ဂ်စ္"လိုင္းသာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မသဲကြဲတာကလည္း တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ အိမ္ေဖာ္
မိန္းကေလးသည္ မၾကာခဏ နားၾကားလြဲတတ္၏။ စိတ္ကူးခ်ဳိခ်ဳိစာေပကို စကၠဴခ်ဳိခ်ဳိဟု ၾကားသည္။ ဆူဒိုနင္ကို
ေဆာ္ဒါနင္ဟု မွတ္သည္။ တစ္ခါကလည္း မေအးသီ ဖုန္းဆက္တယ္ဆိုလို႔ ဦးေႏွာက္စားခဲ့ရၿပီးေနာက္မွ
မေဟသီမဂၢဇင္းက ဆက္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရ၏။
ဒီေန႔မနက္လည္း ကၽြန္ေတာ္အိပ္ရာႏိုးေတာ့
"မနက္က ဦးေလးဆီ ဖုန္းလာတယ္"ဟု ေျပာသည္။
"ဘယ္သူလဲတဲ့လဲ"
"ဦးတိန္ညင္လို႔ ေျပာတယ္"
ကၽြန္ေတာ္ ဦးေႏွာက္စားသြားရ၏။ အသိမိတ္ေဆြထဲမွာ ဒီနာမည္မ်ဳိးမရွိပါဘူး။ သဲလြန္စရွာမွပဲဆိုၿပီး
"ဟဲ့..ေနစမ္းပါဦး၊ အသံက ဘယ္လိုမ်ဳိးလဲ"
"ေယာက်္ားအသံပဲ"
"ဒါေတာ့ သိတာေပါ့ဟ၊ လူႀကီးသံလား၊ လူငယ္သံလား"
သူက ခဏစဥ္းစားၿပီး
"ဟို...ဟို...ေၾကာ္ျငာထဲကအသံမ်ဳိး"
"ေဟ..ဘယ္လို"
"ဟိုဒင္းေလ၊ ဟို ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆးေၾကာ္ျငာထဲက ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ပါဆိုတဲ့ အသံမ်ဳိး"
ထိုအသံမ်ဳိးကို ၾကားေယာင္ၾကည့္သည္။ ၀င္းဦးလိုလို၊ ေက်ာ္ေဆြလိုလို အသံႏွင့္ေျပာတတ္တာ ဘယ္သူေတြရွိသလဲ။
ႏွစ္ေယာက္ရွိသည္။ တစ္ေယာက္က တိုင္းရင္းသားမဂၢဇင္းက ဆရာလင္းေဇာ္ခိုင္၊ သူကေတာ့မျဖစ္ႏိုင္။ ဦးတိန္ညင္ႏွင့္
တျခားစီပဲ။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့... ဟာ... ဟုတ္ၿပီ...သိၿပီ။
"ဟယ္.. ဘယ္ကလာ ဦးတိန္ညင္ရမွာလဲ၊ ဦးတည္ၿငိမ္ပါ"
ထိုစဥ္မွာပင္ တယ္လီဖုန္းသံျမည္လာသျဖင့္ ေကာက္ကိုင္ၿပီး ထူးလိုက္သည္။ ထင္တဲ့အတိုင္း ဆရာေမာင္တည္ၿငိမ္ပါပဲ။
ဆရာတို႔ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္ထဲမွာ "ႏွစ္ကုိယ္ခြဲ"အင္တာဗ်ဴးဆိုေသာက႑တစ္ခုဖြင့္လွစ္ထား၍ ေရးေပးပါဟု
ေတာင္းပန္အမိန္႔ေပးေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ရက္ခ်ိန္းေတာ့မေပးႏိုင္။ စိတ္ကူးေပၚလာတဲ့အခါ
ေရးပါမည္ဟု ထံုးစံအတိုင္း မေရရာေသာကတိကိုေပးၿပီး ႏွပ္ထားလိုက္ေလသည္။
ႏွစ္ကိုယ္ခြဲအင္တာဗ်ဴးဆိုတာက လုပ္ေနက်အတိုင္း ဗ်ဴးဆရာကေမးၿပီး စာေရးဆရာက ေျဖရျခင္းမ်ဳိးမဟုတ္။
စာေရးဆရာက ကိုယ့္ဘာသာေမးခြန္းထုတ္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာျပန္ေျဖရျခင္းျဖစ္သည္။
တစ္ေယာက္တည္းစစ္တုရင္ကစားတဲ့သေဘာမ်ဳိးေပါ့။ ေတာ္ေတာ္လည္းထြင္တဲ့ဆရာေတြပဲ။ ေနာက္ဆိုလွ်င္
ေဗဒင္ဆရာေတြလို "စိတ္ေမး၊ စိတ္ေျဖ"ဆိုတာမ်ဳိး လုပ္ဦးမလားမသိ။ ခုလို ကိုယ္ေမးကိုယ္ေျဖသေဘာမ်ဳိးကို
ဟိုးအရင္က ဆရာကံခၽြန္တို႔၊ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကို ေမာင္၀ဏၰတို႔ ေရးခဲ့ဖူးသည္။ သူတို႔ကေတာ့ သေရာ္စာဆန္ဆန္
ေရးခဲ့ျခင္းသာျဖစ္၏။ ခုကိစၥကေတာ့ တကယ္တည္တည္တံ့တဲ့ေျပာရမယ့္ပံုစံပဲ။ ဒီေတာ့လည္း တတ္ႏိုင္သမွ်
အတည္ေပါက္လုပ္ၾကည့္လိုက္ပါသည္။
* * * * * * * * * * * * *
►►► အရင္က အင္တာဗ်ဴးေတြကို လွည့္ပတ္ေရွာင္ေျပးေနခဲ့ၿပီး ခုအခါက်ေတာ့ ဘာေၾကာင့္ အမိခံလိုက္တာလဲ။
☼☼☼ ဟိုဟာက သူေမးတာကိုသာ ေျဖရမွာ။ သူေမးခ်င္တာေမးမွာ ကိုယ္မေျဖခ်င္တဲ့၊ မေျဖတတ္တဲ့ေမးခြန္းမ်ဳိးေတြ
ပါလာႏိုင္တယ္။ ၾကားျဖတ္ေမးခြန္း(ခေရာ့စ္ကြက္ရွင္) ေတြကို အဆင္ေျပေျပ ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ ရုတ္တရက္
ျပန္မေျဖႏိုင္ရင္ အရွက္ကြဲႏိုင္တယ္။ ခုဟာကေတာ့ ကိုယ္ေျဖခ်င္တဲ့၊ ေျဖႏိုင္တဲ့ေမးခြန္းေတြကိုပဲ ကိုယ့္ဘာသာ
ေမးရတာေလ။ ကိုယ့္ရဲ႕ညံ့ဖ်င္းမႈေတြရွိရင္လည္း ဖံုးကြယ္ထားႏိုင္တယ္။ အားသာခ်က္ေတြကို ေဇာင္းေပးၿပီး
ေျပာႏိုင္တယ္။ ရုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျဖရတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ေအးေဆးေဆးေဆး အခ်ိန္ယူစဥ္းစားေျပာရတာ
ျဖစ္လို႔ ေရွာင္သင့္တာေရွာင္ႏိုင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ အင္တာဗ်ဴးစစ္စစ္ႀကီးေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္
ေရးသလို ကိုယ္ေရးခ်င္တာ ေလွ်ာက္ေရးရတဲ့သေဘာပါပဲ။ (တကယ္တမ္းစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ေျဖရတာတြင္
ခက္တာမဟုတ္ဘူး။ ေမးခြန္းထုတ္ရာတာလည္း မလြယ္လွဘူးဆိုတာ သိလိုက္ရလို႔ အင္တာဗ်ဴးဆရာေတြကိုလည္း
ကိုယ္ခ်င္းစာလိုက္မိပါတယ္)။
►►► ေမးခြန္းေမးတဲ့လူနဲ႔ ေျဖတဲ့လူ ဘယ္သူက ပိုအေရးပါတယ္ထင္သလဲ။
☼☼☼ အေျခအေနကိုလိုက္ၿပီး ကြာျခားသြားတာပါပဲ။ အႏုပညာရွင္ေတြနဲ႔အင္တာဗ်ဴးလုပ္တဲ့အခါ ေမးသူနဲ႔ေျဖသူ
အျပန္အလွန္ တေလးတစားရွိၾကရတယ္။ ေဗဒင္ေမးတဲ့အခါက်ရင္ေတာ့ ေမးတဲ့လူက ေျဖတဲ့လူကို အရိုအေသေပးရတယ္။
အလုပ္အတြက္ အင္တာဗ်ဴးထိုင္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေမးတဲ့လူက အထက္စီးကပဲ၊ ကိုယ္က အေကာင္းနဲ႔လည္းေျဖရေသးတယ္။
မွန္သေလး၊ မွားသေလးနဲ႔ေမးတဲ့လူကို ေျဖတဲ့လူက ျပန္ေၾကာက္ေနရတာကေတာ့ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေပါ့။ ေမးခြန္းရွင္က
ေအာက္က် ေနာက္က်အႏိုင္ဆံုးကေတာ့ ခ်စ္သူဆီက အေျဖေတာင္းရတဲ့ကိစၥပါပဲ။
►►► မေျဖခ်င္တ့ဲေမးခြန္းမ်ဳိးေတြရိွသလား။
☼☼☼ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ၊ စပ္စုတဲ့ေမးခြန္းမ်ဳိးေတြ မေျဖခ်င္ဘူး။
►►► တကယ္လို႔ စာေရးဆရာသာျဖစ္မလာရင္ ဘာျဖစ္လာမယ္ထင္သလဲ။
☼☼☼ အေတြးသစ္ဂ်ာနယ္က စာေရးဆရာဘယ္လိုျဖစ္လာသလဲဆိုတဲ့ က႑မွာတုန္းက တျခားေနရာေတြမွာ သံုးစားမရလို႔
စာေရးဆရာျဖစ္လာတာထင္ပါရဲ႕လို႔ ေရးခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးဆရာသာျဖစ္မလာရင္ ဘာျဖစ္လာမလဲဆိုတာ
မေတြး၀ံ့စရာပဲ။ တကယ္တမ္းေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ စကားေျပာလိုက္၊ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္လိုက္။ စာဖတ္လိုက္၊
ေတြးခ်င္ရာေတြး၊ ေငးခ်င္ရာေငးလိုက္နဲ႔ ဘာအလုပ္မွမလုပ္ဘဲ ဇိမ္နဲ႔ႏွပ္ေနခ်င္တာ၊ "စာဖတ္ဆရာ"၊ "စာေတြးဆရာ"
ဆိုတဲ့အလုပ္မ်ဳိးရွိရင္လည္း ေကာင္းသားေပါ့။
►►► စာေရးဆရာဘ၀အေပၚ ေက်နပ္မႈရွိသလား။
☼☼☼ ဆရာ၀န္လုပ္ခ်င္တဲ့လူက ကားပြဲစားျဖစ္၊ ကြန္ပ်ဴတာပညာရွင္ျဖစ္ခ်င္တဲ့လူက ငါးပိ၊ ငါးေျခာက္ေရာင္း၊ အင္ဂ်င္နီယာ
ျဖစ္ခ်င္တဲ့လူက အိမ္ေဟာင္းေတြဖ်က္၀ယ္တဲ့ အလုပ္လုပ္ဆုိတာမ်ဳိးနဲ႔စာရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီးေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့
တခ်ဳိ႕လူေတြ စာေလးတစ္ေၾကာင္းေလာက္ေရးၿပီး လက္မွတ္ထိုးလိုက္ရံုနဲ႔ အလုပ္ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ္က စာလံုးေရ
ေသာင္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ပင္ပင္ပန္းပန္းအားထုတ္ေရးေနရတဲ့အခါ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ေက်ာ္ လင္းအားႀကီးအခ်ိန္ သူမ်ားေတြ ဇိမ္နဲ႔
အိပ္ေနတဲ့အခိုက္မွာ ကိုယ္က တကုပ္ကုပ္ေရးေနရတဲ့အခါ ေရးရင္းနဲ႔ ေရွ႕ဆက္လို႔မရေတာ့ဘဲ ၀ါက်တစ္ေၾကာင္းကိုေတာင္
အဆံုးမသတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အခက္အခဲေတြ႕ေနရတဲ့အခါ သင့္ေလ်ာ္တဲ့စကားလံုးေလးတစ္လံုးကို စဥ္းစားလုိ႔မရတာနဲ႔ပဲ
ရက္ေပါင္းမ်ားစြာေခါင္းပူၿပီး အိပ္မေပ်ာ္ စားမ၀င္ျဖစ္ေနရတဲ့အခါမ်ဳိးေတြမွာေတာ့ ၀ဋ္ဒုကၡခံေနရတာပဲလို႔ ခံစားရတယ္။
ပရိသတ္ရဲ႕အားေပးေျမွာက္စားမႈကို ရရွိတဲ့အခါက်ျပန္ေတာ့လည္း ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ရျပန္ေရာ။ ေလာင္းကစားသမားေတြ၊
ယမကာလုလင္ေတြလိုေပါ့။ မနက္ပိုင္းမွာ ေနာင္တေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္၊ အထပ္ထပ္ရေနခဲ့ၿပီး ညေနလည္းက်ေရာ ျပန္လည္
လန္းဆန္းတက္ၾကြလာတာမ်ဳိးထင္ပါရဲ႕။
►►► စာဖတ္ပရိသတ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘာေျပာခ်င္သလဲ။
☼☼☼ စာဖတ္ပရိသတ္မွာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိတယ္။ ျငင္းပယ္ခြင့္လည္းရွိတယ္။ ႀကိဳက္ခြင့္ရွိတယ္၊ မႀကိဳက္ခြင့္ရွိတယ္။ ကိုယ့္စာကို
မႀကိဳက္တာနဲ႔ပဲ လက္မခံရေကာင္းလားဆိုၿပီး အျပစ္ေျပာလို႔မရဘူး။ ကိုယ္ကညံ့ေနလို႔ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ တစ္စံုတစ္ခု လြဲေခ်ာ္
ေနတာလည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ စာဖတ္ပရိသတ္ဆိုတာ ကိုယ္ကေရးမွ ဖတ္ရမယ့္ သနားစရာ လူတန္းစားမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ကို
ထမင္းေကၽြးေနတဲ့အရွင္သခင္ေတြပဲ။ တစ္ခုေတာ့ရွိတာေပါ့ေလ။ သခင္ရဲ႕အေရးေပးျခင္းကိုခံရလို႔ တစ္ခါတစ္ခါ
ေရာင့္တက္တတ္တဲ့ "ကၽြန္ယံုေတာ္"ျဖစ္ခြင့္ရတာကေတာ့ ဂုဏ္ယူစရာပါပဲ။
-----------------
မင္းလူ
အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္၊
၁၃-၁၀-၂၀၀၄။
(ႏွစ္ကိုယ္ခြဲအင္တာဗ်ဴး
ပင္တိုင္က႑အတြက္ ေျဖၾကားခ်က္)
No comments:
Post a Comment